Op herhaling bij de oogarts.

Donderdag ben ik weer naar het ziekenhuis geweest. De tweede behandeling. Wederom met mijn Vietnamese vriend. Die heb ik echt nodig, zonder hem kom ik nergens. Het werkt hier zo anders dan in het georganiseerde Nederland, in Nederland zou je het ziekenhuis worden uitgegooid. Ik achter hem aan, eerst naar de oogarts. Die huist vandaag in de universiteits kliniek. Mijn vriend had vooraf gebeld. Voor de deur zitten zo'n dertig patiënten te wachten. De deur staat open, binnen zit de oogarts met een drietal assistenten, die alledrie met een patiënt bezig zijn. Mijn vriend loopt zonder enige bedenking naar binnen, spreekt even met de oogarts en wuift mij binnen. Per slot ben ik business class patiënt. Daarna naar de volgende onderzoekskamer. Daar is de deur dicht. Nu klopt hij wel, maar wacht niet op antwoord. Binnen zijn twee assistenten elk met een patiënt bezig. Er zitten ook nog drie mensen op hun beurt te wachten. Nu moet ook ik wachten. Niet al te lang.

Toen naar het gebouw van de internationale kliniek. Met een electrisch karretje. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe het werkt. Ik geloof nu dat ze rondjes rijden als een bus. Maar later die dag stond er speciaal voor mij een karretje klaar om mij naar de behandeling te brengen. Eerst weer naar de oogafdeling daar. Mij hadden ze niet nodig, maar mijn vriend moest zijn handtekening op een formulier zetten. Dat hij voor mij zorgt.

Daarna naar de verpleegafdeling. Ik zou weer worden opgenomen en de hele reut onderzoeken opnieuw krijgen. Bij de oogarts had ik al gevraagd of dat nu echt nodig was. Een complete pre-operatieve screening die ik pas vier weken geleden ook heb gehad. Is dat niet wat overdreven? overkill? Hij sputterde, maar zei niet echt wat. Ik begreep van de verpleging ook, dat ik na de behandeling zou moeten blijven. Nee hoor, dat gaat niet gebeuren. De dokter heeft mij verteld, dat ik direct na de behandeling naar huis mag. Er ontstond toen enige discussie. Gelukkig was er inmiddels een jongeman van de service-afdeling bijgekomen (voor de rekening, of de verzekering). En die spreekt echt erg goed Engels. Bij hem mijn bezwaren over de pre-op en de opname uitgelegd. Er werd toen met de oogarts gebeld en de uitkomst was dat ik de onderzoeken kon overslaan. Ik kon naar huis en die middag terugkomen voor de behandeling. En! 5 miljoen uitgespaard. Nog wel even een groot voorschot betalen, anders gebeurt er vanmiddag niets. Hoeft niet persee, maar dan moet ik mijn paspoort inleveren. Ps de zorgverzekeraar heeft inmiddels toegezegd te betalen.

Om 2 uur weer terug in het ziekenhuis. Deze keer alleen, mijn vriend moest werken. Maar, dit kon ik wel redden. Naar de verpleegafdeling, blauwe pyama aan en een medewerkster brengt mij, in een electrisch karretje, naar de behandelruimte. Daar met zo'n 12 Vietnamezen wachten op de doktor. Bijkant anderhalf uur. Ik was deze keer niet als eerste aan de beurt, er was nog iemand in een blauwe pyama. Het heet wel internationaal, maar ik heb geen andere buitenlander gezien. De Vietnamees met geld is volgens mij de doelgroep.

Terug op de verpleegafdeling wilde alweer een verpleegkundige dat ik in bed ging liggen. Nee hoor, ik ga naar huis. Echter dat duurde nog even, wachten op de rekening. Gelukkig was inmiddels mijn vriend er weer. Naar de kassier is ook een aardige bevalling. Het was er druk en niemand gaat in de rij staan. Mijn vriend wurmt zich ertussen en spreekt een van de kassiers aan die druk bezig is met een klant. Het werkt, er komt speciaal iemand voor mij. Ze hebben kennelijk personeel voor buitenlanders, zoals de eerder genoemde jongeman.

Onderhand ben ik vriendjes met de pianiste. Net als in het ziekenuis in Deventer staat er hier een piano in de hal. Wel een groot verschil. In Deventer staat de piano te wachten tot iemand van het bezoek, meestal tot ongenoegen van de omgeving, de drang niet kan weerstaan om een stukje te spelen. Liefst een moeilijk stuk. Hier is een beroeps ingehuurd. Ze speelt leuke deuntjes, maar haar geheugen is niet best. Ze vraagt mij telkens als ik langsloop waar ik vandaan kom. Zal wel haar standaardvraag aan een buitenlander zijn.

Het mag er hier dan anders toegaan, maar technisch mankeert er niets aan. De apparatuur bij de oogarts is dezelfde als in het Deventer ziekenhuis.

Gelukkig mijn broodjesdealer is er weer. Ze heeft wel een lange nieuwjaarsvakantie gehad, maar maandag was ze er weer. Gelijk een broodje gehaald. Bijkant een half stokbrood met twee gebakken eieren, paté, sambal en wat groenvoer.

Zoals beloofd kwamen ze de televisie weer omruilen. Met net zo'n oud barrel. Als ik bij mensen thuis kom, staat er ook hier tegenwoordig bij iedereen een digitale HD-TV. Alleen mijn hotel hecht kennelijk waarde aan antiek. Blijkbaar heeft mijn hotel slechts één moderne TV. Had ik de kamer ook op uitgezocht. Met enige overtuigingskracht heb ik de oude TV weer terug. Vooralsnog geen kuren meer. Wellicht heeft het geholpen dat de stroom eraf is geweest.