Padvindersspelden verdienen.

Toen ik zo'n twintig jaar geleden voor de eerste keer Vietnam bezocht, joeg het verkeer mij een behoorlijke angst in. Een straat oversteken leek een onmogelijke opgave. Zo'n klein Vietnamees vrouwtje heeft mij toen bij de hand genomen en naar de overkant gebracht. Daarna nog tijden of meelopen in de schaduw van een Vietnamees, of net zolang lopen tot ik bij een stoplicht kwam. Maar triomf! Vorige week heb ik in Saigon een Vietnamese kunnen helpen met oversteken. Ik zag haar besluitenloos langs de kant staan. Ik ging naast haar staan en toen ik overstak liep zij snel met mij mee. Ze zei nog dank je wel ook. Ik denk dat als je hier van het platteland komt en voor het eerst in Saigon komt, de ervaring nauwelijks anders is, dan als je hier als Westerling voor het eerst komt. Heb ik toch mooi een padvindersspeld verdient.

Tegenover mijn hotel in Saigon is een groot plansoen. Dat plantsoen is veel in gebruik door tieners die danspasje oefenen en ook de nodige trimmers. Er staan zelfs trimmachines. Ook zie ik ze daar heel vaak 'đá cầo' spelen. De beste vertaling die ik hiervoor kan vinden is shuttle-schoppen. Daarbij wordt met de voet een groot uitgevallen shuttle gespeeld. Dat zie ik hier regelmatig en vond het altijd wel een leuk spel. Meestal is het niet meer dan de shuttle in de lucht houden. Deze keer waren er echter een paar kennelijke profs bezig. Nou, dan noem je het echt wel een sport. Ik heb een tijd lang geboeid zitten toekijken. Toen ik zat te kijken kwam er iemand naast mij staan. Uit een automatisme wuifde ik hem zonder op te kijken weg, vast weer iemand die mij iets wil verkopen. Het bleek echter een jochie van een jaar of twaalf te zijn, met een schoolschrift in zijn handen. Toen voelde ik mij toch wel behoorlijk schuldig, hij had vast de opdracht van school om een buitenlander aan te spreken, om zodoende zijn Engels te oefenen. Dat heb ik daar wel eerder meegemaakt. Toen ik hem een tijdje later nog steeds zag rondlopen, heb ik hem toch maar bij mij geroepen. Ik had gelijk, hij moest zijn Engels oefenen. Wat hij trouwens al best wel goed sprak. Het duurde niet lang of ik had nog vier kinderen bij mij staan. Heb ik alweer een padvindersspeld verdient.

Ik durf wel te stellen, dat mijn Engels behoorlijk goed is, maar deze week nog zei een toerist al na één zin van mij, 'je kunt wel Nederlands met mij spreken'. Dat accent raak ik niet kwijt. Maar getroost, mensen kunnen mijn Engels goed verstaan. Ik kom hier regelmatig een Fransman tegen, die Engels met mij spreekt, maar met een heel zwaar Frans accent. Bij hem weet ook iedereen na slechts een paar woorden, dat hij een Fransoos is. Ik versta nog niet de helft van wat hij zegt. Meestal is hij ook nog redelijk teut, dat helpt dan ook al niet. Maar ik doe mijn best, speld nummer 3.

Afgelopen maandag ben ik van Saigon naar Hue gereisd. Ik had mij al voorbereid op een flinke rij voor de balies van Vietnam Airlines, maar ik had mij voor niets zorgen gemaakt. Zonder wachten kon ik direct naar een balie lopen. De nieuwjaarsvakantie (Tet, nieuwjaar volgens de maankalender) is definitief over.

De taxichauffeur die mij van het vliegveld naar de stad bracht, was weer een ouderwetse, verkeersregels, da's voor de dommen. Als het een meerbaansweg is, horen de auto's, bussen en vrachtauto's op de linkerbaan en scooters rechts. Een keer raden welke baan sneller is en waar de taxichauffeur dus reed. Vanzelfsprekend met voortdurend geclaxoneer. Wel mooi snel bij mijn hotel.

Een maand geleden heb ik in de krant gelezen, dat de directeur van het vliegveld en een paar taxibazen waren gearresteerd wegens corruptie. Dat was goed te merken, de taxi was behoorlijk goedkoper dan de laatste keer.

De dochter van de baas van mijn hotel is gisteren getrouwd. Haar zuster die receptioniste is in het hotel, was al de hele week van slag. Ze was zo druk met van alles en nog wat, dat regelmatig een van de werksters, die geen woord Engels spreekt, de receptie moest bemannen. Trouwens het Engels van de receptioniste laat ook wel wat te wensen over. Maar, voor eenvoudige dingen kan ik mij tegenwoordig aardig in het Vietnamees redden en anders laat ik wel een foto zien van wat ik nodig heb. Er was ook de nodige familie overgekomen (zelfs uit Australie) die in het hotel verbleef. Was ik tenminste niet de enigste gast. Maar ik werd niet vergeten, op de bruilofstdag kreeg ik een paar blikjes bier en twee schalen lekkers op mijn kamer. Een zoete lekernij van kokos en een in palmbladeren verpakte soort van smack, maar dan rijk gelardeerd met chilipeper.