Twee bruiloften op een dag.

Vorige zondag is het Vietnamese voetbalteam onthaalt in de hoofdstad. Op de foto's zag ik dat er een ontzagwekkende mensenmassa op de been was. Honderdduizenden is denk ik een conservatieve schatting. Een winnend Nederlands elftal (dat is wel lang geleden) zou er jaloers op kunnen worden. Maar goed er zijn nu ook eenmaal veel meer Vietnamezen dan Nederlanders. De president van Vietnam stond om 2 uur al klaar om ze te huldigen, het werd half zes voordat de bus het paleis had bereikt.
De luchtvaartmaatschappij Viet Jet (een budgetmaatschappij) waarmee het team vanuit China naar huis vloog, had een speciale verrassing voor de spelers. Om de sfeer te verhogen was een groepje wel erg schaars geklede dames aan boord. Dit werd in Vietnam bepaald niet gewaardeerd. Zo ga je niet om met de helden van Vietnam. Een grote meerderheid van de bevolking, ook de jongeren, keurde dit af en Viet Jet moest diep door het stof.

3 februari is vast en zeker een gunstige dag om te trouwen. Ik moest naar 2 bruiloften op die dag. Als je in Vietnam voornemens bent te gaan trouwen, ga je naar iemand toe die een gunstige trouwdatum en de tijd voor je uitzoekt. Of je nu wel of niet bijgelovig bent, dat is toch wel iets, waaraan je niet ontkomt.
Ook de ceremonie en het feest gaan volgens strakke regels. Het is telkens exact hetzelfde. De trouwerij, maar ook het feest. Dit heb ik in voorgaande jaren al wel een paar keer uitgebreid beschreven, dus dat zal ik deze keer kort houden.
Er zijn 2 feesten, eerst bij de ouders van de bruid, daarna bij de ouders van de bruidegom. Het eerste feest is vaak al in de ochtend. Het feest is meestal bij de mensen thuis, waar naast het huis een feesttent is opgezet. De gasten zitten hudje mudje op krukken aan grote ronde tafels. Als de traditionele Vietnamese bruiloft, in het huis in besloten kring, is voltrokken, wordt het eten opgediend. In hoog tempo verschijnen de verschillende schalen met eten op tafel. Onderwijl wordt op een podium het bruidspaar toegesproken en vervolgens een aantal Westerse gebruiken uitgevoerd, zoals het aansnijden van de taart.
Dan kan het feest echt beginnen. Het is het tijd voor de karaoke. De gasten die zich geroepen voelen en die zijn er altijd, mogen op het podium hun kunsten vertonen. De een is beter dan de ander, dat maakt niets uit, maar het volume staat wel altijd en immer op de stand extreem. Door ervaring wijs geworden, heb ik deze keer oordopjes bij mij. Als ik ze in doe, beginnen mijn vrienden te lachen, maar volgens mij zijn ze stiekem wel wat jaloers. Ik zie ze tenminste regelmatig wat vertwijfeld kijken als de "muziek" weer eens een "hoogtepunt" bereikt. Een maakt zich zelf oordopjes van het papieren servet.
De gasten geven geld in een envelop, die je bij de ingang van het feest in soort versierde brievenbus kan stoppen. Kennelijk gelden zelfs daar regels voor. Tenminste, van mijn Vietnamese vrienden mag ik geen rode envelop gebruiken, die is voor de nieuwjaarsgift. Dat wist ik al van een vorige keer. Ook de vrolijk versierde envelop die ik nu wilde gebruiken mag niet, dat is voor een verjaardag. Ze geven mij een soort van luchtpostenvelop. Als ik er op let, blijkt dat ook werkelijk iedereen dezelfde enveloppen gebruikt. Ik denk dat deze envelop hier nog steeds goed wordt verkocht, terwijl bijna niemand nog een brief stuurt.

Ondanks de vaste regels, zit er wel verschil in de twee bruiloften waar ik naar toe ben geweest. Het verschil zit in de rijkdom van de familie. En dat vertaalt zich in wat er op tafel komt. Het menu was op beide feesten in grote trekken gelijk, maar er zat een heel groot verschil in de kwaliteit van de maaltijd. Het eerste feest was bij een familie waarvan ik niet wil zeggen armoe troef, maar zeker niet welvarend te noemen (naar Vietnamese standaard gerekend, volgens Nederlandse maat gewoon arm als een kerkrat). Het vlees wat daar op tafel kwam, was bepaald niet van de beste delen van het beest. Het tweede feest was bij een duidelijk welvarender familie. Een eerste klas maaltijd. Ik kreeg zelf specialiteiten die ik nog nooit had gegeten. Zoals de zuignappen van een octopus. Kleine inktvis eet ik hier regelmatig, maar grote octopus had ik nog nooit op tafel gezien. Heel best te pruimen.
Maar ook het duurste feest eindigd met een kuipje yoghurt. Ook al zo'n vast gebruik. De yoghurt komt op tafel en dat betekent dat het feest is afgelopen.

p.s. Het eerste feest was 40 km ten noorden van Hue al om 8 uur 's morgens, het tweede 15 km ten oosten van Hue om 2 uur 's middags. Je moet er wat voor over hebben.