Paarse plakrijst en verkeerde pinda's.

Maandag ben ik weer eens een keer naar een dorpje (gehucht) een eind verderop gegaan. Dat is vaste prik. Daar kom ik al vanaf mijn eerste verblijf in Hue. Het is niet al te ver, hooguit een kilometer of vijf. Daarom maar een eindje omgefietst. Fietste ik een aantal jaren geleden dan al snel over buitenweggetjes door de omliggende gehuchten middenin de natuur en de rijstvelden, nu door eindeloos lijkende moderne nieuwbouwwijken met brede nieuwe straten. Het zijn denk ik slaapsteden, er gebeurt niets. Ik moet nogal een eind voor ik echt buiten de stad ben. Dankzij mijn omweg fiets ik toch nog de nodige kilometers door het buitengebied. Langs een rivier. Deze keer wel tijdig overgestoken. Hier is tenminste levendigheid. Door de markt laveren. Kijken hoe ze aan het vissen zijn met een groot net en kleine visjes vangen.

Eenmaal in het dorpje aangekomen val ik met de neus in de boter. Live muziek. Een grote trom en een fluit die door merg en been gaat. Electronisch versterkt. Bij de dorpstempel hebben zich de nodige mensen verzamelt, waarvan meerdere in traditionele kleding.

Als ik daar ben drink ik altijd bij dezelfde dame koffie. In vroeger jaren stond haar stalletje naast haar huis. Dat huis is afgebroken voor de renovatie van het dorpsplein, een geslaagde metamorfose. Ze heeft nu een woning een eind verderop. Toen kon ik ook nog een maaltijd krijgen, moest ik wel eten wat de pot schaftte, maar het kostte ook zo goed als niets.

Zij vertelt mij dat er wordt geofferd voor de markt. Als het officiële gedeelte is afgelopen moet zij daar ook heen, een gezamenlijk etentje. Inmiddels zijn er twee toeristen bij het stalletje gaan zitten. Zij vraagt mij, of ik met hun wil afrekenen als ze willen vertrekken. Twee grote verse kokosnoten, een euro per stuk. Als ik zelf wil afrekenen, ik zit inmiddels al een tijdje alleen, ga ik maar eens kijken of ik haar kan vinden. Ik krijg een portie paarse plakrijst van het feest mee. Vietnamezen vinden het een lekkernij, nou ik vind er niets aan. Maar goed, weigeren is niet altijd een optie. De werkster van mijn hotel was er erg blij mee.

Naast plakrijst, niet perse paars, is iedereen ook gek op sweet potato, ook niet mijn lievelingskostje. Wat ik ook niet lekker vind zijn ongebrande pinda's, ook al een lekkernij hier. Dat weet ik en daar let ik ook op. Maar ik kende deze enkel in de dop. Nu zag ik vacuum verpakte gedopte pinda's en die zagen er best lekker uit. Helaas, deze waren om te koken. Ik had het kunnen weten, ze lagen in heel verkeerd rek in de super. Heb ik weer een Vietnamese heel blij gemaakt.

Regelmatig eet ik, meestal tussen de middag, bij mijn vrienden. Zij hebben een toeristenrestaurant en nu is het hoogseizoen. En dus heel druk. Ik heb nu al een paar keer noodgedwongen met hun dochter bij een (niet-toeristen)restaurant op de hoek gegeten. Dat is geen straf. Nasi goring met een karbonade, een gebakken ei, wat zuur en een lekkere saus. Het duurste gerecht van de kaart, €1,20. En vanzelfsprekend gratis thee. Geen luxe restaurant, maar alles is netjes en ze maken het eten klaar waar je bij zit. En, je kunt er met je telefoon betalen.

De handvatten van mijn fiets die ooit roodbruin waren heb ik laten vervangen. 'Gaarne dezelfde kleur als het zadel.' ' Heb ik morgen.' Ja, ja, dat ken ik onderhand wel, roze. Ik heb nu zwarte, inclusief stevige fooi, €1,20.

Nu ik het toch over geld heb. Een nieuwe rits in mijn vest, €1,50.

Daar ik sinds januari 11 euro meer AOW heb per maand, kan ik mij dat wel veroorloven.

Begin deze week was het schitterend weer, ben een paar keer wezen zwemmen, maar gisteren was het stervenskoud, of anders gezegd net zo warm als in Deventer. Gelukkig is de weersverwachting voor de komende week een stuk beter. Vandaag alweer 22 en aan het eind van de week 30.