Huế wordt opgeruimd.

Het is de laatste dagen druk in mijn hotel. Er is een vechtsporttoernooi aan de gang in de stad. Een grote groep jongeren die hieraan meedoen logeert in mijn hotel. En dan hebben ze nog vol pension ook. Ik krijg niet eens ontbijt. Het personeel is dus flink druk. Volgens mij is het lang geleden dat ze zo hard moesten lopen. Normaal is mijn kamer voor tienen wel gedaan, maar gisteren kwamen de dames pas om drie uur. 'Met' moe.

De lift is natuurlijk ook hopeloos. Lang wachten, vol, op elke etage stoppen. En dan zijn er ook altijd slimmerikken die zowel op de knop omhoog als de knop omlaag hebben gedrukt. Kun je ook op bijna elke etage stoppen, terwijl de lift voor de wachter de verkeerde kant opgaat. Maar ja, met vechtsporters ga ik natuurlijk geen ruzie zoeken. Als het vaker zo druk wordt in het hotel, moet ik wellicht maar eens overwegen op een lagere etage te gaan bivakkeren, kan ik tenminste de trap nemen. Nu zit ik op de bovenste etage de 7e en dat zijn mij echt te veel treden, zeker 150, ben per slot 69.

Trap lopen draagt dus niet bij aan mijn conditie en de laatste dagen is van zwemmen ook al niks terecht gekomen. Dus dan maar koffie drinken een paar kilometer verderop, doe ik tenminste nog iets. Ik heb aan de andere kant van de rivier een leuke kleine koffietent ontdekt. Prima koffie en ook nog eens goedkoop.

Koffiezaken zijn hier de sociale ontmoetingsplaats bij uitstek. Ik maak dan ook regelmatig een koffieafspraak met een van mijn vrienden, of ik wordt zelf uitgenodigd. Soms eerst een ontbijtafspraak ergens, heel gebruikelijk hier, om daarna elders koffie te drinken. Een ontbijttent is een ontbijttent en een koffiezaak is een koffiezaak. Enkel in toeristententen kun je voor beide terecht. Deze week nog, eerst een bamisoep met draadjesvlees, daarna naar een koffiezaak een heel eind verderop. Een nieuwe zaak. Is van de broer van een vriend van mijn vriend, moest ik zien.

Over het algemeen zitten de gasten zeker een uur op één consumptie. Volgens mij ben ik een behoorlijke uitzondering die een tweede koffie wil. Als de tweede ijskoffie dan wordt gebracht, laten ze het eerste glas op tafel staan. Geen misverstand over de rekening. Alleen bij dure zaken willen ze telkens dat ik direkt betaal. Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten.

Pas sinds kort weet ik eindelijk hoe ik in het Vietnamees om nog een koffie kan vragen. Daar probeerde ik al tijden achter te komen. Aan Vietnamezen vragen leverde nou niet bepaald eenvoudige en eenduidige antwoorden, of ik kreeg geen antwoord en zij bestelden voor mij. Maar nu weet ik het dus! Zo simpel als het maar kan. 'Them mot ly', nog een glas. Werkt bij elke serveerster. Trouwens werkt ook als je nog een biertje wil.

Al een aantal jaren is de gemeente Hue bezig de stad een beter aanzien te geven. Toen ik hier voor het eerst kwam, woonden er nogal wat mensen op boten (zonder enig sanitair) op de rivier. Dat was echt de armste onderlaag. Deze mensen zijn al jaren geleden geherhuisvest in nieuw gebouwde flats. Wel een behoorlijk stuk buiten de stad. Een paar jaar geleden zijn ze begonnen om de mensen die op of tegen de de stadsmuur wonen te verhuizen. Het oude gedeelte van Hue, de citadel, is nog volledig ommuurd. Vaak kon je de stadsmuur helemaal niet zien. Dat moet dus veranderen. Als de huizen zijn afgebroken wordt de muur gerestaureerd. Aan de voorkant is dit nu helemaal klaar. Daar kun je als toerist nu bovenlangs lopen. Daar is ook de zogenaamde vlagtoren, een fort waarboven altijd een enorme Vietnamese vlag wappert. Daar kon je nooit bijkomen, maar sinds kort kan dat ook. Weer een streepje op mijn bucketlist.

De overige muren zijn nog niet helemaal vrij. Op een enkele plek staat nog een huis. Wat ik heb gelezen, hebben ze nog niet met iedereen overeenstemming over de uitkoop. Is vast niet zo gemakkelijk als met de bootmensen, weg met die boot, daar staat een flat. Maar het schiet wel op. Ze zijn al druk bezig met de wegen die er langslopen. Ze zullen ook nog wel een tijdje bezig zijn met tuinieren. Op sommige plekken waar de huizen al een tijdje geleden zijn gesloopt, is al spontaan een wildernis op en tegen de muur ontstaan. Ik denk dat het de bedoeling is, als het helemaal klaar is, je over de hele muur kunt lopen, 1600m. Een toeristenattractie erbij.

De oevers van de rivier die voor de citadel langsloopt zijn ook opgeruimd. Dat is nu een mooi park geworden. Ook met de rest van de stad zijn ze bezig, Hue moet een moderne stad worden. Als ik het zo bekijk, zijn ze een stuk strenger geworden naar handelaren toe, die gewend waren zich maar ergens langs de weg te installeren. Heel begrijpelijk, maar het haalt voor een toerist wel wat van de charme van Vietnam weg. Als ze zo doorgaan ziet er hier straks net zo uit als bij ons. Vorige maand was het vrouwendag. Ik was gewend dat wel een dag van te voren te weten, want dan hebben zich op de nodige plekken mensen, vaak studenten, geinstalleerd, die met zelf gemaakte bloemstukken een centje bijverdienen. Nu nergens. Moest ik naar een dure bloemenzaak.

Deze week heb ik in een supermarkt Nederlandse appels gekocht, €4,70 per kilo. Redelijk prijzig, zeer zeker voor hier. In Nederland kopen wij druiven uit Chili en onze appels verkopen wij in Vietnam. En dan willen we ook nog het klimaat redden.

Ik heb een video bijgevoegd waarop niet veel is te zien, maar des te meer te horen. Niet schrikken, je computer is niet kapot. Het is een soort krekel die een maatje zoekt. Onvoorstelbaar wat een kabaal zo'n klein beestje kan maken.