De dagelijkse besognes.

Nadat mijn telefoon in iets van twee jaar tijd de vierde batterij had versleten, de laatste expres een dure orginele (levensduur 7 maand) moest ik er toch maar aan geloven en een nieuwe telefoon kopen. Daar kun je een hele studie van maken, het is ongelooflijk hoeveel verschillende modellen er wel niet zijn. En ondanks al die keuze moest ik toch nog een compromis sluiten. Ik wilde liever niet een telefoon van het formaat breedbeeld-tv, maar dat betekent dan wel, dat ik ook mijn andere eisen diende bij te stellen. Een kleinere telefoon is ook een mindere camera en een minder scherm. Dus nu heb ik toch een telefoon, waarvoor ik in het vervolg bij de aanschaf van een nieuwe broek moet controleren, of de zakken wel diep genoeg zijn.
Eerst op internet de nieuwe telefoon uitgezocht, op dit gebied is Vietnam minstens zo modern als Nederland. Toen naar de winkel Thegioididong (telefoonwereld). Ik denk de grootste keten van telefoonwinkels in Vietnam. Het is een zaak waar menige Nederlandse telefoonwinkel nog een puntje aan kan zuigen. Eigenlijk alle Nederlandse winkels wel. Vaak ook druk, maar zoveel personeel, dat je niet of nauwelijks hoeft te wachten. (Dat is de positieve kant van lage salarissen.) Zelfs nog iemand die buiten op je fiets past.
Desondanks diende ik toch nog even te vragen, of ik geholpen kon worden. Ik denk dat ze er allemaal wat tegenop zagen, om die buitenlander te gaan helpen. Toen kwam een aardige jongedame die mij hielp de telefoon uit te zoeken, enkel de kleur, het model wist ik al. Daarna een jongeman om de zaken af te wikkelen. Sprak best goed Engels en het ontbrekende werd aangevuld via translate op zijn smartphone, werkt per slot in een telefoonwinkel. Hij maakte mij duidelijk dat ik bij aankoop recht had op wat extra's. Een hoes uitgezocht en op de achterkant werd heel secuur een beschermfolie geseald. (Weer een ander personeelslid.) Of ik ook nog een screenprotector wilde? Och nee, toen ik twee weken later alsnog bedacht, dat dit toch geen slecht idee zou zijn, ging ik weer terug naar de winkel. Dat kreeg ik toen alsnog gratis. Over service gesproken. Het werd ook nog netjes voor mij gedaan. In Nederland mag je zelf thuis gaan zitten prutsen.
Ik heb al gezegd dat er enorm vele keuze in modellen is, maar het gaat nog veel verder. Het zelfde model is ook in Nederland te koop, maar ik heb nu de uitvoering voor Z.O. Azie. Dat betekent onder meer dat de telefoon geschikt is voor twee simkaarten. Ik kan er Vietnamees mee typen, Nederlands ook hoor. Verder zit er bike-mode op. Als je dan een nfc-sticker op je scooter plakt, weet de telefoon dat je onderweg bent en krijgen bellers te horen dat je tijdelijk niet bereikbaar bent. Ik denk niet dat veel mensen hier die functie zullen inschakelen. Al rijdend wordt de telefoon uit de broekzak gepeuterd en beantwoord. Ze hebben meestal toch geen helm die over de oren heen gaat. Wel wat veiliger maar hoogst irritant zijn degenen die voor je blijven staan, als het stoplicht op groen springt, omdat ze aan het telefoneren zijn.

Als ik in Vietnam arriveer, is een van de eerste dingen die ik doe een Vietnamese prepaid simkaart aanschaffen. Via mijn Nederlandse kaart bellen is zeker tien keer duurder. Helaas moet ik dat elk jaar opnieuw doen. Als zo'n kaart een paar maand niet wordt gebruikt, wordt deze uitgeschakeld. Iets van vijf jaar geleden werd ingevoerd dat alle simkaarten op naam dienden te staan. Toen deed mijn telefoon het plots niet meer en moest ik met mijn paspoort naar een kantoor van de provider om de kaart op naam te registreren. Toen ik de keer daarop terugkwam, kon ik toch weer probleemloos een kaart aanschaffen zonder deze te registreren. Blijkbaar hadden ze de teugels weer laten vieren. Dat zat toch iets anders in elkaar. In een Engelstalige krant las ik, dat de verkopers van simkaarten deze registreerden op fantasienamen en id-nummers (dan zal de provider daar, denk ik toch, ook wel aan meewerken). Aan twaalf miljoen simkaarten was nu een sms gestuurd, met de boodschap dat ze twee weken de tijd hadden om alsnog de kaart op eigen naam registreren, zoniet dan wordt het nummer afgesloten. Slechts een half miljoen heeft dit gedaan. Die kaarten worden hier vaak aangeschaft, omdat ze met een aanbieding van beltegoed gepaard gaan. Veel vrienden van mij hebben wel twee of drie nummers. Als de aanbieding op is, nemen ze vast niet de moeite deze kaart nu alsnog te registreren.
Mij telefoon werkte nog en een sms had ik niet gehad (ik krijg wel dagelijks sms-jes van de provider met aanbiedingen), maar ik heb het toch maar even gecontroleerd. In de krant stond, hoe ik dat kon doen. Mijn sim stond op naam van Phung Thuan Hoa, geboren 15/6/1985. Toch maar even naar de provider, de kaart op mijn naam laten zetten.

Voor ik uit Nederland vertrok had ik nog de verloopdatum van mijn ING-pas gecontroleerd. December 2017, dus dat zat wel goed. Krijg ik bericht dat een nieuwe pas is opgestuurd, omdat de oude pas binnenkort niet meer geldig is. Oh, tja, contact opnemen met de ING dus. Blijkt dat je hun servicedesk niet meer kan mailen. Ik kan nu wel met ze facebooken, twitteren en chatten. Dit natuurlijk onder de noemer van verhoging van de service.
Facebook en twitter is natuurlijk hooguit geschikt voor algemene vragen, dus de chat maar geprobeerd. Dat is al net zo erg als opbellen. Na ruim tien minuten naar een scherm te hebben zitten turen, waarop staat dat ze binnen enkele minuten zullen reageren, heb ik dit maar opgegeven.
Aangezien ze mij een herrinnering per mail stuurden, dat de pas al een aantal weken geleden was verzonden, had ik toch een adres om te mailen. Ik moet toegeven, ik kreeg een snelle reactie; "of niet iemand de kaart aan mij kan doorsturen". Nou ja, ze melden ook, dat de oude pas nog tot januari geldig is, dus dat red ik wel. (P.s., ik krijg een nieuwe pas, omdat ik met de oude nog niet contactloos kan betalen. Wow)