Naar de oogarts en de rest van het ziekenhuis.

Vrijdagmiddag voor mijn vertrek, twee dagen later, ben ik nog bij de oogarts in het Deventer Ziekenhuis geweest. Ik zag plotseling erg slecht met mijn rechteroog. Ik kreeg het hele programma. De oogpoli is tegenwoordig een heel bedrijf en gaat ook heel bedrijfsmatig. Door diverse mensen met elk een ander apparaat werd mijn oog getest. Toen naar de dokter, dacht ik, maar die was nog in opleiding, dus ik moest ook nog naar de baasdokter. Ik zat hem behoorlijk te knijpen. Niet zozeer vanwege mijn oog, maar ik was al bang dat ik mijn reis moest uitstellen en daar had ik helemaal geen zin in.

De diagnose luidde 'branch retinale vein occlusion'. Mocht je nieuwsgierig zijn zoek BRVO bij oogartsen.nl. Die leggen het een stuk beter uit dan ik kan. De voorgestelde behandeling; injecties in het oog.

Ik kon wel op reis, maar ik moest wel zo snel mogelijk met de behandeling beginnen. De oogarts heeft toen op mijn verzoek een verwijzing in het Engels opgesteld. Volgens mij had zij er een hard hoofd in, of ik dit wel in Vietnam kon krijgen. Daar maakte zij zich nodeloos zorgen. Vietnam is lang niet zo rijk als Nederland, dat geldt trouwens voor de meeste landen, maar is nauwelijks meer een ontwikkelingsland te noemen. Daar had ik wel vertrouwen in en in Hue staat een goed bekend staand universiteitsziekenhuis.

Dus na een paar dagen bij een Vietnamese vriend achterop de scooter naar de oogarts. Oh ja, die kon het wel doen, maar het was een probleem om nog zo kort voor het Vietnamese nieuwjaar het medicijn te krijgen. Hij raadde mij aan naar de internationale kliniek te gaan, een onderdeel van de universiteitsziekenhuis.

De volgende ochtend daar naar toe. Een mooi modern gebouw. Bij de oogarts zo aan de beurt. Weer door zo'n machine kijken. Daarna moest ik naar de universiteitskliniek voor een volgend onderzoek. Op hetzelfde terrein, maar een eind sjouwen. Een megatent. Mijn vriend kreeg een kaartje mee om niet te verdwalen. Hij had er aardig de sokken in. Ik kon hem nauwelijks bijhouden, heb het ook nog in de rug. Op de terugweg is er een electrisch karretje voor de oude baas geregeld.

Daarna weer terug naar de oogarts. Ja, vanmiddag kun je de injectie krijgen. Echter toen ging het wat mis in de communicatie. Ik weer achter mijn vriend aan die niet of nauwelijks Engels spreekt. Als het echt moeilijk wordt, belt hij zijn vrouw die goed Engels spreekt en krijg ik de telefoon. We kwamen op de chirurgische afdeling waar ik een verpleegkamer kreeg. Nou, geen idee wat de bedoeling is, maar ik ga echt niet in bed liggen. Mijn gebrom leidde er wel toe, dat het niet lang duurde. Er kwam een jongedame waar wij achteraan moesten. Het halve gebouw door. Eerst bloed, daarna naar de tandarts, een ecg, een hartecho, een longfoto en zelfs naar de kno-arts. Zal er wel één vergeten zijn. Gelukkig was mijn vriend erg geduldig, want ik begon steeds harder te mopperen. Hij wist mij elke keer over te halen om braaf mee te werken. Mijn dossier werd steeds dikker.

Het bleek dat ik was opgenomen voor een dagbehandeling en ik kreeg een uitgebreide pre-operatieve-screening.

Onderhand was de ochtend aardig gevorderd. Gelukkig wilden ze niet dat ik bleef, vanmiddag terug om half twee. Bij mijn vriend thuis geluncht. Zijn vrouw moest hartelijk lachen toen hij haar vertelde over zijn avonturen met de oude mopperkont.

Daarna weer terug naar de kliniek. In mijn kamer kreeg ik een mooie lichtblauwe pyjama, die ik aan moest voor de behandeling. Toen weer in het electriche karretje naar het andere gebouw. Lekker steriel in mijn nieuwe pyama. Daar kwam ik in een wachtkamer, waar al tien Vietnamezen zaten te wachten in niet zo nieuwe grijze pyjama's. Ik was het eerste aan de beurt. Aangenaam is anders, een prik in het oog, maar het was zo gebeurd.

Een prik met een nogal duur medicijn. Een druppeltje in het oog, qua gewicht/volume duurder dan een diamand. Het geheel was nogal prijzig, duurder dan in Nederland. €800 versus €600. Maar, ik reisde wel business class in de internationale kliniek. Ik hoefde nergens lang te wachten. Dat is hier normaal wel anders. Hier mag je 's ochtendsvroeg voor de deur van de dokter gaan zitten en met wat mazzel ben je rond het middaguur al aan de beurt. Dan had ik ook nog een kamer met maar twee bedden en eigen badkamer. Het gewone volk moet met een beetje pech het bed delen met een wildvreemde, echt waar. Maar ik betaal dan ook tien keer zoveel voor het bed.

Ik krijg deze behandeling met tussenpozen van vier weken nog twee keer. En ik heb begrepen dat ik dan weer het hele circus door moet. Dus ook nog twee keer €800. Ik had gedacht aan hooguit een tiende hiervan. Daar had ik niet op gerekend. Ik heb dus toch maar de zorgverzekeraar gevraagd om een vergoeding. Daarbij ben ik zo dom geweest om te vertellen, dat de diagnose al voor vertrek was gesteld. Nu moet ik eerst om toestemming vragen, om deze behandeling in het buitenland te kunnen krijgen. Alsof ik speciaal naar Vietnam ben gereisd om daar de behandeling te krijgen.

Ps de apparatuur van de oogarts hier is hetzelfde als in het Deventer Ziekenhuis.

Ps in Deventer gebeurt de behandeling poliklinisch.

Nog een ps. Ik zie nog niet goed, maar al wel beter.