Koffie, op visite en naar het museum.

Mijn hotel heeft het alweer druk. Vandaag is er een marathon in de stad. 10.000 deelnemers. Niet allemaal de volle 42, 5km mag ook, maar wel met internationale deelneming. De eerste prijs is 1,1 miljard dong, 44.0000 euro. Daar komen dus wel professionals op af.

Deze week is er ook al een hete-lucht-ballonfestival. Je kunt een ballonvaart maken voor 160 euro. Geen idee of het druk is. Het gebeurt allemaal in de vroege ochtend. Het begint al om 5 uur. Tegen de tijd dat ik in beweging kom, is de laatste ballon wel geland. Als €160 te duur is, 5 minuten aan een kabel de lucht in kost 8 euro. Dat gebeurt aan het eind van de middag. Dat is voor mij ook wat gunstiger. Ik zal vandaag of morgen eens gaan kijken.

De marathon gaat ook al in alle vroegte van start. Toen ik vanochtend om half zeven even wakker was, ik ben er weer ingekropen, zag ik vanuit mijn hotelraam de lopers langs komen. Gezien het tempo waren dat de amateurs. Nadat het al de hele week heet is, miezert het nu wat. Ik denk speciaal voor de lopers.

Ik geef tegenwoordig mijn was toch maar aan het hotel, ondanks dat zij het uitbesteden (waar ik slechte ervaringen mee heb). Mijn vrienden zijn veel te druk. Gelukkig maar, ze hebben ruim twee jaar tijdens covid niets te doen gehad en dus ook niets verdiend. Tot op heden heb ik nog niets te klagen gehad, ik krijg telkens mijn was heel netjes terug. Wellicht vanwege de waarschuwing. De laatste keer zat bij de was een briefje. 'Is van buitenlander, voorzichtig, geen fouten maken.' Voel me gevleid, dat ze zo zorgvuldig met mijn kleren zijn. Wel vraag ik mij af, of dit tevens betekent; van Vietnamees, maakt niet uit. Wellicht omdat buitenlanders vaak veel duurdere kleding hebben.

In een aantal koffiezaken ben ik al een bekende verschijning. Ik hoef al niets meer te zeggen. Ik ga ergens zitten en al snel staat er de koffie van mijn voorkeur en vanzelfsprekend de thee. Ik drink 'ca phe den Sai Gon'. Zwarte koffie Saigon-style. Dat betekent koffie met suiker en ijs. Ps mocht je een keer Vietnam bezoeken en je wilt geen suiker in de koffie, dan valt het aan te bevelen een bord om je nek te hangen met daarop GEEN SUIKER. Alhoewel tegenwoordig willen ze het nog wel eens vragen. Zullen al wel ervaring hebben met een boze buitenlander.

Een aantal jaren geleden was het meestal doe-het-zelf-koffie wat je kreeg. Een kopje met daarop een filterbakje met koffie waarop heet water is geschonken. Daarnaast een kom met ijsklonten en een zakje suiker. Melk moet je hier extra betalen. Vond ik maar niks, zit je te koekeloeren tot de koffie eindelijk is doorgelopen. Met een beetje pech is de filter ook nog verstopt. Kennelijk vonden de Vietnamezen het zelf ook niet geweldig. De filterbakjes zie ik al bijna helemaal niet meer. Veel Vietnamezen drinken tegenwoordig of de Saigon of een Westerse stijl koffie, zoals een espresso. Een beetje koffie zaak serveert ook vers vruchtensap, yochurtdrank en ijs.

Nog een verandering. Deze week was ik bij Vietnamese vrienden op visite en ik kreeg koffie. Nog niet zo lang geleden kreeg je bij mensen thuis enkel thee. Wilde je koffie moest je de deur uit. Ver hoefde je dan nooit, over koffiezaken struikel je hier. Van heel eenvoudig tot heel luxe.

Alweer een aantal jaren geleden was ik hier bij toeval op visite bij een ouder echtpaar, dat familie bleek te zijn van de voormalige keizerlijke familie. (Zie eventueel 'Voorouderverering deel 2 en op bijzondere visite.'. Bij voorgaande reizen: 'voorjaar 2018'.)

Deze week kwam ik op een van mijn fietstochtjes langs hun woning en ik zag de oude vrouw in de tuin zitten. Ik stopte toen om goedendag te zeggen. Ik werd gelijk uitgenodigd om binnen te komen. Ik geloof niet dat ze zich mij nog herinnerde, gewoon erg gastvrij. Ik heb nog wel getracht het uit te leggen in mijn heel beperkte Vietnamees, maar zonder succes. Of wellicht begreep ik niet, dat zij het wel begreep. Ik ben weer door het huis rondgeleid. Op het altaar stond nu een foto van haar man die in 2019 is overleden. Ook een foto van een jongere man. Ik heb niet begrepen of het haar zoon was, maar wel dat hij aan covid is overleden. Zelf is zij een heel patente dame van inmiddels 88. Ik kreeg een stuk meloen en thee. Wat later kwam er nog een dame bij, toen zat ik met twee dames die in het Vietnamees tegen mij kletsten. Dan wordt het al heel snel 'ik niet begrijpen' (is de correcte volgorde in het Vietnamees). Volgens mij was het de bedoeling dat ik ook het huis van de tweede dame zou bekijken. Ik heb het maar op niet begrijpen gehouden.

Deze week heb ik ook nog een cultureel moment gehad. Ik ben naar een museum geweest. Het museum dat bij het keizerlijk paleis hoort is verhuisd. Een straat verderop. Eerst was het dit museum samen met het oorlogsmuseum. Dat oorlogsmuseum is nu verdwenen. Ook de oude tanks en vliegtuigen die voor de deur stonden zijn verdwenen. Ik heb nog niet kunnen achterhalen, waar die zijn gebleven. In de nieuwe situatie is er een tentoonstellingsruimte bijgekomen. Er is nu een expo van het werk van Ham Nghi. Ham Nghi is heel kortstondig keizer geweest (toen was hij 13) voor hij door de Franse kolonialen tijdens een opstand werd afgezet (en vervangen door zijn vermoedelijk wat francofielere broer) en verbannen naar Algerije. Aldaar ontpopte hij zich als een heel verdienstelijk kunstenaar.