Op tijd opstaan.

Als het personeel van mijn stamkroeg na werktijd, als er salaris is gebeurt of een verjaardag te vieren valt, ergens wat gaan eten en drinken, willen ze mij nog wel eens uitnodigen mee te gaan. Na werktijd is wel op zijn vroegst middernacht. En dan wordt ik zo rond elf uur uitgenodigd. Zo ook deze week. Op dat tijdstip had ik echter al een aantal biertjes op en ik heb deze keer maar vriendelijk bedankt. Ik wist ook al niet eens wie de jarige deze keer was. Het was een serveerster van het restaurant dat er ook bij hoort, maar waar ik nooit kom.
Achteraf gezien heb ik geluk gehad. De volgende dag sprak ik een van de serveersters die was meegegaan en ze voelde zich redelijk ziek, waarschijnlijk van het eten. Voor mijn toch wat minder getrainde maag, had dat wel eens een dagje wc-zitten kunnen worden.
Ze zijn naar een geimproviseerd stoeprestaurant geweest en die zijn denk ik niet het meest hygienisch, of te wel, helemaal niet. Als ik wel meega, ben ik bij een dergelijk "restaurant" toch wel een bescheiden eter. Ook al omdat het eten daar vaak dusdanig pittig is, dat je niet eens meer zou kunnen proeven, dat het niet goed meer is. Waar ze meestal heengaan is langs een brede weg bij het voetbalstadion, waar zich 's avonds op de stoep op een stuk van zo'n tweehonderd meter zeker een stuk of acht van dergelijke restaurants hebben geinstalleerd. Het wordt elke avond opnieuw aangevoerd. Op een karretje, kookgerei, plastic meubilair, mocht het regenen een afdekzeil en niet te vergeten een groot verlicht reclamebord. Een elektrakabel gaat over het hek van het stadion. Wellicht dat op die wijze de voetbalclub ook wat bijverdiend? En het restaurant mag dan geimproviseerd zijn, ze hebben wel een uitbegreide kaart. Kip, varken, slakjes, kikker, het staat er allemaal op. Het is zeker populair, zelfs om middernacht is het er nog behoorlijk druk.

Een bakje met uitjes en stukjes wortel in het zuur staan op tafel. Mijn vriend begint deze alvast in een rijstkommetje te mixen met ketjap en een paar soorten sambal. Het verschil tussen de diverse soorten sambal ken ik niet, enkel weet ik dat ze hier allemaal licht ontvlambaar zijn. De sambal hier vertoont geen enkele verwantschap met wat er in Nederland voor moet doorgaan. Het brouwsel gaat straks in de soep, maar hij kan niet wachten en steekt alvast verlekkerd een lepel in de mond. Na het eten lopen hem de tranen over de wangen, dit terwijl hij zwaar getraind is. Heel bescheiden heb ik ook wat van het zuur genomen bij mijn Vietnamese variant op de uitsmijter die ik heb besteld. De sambal laat ik zo wie zo wel staan. Blijkbaar was er toch een peperkorreltje tussen gekomen, waarschijnlijk omdat mijn maat zijn lepel in elk potje op tafel had gestoken. Toen ik daar op beet, heeft het zeker tien minuten geduurd, voordat het vuur ging liggen en er weer enig gevoel in mijn tong terug kwam. Zoiets pittigs had ik van mijn levensdagen nog niet gegeten.

De meeste dagen ga ik in de ochtend een eind fietsen. Maar als het dan ruim dertig graden is, dan valt het toch wel aan te bevelen om op tijd te vertrekken. En daar kwam wat weinig van terecht, het was al gauw half tien voor ik op de fiets zat en dan staat de zon alweer behoorlijk hoog aan de hemel. Deze week had ik daarom maar eens de wekker gezet op half acht. Dat werd geen succes. Weliswaar kwam ik enthousiast mijn bed uit met het vaste voornemen niet te teuten en om acht uur te vertrekken, echter om slechts tot te ontdekking te komen dat het regende. Het heeft twee dagen bijna continue geregend. Gisterochtend was het droog en ben ik gauw gaan fietsen, maar 's middags regende het weer. Vandaag idem. Ruim dertig is nu ook teruggezakt tot krap twintig.