Ouderschapsverlof

Het oorspronkelijk plan was, om deze week over Tet (nieuwjaar) te schrijven, maar dat heb ik al zo vaak gedaan. En het is ook telkens het zelfde. Na de verplichte nummers van het bezoeken van de grootouders, de tempel, de begraafplaats, is het thuis zitten en kaartspelen. Het kwam dus wel goed uit, toen ik wat las in het Nederlandse nieuws, wat mij een handvat gaf, iets over werkende vrouwen in Vietnam te vertellen.

Deze week las ik een artikel op de website van RTLZ, over het voorstel van de SER een regeling voor ouderschapsverlof in te voeren. Hierin kwamen werkgevers aan het woord, een regeling was bureaucratisch en overbodig, "Dit kunnen wij prima zelf". Een van die werkgevers heeft bedrijven in Nederland en Vietnam.

"In Vietnam werken bijna alle vrouwen fulltime, omdat de zorgtaken verdeeld worden in de familie. Daar heb je als vrouw bijna meer gelijke kansen dan hier" (mw. Ansink, directeur Exellent Products).

Nadat ik weer onder tafel uit was gekropen, waar ik van het lachen was terechtgekomen, werd ik wat triest. Zelden heb ik zulke lariekoek gelezen en het trieste is, dat die mevrouw het waarschijnlijk nog meent ook, dat het allemaal prima geregeld is in Vietnam.
Ik kan natuurlijk niet oordelen over haar bedrijf in Vietnam. Maar ik weet wel wat hier normaal is. Wellicht is ze hier een goede werkgever, ik gun haar het voordeel van de twijfel, maar ik heb wel de indruk dat ze zelf niet veel tijd in Vietnam heeft doorgebracht.

Ja, het klopt, veel vrouwen hier werken full time, ook als ze kinderen hebben. Maar behalve als de man werkloos is, is hij niet degene die dan thuis zit met de kinderen. Niet omdat hij dat niet zou willen, maar omdat hij ook full time werkt. En dan is full time wel een zesdaagse werkweek van 8 uur per dag. Bij een bedrijf dat zich aan de regels houdt en ook niet structureel een boel overwerk verlangt. Maar laten we daar nu maar even niet vanuit gaan.
Dat ze beiden full time werken is geen keuze maar gewoon noodzaak. Als je beide een fabrieksarbeidersloon hebt, is het nog steeds geen vetpot.

En ja, de zorgtaken worden in de familie verdeelt. Vaak wonen ze in bij de ouders van de man. Opa en oma zijn degenen die op de kinderen passen. Als dan beide ouders full time werken, zijn de grootouders feitelijk degenen die de kinderen opvoeden. Zeker als een van beide of soms wel allebei de ouders in de grote stad werken.

De "gelijke kansen" zijn dat ze net zo hard mag werken als de man. Ook zijn ze gelijk in het lichamelijk zwaar werk doen. Ik zie hier vaak vrouwen werken als bouwvakker, vuilnisophaler of stratenmaker. En dan meestal zonder enige ARBO-voorziening. Een vuilnisvrouw die een volle kar voortduwt, die ik heel conservatief op een paar honderd kilo schat. Of een vrouw die uren zand staat te scheppen. Gewoon lichamelijk heel zwaar werk. In die zin zijn ze zelfs wel meer gelijk dan in Nederland.
Maar ook in Vietnam is het toch de vrouw die het meeste doet in het huishouden. Als ze na haar huwelijk intrekt bij de ouders van de man, is het hier de gewoonte dat zij dan degene is die kookt.

Bovenstaande gaat allemaal nog over de formele economie, daar waar mensen echte banen hebben. Een niet onaanzienlijk deel van de bevolking scharrelt op een andere manier zijn kostje bij elkaar. Manlief speelt bromfietstaxi en de vrouw zit ergens op de stoep met een handeltje. Met wat meer geluk hebben ze een stuk land, wat de man bewerkt, terwijl de vrouw met de oogst door de stad loopt te leuren. Die hebben wel veel ouderschapsverlof.

Mevrouw de directeur heeft waarschijnlijk het beste voor met het personeel. Een regeling, nergens voor nodig, kijk maar naar Vietnam daar hoor je de mensen niet over ouderschapsverlof. Vietnamese vrouwen klagen niet als ze een baan in een fabriek hebben. Kinderen bij opa en oma, alles opgelost. De goede oude VOC-mentaliteit.
Ze is lid van de ONL, volgens mij een club van werkgevers die zich niet thuisvoelen bij het MKB, of VNO.
Dat je je als werkgever verzet tegen een dergelijke regeling, want het kost geld, dat kan ik mij voorstellen, maar wees dan wel eerlijk.