Overpeinzingen van een bejaarde.

De vorige keer vertelde ik al over het maken van foto's op de verjaardag. Daar wil ik nog wat op voortborduren. Net als in Nederland heeft iedereen hier een mobiel. En vaak is dat een smartphone. Zeker de jongelui hebben zo'n apparaat. Soms een goedkoop opknappertje of namaak, maar er zijn er ook genoeg met de duurste apparaten. Wat dat betreft weinig anders dan in Nederland. Ook weinig anders is dat het apparaat voor van alles wordt gebruikt behalve ouderwets bellen. Dat is hooguit voor als er geen gratis wifi voorhanden is.
Sommigen hebben wel een databundel, maar die is natuurlijk snel op als je TV kijkt op je mobiel. Maar wifi is hier alom beschikbaar. Al eerder dan in Nederland had hier elk hotel en restaurant gratis wifi. Zelfs het restaurant waar ik met enige regelmaat in de ochtend een bamisoep eet. Nou ja restaurant? Het is een open ruimte in de carport onder een kantoorgebouw, maar ze hebben wel wifi.
Ik heb een "dure" bundel van 6GB (4G) voor vijf euro. Dat zal in Nederland snel 25 euro kosten.
Zelfs gewoon chatten is al hopeloos ouderwets. Videochat is ongeveer de standaard.

Wat hier bijkant een ware plaag is, is het maken van foto's en selfies. Dat gebeurt in Nederland ook wel, maar ik heb de indruk dat het hier in het kwadraat is. Continue zie ik ze hier foto's maken. Bij alles wat maar enigszins een aardige achtergrond voor een foto is. Het zijn voornamelijk meisjes/jonge vrouwen die zich hier aan bezondigen. Eerst waren het allemaal selfies, maar tegenwoordig liever een vriendin die de foto maakt. Als een professioneel model nemen ze allerlei poses in.
Voor het nieuwjaar zijn hier altijd grote bloemenmarkten. Tussen de bloemen in de mooiste jurk op de foto. Vaak speciaal voor die gelegenheid in ao dai, de traditionele Vietnamese dracht.
In het park, waar dan vanwege het feest grote bloemstukken staan, kun je nauwelijks rondlopen, omdat ze overal bezig zijn elkaar op de foto te zetten.
Vanzelfsprekend als je uit gaat. De ober of serveerster heeft een heuse taak aan het fotograferen van de gezelschappen die samen op de foto willen.
Grote winkels spelen er op in, door bij gelegenheden zoals vrouwendag een speciale fotohoek in te richten. Maar ook de etalage van een dure winkel of de stoep voor een duur hotel is heel geschikt als achtergrond.

Gisteravond was ik uit met twee dames. Eerst een frappe met gebak, daarna wandelen in de pho di bo (straten die de weekend-avonden zijn afgesloten voor het verkeer). Beide ideale gelegenheden voor het maken van foto's. Tientallen foto's zijn er gemaakt. Eerst de frappe en het gebak op de foto, daarna een selfie, dan met zijn tweeen en natuurlijk ook van ons drieen. Voor dat laatste even de ober vragen. Daarna aan de wandel en vanzelfsprekend toen ook voortdurend op de foto.

Ach zolang ze de foto niet verpesten door snorharen of kattenoren toe te voegen, met de goede app kan dat automatisch, kan ik het nog wel waarderen. Ik bezondig mij er ook al regelmatig aan.

Dit is allemaal wat onschuldig, wat ik wel wat zorgelijk vind, is dat die smartphone ook bijkant het enigste medium is geworden. In het restaurant waar ik dagelijks kom, zat tot een paar jaar geleden het personeel op rustige ogenblikken vaak TV te kijken. Dat ding staat nu zo goed als nooit meer aan. Hooguit een, maar die is dan ook de vijftig al gepasseerd, wil de TV nog wel eens aanzetten. Een film kijken ze wel op hun mobiel. Het enigste nieuws wat ze zien, is een bericht dat door een van hun (vaak honderden, soms zelfs duizenden) faceboek-vrienden is gedeeld. En voor veel van die gedeelde "nieuwsberichten" is pulp of lariekoek nog een vriendelijke benaming.
Er is natuurlijk ook veel goede en bruikbare informatie te vinden op het net. Maar slechts een enkeling zie ik wel eens de krant lezen op de telefoon, zeker de laag opgeleiden komen vaak niet verder dan het surfen over de zogenaamde sociale netwerken. Er is bijvoorbeeld Wikipedia in het Vietnamees. Ik weet dat, maar veel van mijn Vietnamese vrienden hebben daar nog nooit van gehoord.
Dat ding zit als het ware aan hun handen vastgelijmd. Je kunt al speciale knoppen krijgen om achter op de mobiel te plakken, zodat je deze makkelijker langdurig kunt vasthouden.
Nu ik dit zit te schrijven, zitten twee van de serveerster ook bij mij aan tafel. Beide druk bezig met hun mobiel. Een andere serveerster zit een tafel verderop, idem. Ik zit hier natuurlijk ook al de hele middag met mijn tablet, maar .... ik doe vanzelfsprekend wat nuttigs.

Hoeveel dit allemaal anders is dan in Nederland, het is zeker niet typisch Vietnamees, kan ik niet echt goed zeggen. Hier ben ik veel meer dan in Nederland in het gezelschap van jongelui. De Vietnamese bevolking is gemiddeld veel jonger dan de Nederlandse. In Nederland ga ik toch voornamelijk om met leeftijdsgenoten, bejaarden dus, die hoewel ook allemaal in het bezit van een smartphone, de TV nog wel eens willen aanzetten en soms zelfs ook nog een krant lezen.