Weg van teruggeweest.

Vietnam ik ben er weer, terug van weggeweest, of wellicht kan ik voor jullie beter schrijven, weg van teruggeweest.
Op Schiphol ingechekt bij een paaltje, paspoort er in en boardingpass er uit. Omdat het druk was, waren er een paar balies geopend en hoefde ik mijn koffer niet in een machine te stoppen, maar kon ik deze afgeven bij een echt persoon. De oplossing voor dit probleem zal wel zijn, meer bagageafgiftemachines aanschaffen.
Daarna moest ik door een paspoortpoortje, mooi woord hè. Paspoort in de machine en in de lens kijken. Wordt je gezicht gescand. Volgens mij is het uiteindelijk de bedoeling dat je dan bij het instappen weer gescand wordt en dan geen boardingpass meer hoeft te tonen. Kunnen ze je gelijk op het hele vliegveld in de gaten houden, wel verdacht hij gaat nu al voor de derde keer naar de wc. Als ze nu ook nog even de creditkaart scannen en de winkels op het systeem aansluiten, kan al dat personeel ook de laan uit.
Schiphol is verbouwd. Dat heeft blijkbaar wel wat gekost. Was het er altijd al erg duur, nu is het schandalig duur. Ik neem altijd veel chocolade mee naar Vietnam. Het meeste koop ik wel in Deventer, maar op Schiphol kocht ik ook altijd nog een pak Droste, omdat ik die daar in een leuke assortimentsverpakking kan krijgen. Koste mij de laatste keer 7,50, was wel in de aanbieding, normaal 9,50. Iets minder leuk verpakt kost het in Deventer 6 euro. Nu kost het op Schiphol 12,50. Maar, ik moet wel eerlijk toegeven Schiphol is wel het mooiste en meest efficiënte vliegveld dat ik ken.
Er is natuurlijk altijd baas boven baas. Bij het overstappen op het vliegveld in Guanzou China heb ik de duurste koffie van mijn leven gedronken. Of ik in euro's mocht betalen. Doe ik wel vaker bij zo'n gelegenheid. Dan betaal ik met 5 euro en krijg wat lokale valuta terug voor de verzameling. Jawel hoor meneer, dat is dan 8 euro. De creditkaart maar getrokken, kost het maar 6,50. Maar zelfs na aftrek van deze wat hoge wisselkosten, nog niet echt goedkoop. En dat in een communistisch land, waar nog steeds een paar honderd miljoen mensen dit nog niet in een dag verdienen.
Ik moet er denk ik wel bijvertellen, dat koffie duidelijk geen drank voor Chinezen is. Aan boord van het vliegtuig, diende ik wel expliciet om zwarte koffie te vragen. Anders kreeg je kant en klare melkkoffie ingeschonken. De zwarte werd dan speciaal voor mij gemaakt. Een keer zag ik dat ze die voor mij ophaalde uit de eerste klasse. Verwennerij.
Maar het vliegveld mag dan duur zijn, bij het wegtaxiën stond wel iemand van het grondpersoneel ons uit te wuiven, erg vriendelijk.
Op het stuk Amsterdam Guanzou zat ik in een groot vliegtuig van China Soutern op rij 38, ergens middenin. Voor de etappe Guanzou Ho Chi Minh Stad stond op mijn ticket rij 39. Toen ik dit vliegtuig zag staan, kwamen bij toch wel wat twijfels. Gezien het formaat van dat toestel zou ik met enig geluk, en dan misschien nog net, achter op de staart kunnen zitten. Bij het instappen werd het al snel duidelijk, rij 1, rij 2, rij 30 .... Het zal wel zo zijn dat in alle toestellen de economy class daar begint. Het was niet al te druk en van de stewardes mocht ik wel verhuizen naar een helemaal lege rij, kon ik heerlijk languit. Ik zat daar wel bij de nooduitgang, een hele verantwoordelijkheid hoor. Echt waar hoor. Al eerder meegemaakt, je wordt er dan door de stewardes op gewezen dat je in een noodgeval dient te assisteren. Vanwaar ik zat kon ik goed de motor in de gaten houden. Opletten of de piloot bij de landing de straalomkeerder wel inschakeld. Dankzij NG aircrash investigated weet ik, dat dat wel moet, anders kon er weleens een gebrek aanlandingsbaan ontstaan en ik zou dan daadwerkelijk moeten assisteren met de nooddeur.
Na een probleemloze vlucht nu dus weer in Vietnam.