Voorbereidingen en feestjes voor Tet

Komende vrijdag is het hier Tet, nieuwjaar. Dat is veruit het belangrijkste feest van het jaar. De weken daarvoor is iedereen al druk met de voorbereidingen. Er wordt geschilderd en schoongemaakt. Boodschappen worden gedaan. Niet enkel voor het feest, maar ook omdat straks alle winkels 3 dagen dicht zijn. Geld halen, niet vergeten, iedereen haalt geld, dus de flappentap kon wel eens leeg zijn. De regering in Hanoi heeft de banken nog eens aangesproken op hun taak de machines tijdig bij te vullen. Doen ze elk jaar, de regering hier neemt zijn verantwoordelijkheid wel. Ik kan trouwens niet anders dan toegeven, dat ik niet meer zo snel voor een lege automaat sta.
Zo'n tien jaar geleden nog maar, ging het hele land 3 dagen op slot en nog eens een week op slechts halve kracht. In de 3 dagen van Tet werden de bankautomaten echt niet bijgevuld. Toegegeven toen hadden ook nog maar weinig Vietnamezen een bankkaart. Dat verandert snel. Deze week zag ik nog een foto in de krant van enorme rijen voor de automaten in Hanoi. Iedereen haalt dan geld voor de thuisreis.
Maar niet enkel dat, echt alles was toen dicht. En dat in een land, dat normaal gesproken 24/7 in bedrijf is. Enkel een paar toeristententen waren toen open en dan nog slechts op halve kracht. Meer en meer horecazaken zijn nu open. De mensen willen niet meer enkel bij de familie thuis zitten. Daar kan ik mij alles bij voorstellen. Ik herinner mij nog goed dat soort rampdagen uit mijn tienerjaren. Thuis zitten in je nette kloffie en pootjes geven, je kon en mocht nergens heen.
Nette kleren is natuurlijk nog steeds belangrijk. De kledingwinkels hebben het nu druk. Naast het restaurant waar ik altijd kom, zit een damesmodezaak. Altijd al wel druk, maar momenteel zeker dubbel zo druk. Ze hebben nu zelfs een jongeman ingehuurd om de scooters te parkeren. Een klein kereltje, zelf naar de Vietnamese standaard, maar met behoorlijk vierkante schouders. De hele dag slepen met scooters, is denk ik wel een goede training.
Bij de ingang trekken alle dames braaf de schoenen uit. Dat zie je hier wel vaker. Ik ben er alleen nog niet achter, wanneer wel en wanneer niet. Bij mensen thuis is het wel vrij normaal, alhoewel niemand lelijk kijkt als ik het vergeet en mijn schoenen aanhoud.

In de weken voor Tet zijn er oudejaarsfeestjes, tat nien. Daar wordt eerst geofferd als dank voor het oudejaar en daarna is het uitgebreid eten en drinken. Bij de mensen thuis met vrienden en ook op het werk. Op het werk gaat dat vaak gepaard met een eindejaarsbonus.
Afgelopen week ben ik naar 3 tat nien feesten geweest. Bij vrienden thuis, in mijn stamrestaurant en in mijn hotel.
Naar het eerste feest ging ik bij een vriend achterop de scooter. Heen geen probleem, maar de terugweg was toch wel iets minder. Toen had ik een BOB zonder de O, oftewel een Beschonken Bestuurder. Alhoewel hier net zo goed niet toegestaan, is dronken rijden zo ongeveer de normaalste zaak van de wereld. Zo rondom het nieuwe jaar gebeuren hier dan ook behoorlijk veel ongelukken. Maar het is goed afgelopen en het feest was gezellig.

Mijn hotel, ook een restaurant en bar, heeft zeker 40 personeelsleden. Er was een uitgebreid feest georganiseerd met sketches, spelletjes en vanzelfsprekend karaoke.
Er was een enorme karaoke-installatie gehuurd, maar gelukkig werd het maximum daarvan niet opgezocht en waren de oordoppen niet nodig.
De spelletjes waren niet van hoog niveau, maar de hilariteit was enorm. Zo moest ik te gaan staan met een babyzuigfles tussen mijn benen. De fles was gevuld met bier en een van de dames op haar knieën voor mij diende dit zo snel mogelijk op te drinken. In een race tegen een stel andere koppels. Wij hebben gewonnen.
Hoogtepunt waren een aantal travestie-acts. Alhoewel acts? Bij een paar heren vroeg ik mij in gemoede af, of ze niet liever altijd in een jurk lopen. Er werkt hier een jongeman waarbij ik helemaal niet twijfel. Hij vindt mij net iets te aardig. Hoewel niet aan mij besteed, voel ik mij toch gevleid.
Toen ik 15 jaar geleden voor het eerst in Vietnam kwam, was homosexualiteit iets waar men niet al te opelijk voor uitkwam. Er werd mij dan giegelend toegefluisterd, dat hij een "ladygirl" is. Ook dat is iets wat snel veranderd is. Tegenwoordig zijn velen daar heel openlijk over. Het lijkt ook wel te worden geaccepteerd. In ieder geval wel in Hue, maar dat is een studentenstad. Of men in een dorp op het platteland ook al zo ruim van opvatting is, weet ik niet.
Sinds een paar jaar is het niet meer verboden om te trouwen, enkel kun je het huwelijk niet officieel registreren. (Trouwen doe je hier in de familiekring, daarna laat je het huwelijk op het gemeentehuis registreren.) De officiële registratie was wel opgenomen in het wetsvoorstel en het leek lange tijd dat dit ook zou gebeuren, maar dit sneuvelde op het laatste moment.