Wel goedkoop, maar niet meer spotgoedkoop.

Het leven in Vietnam is tegenwoordig een hele slag duurder, dan toen ik hier voor het eerst kwam. Maar goed, dat is onderhand ook wel een aantal jaren geleden. Het is niet enkel de inflatie die hier de oorzaak van is. Mijn euro's zijn weliswaar 30% minder waard dan een paar jaar geleden, met dank aan Draghi en Dijsselbloem, maar altijd nog bijna 50% meer dan ten tijde van mijn eerste bezoek aan dit land.
Een andere belangrijke reden is dat de welvaart is toegenomen. Daardoor kunnen veel mensen zich meer veroorloven en onstaat er ruimte voor bijvoorbeeld restaurants die hebben geinvesteerd in de inrichting. In plaats van plastic kleutermeubilair onder een zeil of in een vieze kale garagebox, echt meubilair in een nette ingerichte ruimte die de naam restaurant waardig is. Amper tien jaar geleden ging geen Vietnamees zo'n dergelijk "luxe" zaak binnen en ging in plaats daarvan bij de buurman op de stoep zitten, waar alles minstens de helft goedkoper is.
En zeker daar waar veel toeristen komen, hebben ze doorgekregen, dat die toerist best bereid is om meer te betalen, als de zaak er netjes uitziet. Tien jaar geleden waren ze nog bang, dat de investering, die daarvoor nodig is, nooit terugverdiend zou worden.
Consequentie is wel dat in zo'n zaak een hoofdgerecht nu toch al gauw vier euro kost. Niet overdreven duur, maar wel twee tot zelfs wel vier keer duurder geworden. In euro's! Voor het geld dat ik bij mijn eerste bezoeken kwijt was voor mijn ontbijt, een bamisoep en een kop Lipton-thee, krijg ik nu enkel nog de kop thee. (Lipton thee is luxe, een Vietnamese thee krijg je over het algemeen van het huis)
Eerlijk gezegd was het toentertijd eigenlijk ook wel belachelijk goedkoop. Ik had nauwelijks een idee, dat ik geld uitgaf. Maar tegenwoordig zie ik hier nu toch ook wel het geld mijn portemonnee uitstromen. Komt nog bij dat mijn besteedbare inkomen in Nederland de laatste jaren ook enkel minder is geworden. Als dit zo nog een paar jaar doorgaat (mijn Nederlandse inkomen en de Vietnamese prijzen), dan kan ik straks beter mijn Vietnamese vrienden uitnodigen om naar Nederland te komen.
Maar gelukkig ben ik niet door een gat te vangen. Onderhand weet ik wel aardig de weg hier. Zeker in Hue waar ik de meeste tijd doorbreng. Ik ben onderhand ook niet zo gek meer op eten in toeristenrestaurants. Die beginnen al net als in Nederland meer decoratie op je bord te leggen dan eten. Dat is leuk voor het oog, maar vult de maag niet. Het is voor mij ook niet meer "uit eten gaan", maar zorgen dat ik te eten krijg.
Ik ga dus naar meer gewonere zaken, waar de prijzen schappelijker zijn en ik een normale maaltijd krijg. Op de stoep onder een zeiltje zitten doe ik nog niet snel. Ik zoek wel een zaak met echt meubilair. Wel iets duurder, maar zo hoog is de nood ook nog niet. Ook is het eten bij die stoeprestaurants over het algemeen heel erg pittig, proef je niet hoe slecht het eten is.
Als ontbijt haal ik vaak ergens bun, bamisoep (een complete maaltijd), die kost mij 20.000 dong (80 cent) in de tent waar ik het meeste kom. Maar daar hebben ze, afgezien van de roestvrij stalen krukken en tafels, duidelijk ook geen dubbeltje aan de inrichting uitgegeven. Een andere zaak die er wel meer als een restaurant uitziet, hanteert twee prijzen. Toeristen 40.000, Vietnamezen 30.000. Ik krijg het daar voor de Vietnamese prijs. Als er weer eens een nieuwe serveerster is, moet ik even naar de eigenaresse kijken, die achter de soepketel zit en dan komt het weer goed. Haar echtgenoot die meestal niet in de zaak is, hij is toergids, kwam mij de laatste keer vragen, of ik ook nog iets te drinken wilde. Hij kent mij wel, maar wist nog niet hoe goed ik al ben ingeburgerd. Ik vroeg om tra da (ijsthee). Hij keek behoorlijk beteuterd, de tra da is gratis en hoort eigenlijk zonder te vragen te worden geserveerd. Zelfs als je naar een koffietent gaat, brengt de serveerster al thee naar je tafel, nog voordat je besteld hebt. Kun je die sterke koffie ten minste doorspoelen.
De toeristententen waar ik wel met enige regelmaat kom, geven mij tien procent korting op de rekening. En zo komt Jan Splinter door de winter.

Over winter gesproken die is redelijk vroeg hier. Echt koud is het niet, maar regenen doet het behoorlijk. Al een paar weken loop ik het hotel niet meer uit zonder de regenponcho mee te nemen. En de meeste dagen heb ik deze ook nodig. Deze week ben ik verhuisd naar Nha Trang in de hoop nog een aantal dagen naar het strand te gaan. Daar komt niets van terecht. Niet enkel regent het ook hier veel, ook is de zee veel te ontstuimig om te zwemmen. Wat internetten en een boek lezen is nu de dagbesteding.

Morgen verhuis ik naar Ho Chi Minh Stad en donderavond stap ik op het vliegtuig naar huis. Dit is dan ook het laatste verslag van deze reis.
Een goede Sinterklaas gewenst en tot binnenkort in Nederland.