Vroeg op voor de trein.

Zoals ik de vorige keer reeds meldde ben ik vorige week zaterdag met de trein naar Hue gereisd. Dit was niet het oorspronkelijke plan. Het was mijn bedoeling om met de nachtbus te gaan. Ik vind de bus wel zo gemakkelijk, ik kan opstappen vlak bij mijn hotel en bij aankomst in Hue dito. Wellicht niet al te comfortabel, maar ik slaap toch wel een groot deel van de reis. De trein heeft het nadeel, dat je op een heel erg vroeg tijdstip op het station moet staan. Er is ook wel een trein die 's avonds vertrekt, maar dan kan ik toch niets zien en ga ik enkel slapen. Kan ik dus net zo goed de bus nemen. En natuurlijk de bus is een stuk goedkoper, het kost ongeveer 13 euro. De trein kost wel 28 euro (de afstand Nha Trang - Hue is ongeveer 500 kilometer). De trein is niet veel goedkoper dan vliegen. Dat was nu geen optie, omdat er tussen deze plaatsen geen luchtverbinding is.
Echter toen ik de bus wilde boeken, bleek het ticket 34 euro te kosten. Op mijn vraag, of dit een grapje was (werd natuurlijk niet begrepen), volgde de verklaring dat de eerste twee weken van oktober hoogseizoen is. Waarom, dat kon de dame achter de balie mij niet uitleggen. Ik weet dat dit in Vietnam begin september het geval is, maar october? Navraag bij bekenden in Nha Trang leverde ook niets op. Andere busmaatschappijen hanteerden ook de gewone tarieven. Ik was nota bene bij wat hier de meest gerenomeerde maatschappij is en niet bij een of andere handige jongen die voor mij wel een kaartje kan regelen. Misschien stond het computersysteem nog op de verkeerde maand. Van kwaaiigheid heb ik niet eens meer over een andere bus nagedacht en heb ik een treinkaartje gekocht.
Dus ging om kwart over drie de wekker. Douchen, aankleden, ontbijtje, kijken of ik niets vergeten ben en met de taxi naar het station. Daar dien je in de hal te wachten. Weinig sprake van hoogseizoen, hooguit nog een dertigtal andere reizigers zaten in de stationshal te wachten. Pas kort voordat de trein komt, mag je het perron op. Perron 2, daarvoor moest ik wel over het spoor lopen om er te komen.
Toen 12 uur treinen. Ongeveer elke 2 uur een stop. De eerste etappe had ik de vierpersoonsslaapcoupe geheel voor mijzelf. Kon ik dus nog ongestoord een stukje bijslapen. Daarna van de reis genieten. Het is echt wel een stuk aangenamer dan de bus. Ik had hier al wel een paar keer eerder met de trein gereisd, dus wist ik dat heus wel, enkel was de bus, vooral een aantal jaren geleden, wat makkelijker zelf te regelen. Ik denk dat ik toch wel weer wat vaker de trein ga nemen.
Het uitzicht bewonderen en ook weer goed zien dat Vietnam Nederland niet is. De spoorweg loopt voor een groot deel paralel aan de noord-zuid-hoofdweg. Tussen het spoor en de weg soms niet meer dan dertig meter en daar wonen mensen tussenin. De trein in je achtertuin en goed uitkijken als je de voordeur uitstapt.
Onderweg van alle gemakken voorzien. Regelmatig komt men met eten en drinken langs. Ook een karretje met speelgoed en souvenirs komt voorbij. Ik heb een t-shirt van Vietnam Railways gekocht. Ik moet wel elke Vietnamees uitleggen wat railways betekent, maar blijkbaar heeft men hier ook al dezelfde tik als in Nederland. Denkt het management , dat als je het een Engelse naam geeft, het beter werkt.
In de coupe ligt een nette prijslijst van alles. Weliswaar in het Vietnamees, maar met plaatjes, hoef je je dus ook als toerist geen zorgen te maken.
Waar je je wel als toerist zorgen over moet maken, zijn taxichauffeurs. Overal ter wereld gelijk, daar zit uitschot tussen. Voor het station in Hue staan meer taxi dan er reizigers zijn. De chauffeur die blijkbaar aan de beurt is, neemt mij mee naar haar taxi. Haar, een vrouwelijke chauffeur, dan kan er zeker toch niets mis. In de taxi; waar moet u heen? dat kost 100.000 dong (4 euro). Lijkt wat veel, maar ok zet de meter maar aan. Nee, helaas die is stuk. Er zit een stuk karton overheen geplakt. Geen meter, dan stap ik uit. 80.000 dan, nee ik stap uit, ik ga nog liever lopen. 70.000, toen ben ik dus echt uitgestapt. Bij het uitladen van mijn koffer werd nog een laatste aanbod gedaan, 60.000. De andere chauffeurs wisten blijkbaar wel wat ze aan het doen was. U wilt een taxi met een meter? Stapt u hier maar in. De rit kostte 25.000 dong.
Dat was trouwens duidelijk met een beginnend chauffeur, mag de minder lucratieve ritjes hebben. Hij wist de weg nog niet. Vanaf het station 2 kilometer rechtuit de hoofdweg volgen, dan linksaf en daar is het hotel. Hij wilde natuurlijk niet geloven, dat ik de weg wel wist en reed op de tomtom.
Een onzalig vroeg begin en helaas een wat minder aangenaam slot van de reis, maar wel een heel erg aangename en ontspannen treinreis er tussenin.