Festival in Hue en verkoeling zoeken in Saigon.

Deze week ben ik uit Hue vertrokken en naar Sai Gon gevlogen. De gebruikelijke tussenstop in Nha Trang zat er deze keer niet in. Ik ben namelijk langer in Hue gebleven, omdat ik graag het jaarlijkse festival wilde meemaken. Erg veel muziek- en dansvoorstellingen. Zo ben ik onder meer wezen kijken naar een Mongools gezelschap, niet erg bijzonder, en een Chinese groep, wel erg leuk. De lokale brouwerij had een feesttent neergezet met bier in de aanbieding en disco. Aan de andere kant van de rivier had een sake-stoker het zelfde gedaan.
In de avond kun je het paleis bezoeken (normaal enkel overdag), dat voor de gelegenheid mooi is verlicht. Er worden scenes gespeeld van het leven daar, toen er nog een keizer (met een boel concubines) woonde. Zo te zien was het toen maar een saaie bedoening. De concubines zitten er maar wat te borduren, of muziek te maken. Ik had er altijd een wat ander beeld bij.
Entree zonder buffet 4 euro, met keizerlijk buffet 80 euro. Voor de gewone sterveling hier dus onbetaalbaar. En ik zou het zonde hebben gevonden van mijn geld. Dus enkel rondwandelen en naderhand om de hoek ietwat goedkoper gegeten. Met z'n drieen totaal 8 euro.
In de ochtend ben ik naar een bootrace wezen kijken. Een groot aantal roeiers in lange boten. Erg spectaculair, vooral als er een paar boten tegelijk de bocht omgaan. Zo te zien worden de spanen dan niet enkel gebruikt om te roeien. De dag ervoor kwam ik toevallig door een dorp waar een boot voor de race werd klaargemaakt. Een belangrijk deel van het klaarmaken was offeren. Wellicht bestaat er zoiets als een roeigod. Ik had al wel vaker naast een tempeltje een boot zien liggen. Daarvan had ik aangenomen dat de boot er lag als een symbolisch offer voor overleden vissers, of voorspoed van de nog levende. Maar klaarblijkelijk is het andersom. De boot hoort niet bij de tempel, maar de tempel hoort bij de boot. Of wellicht toch beide, het blijft nog steeds wat raden voor mij.
Zo ben ik er recent ook pas achtergekomen waarom ik met regelmaat een man op een scooter zie met een vogelkooi in de hand. Heel simpel had ik gedacht, dat ze net een vogeltje hadden gekocht en onderweg naar huis waren. Maar het blijkt veel leuker. Ze gaan samen met hun zangvogeltje ergens met gelijkgestemden, in dit geval letterlijk, koffie drinken. Er zijn speciale koffiezaken, waar je de kooi naast anderen ophangt, om dan onder het genot van een koffie naar het vogelgezang te luisteren. Ze houden ook wedstrijden, wiens vogel zingt het mooist.
Meestal ben ik ergens half april al wel weer terug in Nederland. Dit omdat ik wel weet dat Vietnam dan te warm voor mij begint te worden. Dit jaar ben ik wat later en ik tref het wat dit betreft niet. Het is zelfs voor Vietnamese begrippen wel erg heet.
Sommige terrassen hebben hier in Sai Gon watervernevelaars aan de zonnewering gemonteerd. Dat is nog eens iets anders dan een terrasverwarming. Alleen al het zien van de waterdamp doet verkoelend aan. Gisterochtend had ik vergeefs een eind (500 meter) in de brandende zon gewandeld, om er slechts achter te komen, dat mijn favoriete restaurant tegenwoordig pas om 11 uur open gaat. Ik ging dus maar snel zitten achter zo'n waternevel en bestelde een duur (4 euro) English Breakfast. De boter bij mijn ontbijt drijft al halfgesmolten in een kommetje op het moment dat het op tafel komt. Ik probeer het niet eens te smeren en giet het maar over de toast.
Vanochtend heb ik wat minder extravagant ontbeten. Ondanks dat ik hier midden in de toeristenbuurt zit, zijn er ook nog genoeg echte Vietnamese eetgelegenheden. Hieu tu, een Saigonese variant op de bamisoep, met bo ko, overgaar draadjesvlees, gegeten. Weliswaar geen watervernevelaar hier, maar direct onder de ventilator wel uit te houden en de (meer dan complete) maaltijd kost maar 1,20 euro.
Ze waarschuwen altijd dat oude mensen niet genoeg drinken op warme dagen. Blijkbaar ben ik nog niet zo bejaard. Daar heb ik geen last van. Het Saigon-bier smaakt prima.
Dat was wel even schrikken toen ik het Nederlandse weerbericht zag, 25 graden. Denk ik de volgende week de hitte achter mij te laten en terug te gaan naar het heerlijke koele Nederland. Dat gaat dus tegenvallen. Alhoewel de airco moet flink blazen wil ik mijn hotelkamer op 25 krijgen. En dan lijkt het van buiten komen op het binnnenlopen van een koelkast.
Voor deze keer is dit weer het laatste bericht, hopelijk heb ik jullie weer kunnen vermaken met mijn belevenissen. Tot binnenkort in Nederland.