Op vakantie tussen Russen en Chinezen

Het maakt best wel verschil waar je bent in Vietnam wat betreft de keuken. Mijn einddoel Hue staat er om bekend de beste keuken van het land te hebben en die mening deel ik. In het zuiden kan ik het toch wat minder waarderen, het eten is daar over het algemeen zoet. Ik verdenk ze ervan zelfs in een bord nasi goreng een schep suiker te gooien. Afgelopen week bestelde ik in Sai Gon een groene salade. De vullingen zouden mij bijkant spontaan uit de kiezen springen. Als je wilt afvallen is een salade hier dus niet zo'n goed idee.
Momenteel ben ik Nha Trang, een badplaats met de daarbijbehorende keuken. Allerlei soorten vis en schaaldieren zijn hier te koop. Een beetje zich zelf respecterend restaurant heeft voor de zaak diverse soorten levend in teiltjes of aquaria staan. Kun je zelf uitzoeken. En dit bij nogal wat meer zaken dan een paar jaar geleden. De oorzaak daarvan is dat de toeristen die hier nu komen dit graag eten (is mij verteld).
En die toeristen zijn in grote getale Russen en Chinezen. Over de Russiche invasie in Nha Trang heb al eens eerder verteld, die komen hier nu al een aantal jaren. Echter sinds een jaar, tenminste toen ik hier anderhalf jaar geleden voor het laatst was zijn zij mij niet opgevallen, komen er nu ook hele kuddes Chinezen. De westerse toerist is duidelijk in de minderheid. Ik heb zelfs het idee dat het er nu ook echt minder zijn. Restaurants en winkels hebben aanprijzingen buiten in het Chinees en Russisch. Idem de menukaart.
Van de Russen weet ik dat zij hier slechts komen om op het strand te zitten, in te slaan bij de souvenirshops en daarna weer naar huis vliegen. De rest van Viet Nam wordt door hun nauwelijks bezocht. Of dit ook voor de Chinezen geldt weet ik niet. Ik zie ze niet veel op het strand. Als ik om acht uur 's ochtends het strand oploop, zijn er al wel de nodige Russen. Maar wellicht zijn Chinezen late opstaanders en om half tien ben ik wel weer vertrokken. Of zitten ze op een ander deel van het kilometers lange strand en ben ik verdwaald in de Russische sector.
Op straat kan ik de Chinezen herkennen aan hun kleding. Ze gaan gekleed als de standaardtoerist in zijn semi-sportieve dracht. De meeste Russen ook wel, maar daar zitten er toch ook tussen gelijk aan de betere Nederlandse Cherso-ganger. Slippers, shorts en blote bast, of bijna nog mooier, wel een overhemd maar volledig geopend, zodat de bierbuik goed uitkomt.
Als de Chinees zich niet uitdost als toerist wordt het toch wel wat moeilijker. Als ik ze hoor praten, herken ik het ook wel. Maar anders wordt het toch wel moeilijk, want ik kan niet echt verschil ontdekken met de Vietnamezen. Dat zeg ik hier maar niet hardop. Hoewel als toerist welkom, staan ze niet erg hoog op de populariteitsindex.

Van Sai Gon naar Nha Trang ben ik met een nachtbus gereisd. De wegen zijn hier in betrekkelijk korte tijd enorm verbeterd. Ik schat dat er nu zeker tot zo'n honderd kilometer buiten Sai Gon een echte snelweg ligt en daarna blijft de weg nog steeds vierbaans. Op de snelweg mogen de motoren duidelijk niet komen en dit wordt kennelijk ook strak gehandhaafd, want ik heb er ook niet één gezien. Op dubbelbaanswegen, niet snelweg, is de hoofdregel motoren op de rechterbaan en auto's links. Dit leidt er dan wel weer vaak toe dat de bus, die toch wat sneller gaat dan een amechtige overladen vrachtwagen, rechts inhaalt. Kan ook nauwelijks anders, toeteren en lichtsignalen verleidt de vrachtwagenchauffeur echt niet om naar rechts te gaan. En gelukkig! is er tegenwoordig op deze wegen een afscheiding middenop geplaatst. Dat zal toch wel een hoop ernstige ongelukken schelen. Want om je bij inhalen iets aan te trekken van tegenliggers is vast geen onderdeel van de rijles. De tegenligger moet maar remmen, of de sloot in.

Doordat de wegen nu zo zijn verbeterd, ben ik uren eerder dan voorheen in Nha Trang gearriveerd. Om 5 uur 's ochtends werd ik het duister op de stoep gezet. Ik verblijf in Nha Trang in een klein hotel en als je daar 's nachts naar binnen wil moet je met een hoop kabaal de nachtportier wakker zien te krijgen. Ik ben maar ergens gaan zitten wachten tot zes uur, dan gaat de deur wel open. Trouwens, gelukkig maar, had ik al wel een hotel gereserveerd. Mijn gebruikelijke hotel hier wordt verbouwd en ik moest dus een ander vinden. In eerste instantie had ik bedacht bij aankomst een hotel te zoeken. Dat kan ook in Viet Nam wel makkelijk via internet, maar dat is toch vaak wat duurder en ik zie toch ook wel graag de kamer. Op het laatst bedacht ik, dat ik nog het telefoonnummer had van een aardig hoteltje, waar ik nog niet gelogereerd had, maar al wel eens had bekeken bij een voorgaande hotelzoektocht. Die maar gebeld, gelukkig maar, anders had ik alle vroegte op zoek gemoeten. En vaak heeft de nachtportier geen idee of er die ochtend kamers vrijkomen. Heb ik een keer eerder gedaan, vrij hopeloos.
Nu heb ik toch weer een leuk hotelletje. Wat achteraf, maar dat is te verwachten in de prijscatogorie die ik zoek. Het is netjes en ik heb zelfs een balkonnetje. Weliswaar niet meer dan een staanplaats en het uitzicht is beperkt tot andere hotels. Maar zelfs bij hele dure hotels is een goed uitzicht geen garantie. Slechts twee jaar geleden is hier kortbij een luxe megahotel gereedgekomen en nu wordt ernaast al weer een ander hotel gebouwd. Zo ongeveer er tegenaangeplakt. Je moet er wel recht voor gaan staan wil je zien dat er nog enige ruimte tussen de gebouwen zit. Is van tientallen behoorlijk dure kamers het predicaat zeezicht veranderd in buurzicht. Het werkt hier allemaal wel iets anders dan in het strak geplande Nederland, zacht uitgedrukt.

Het is momenteel prima verblijven hier, de zee is kalm het water is 30 graden, dus dagelijks heerlijk zwemmen. (Het kraanwater is trouwens ook 30 graden.)
Morgen gaat de reis weer verder, met de trein naar Hue. De trein vertrekt om 5 uur 's ochtends, daar zie ik wel wat tegenop. Het vroege opstaan, niet de trein.