Rijke doden.

Afgelopen week ben ik naar een villadorp geweest. Een dorp met heel erg rustige buren. Namelijk een begraafplaats, maar dan wel een heel erg bijzondere. Wassenaar onder de begraafplaatsen is wel een goede omschrijving.
In de Vietnamese cultuur nemen de overledenen een belangrijke plaats in. Er wordt een zogenaamd vooroudergeloof beleden. Men heeft een altaar in huis waar voorouders worden vereerd en elke twee weken, met volle en nieuwe maan, wordt er geofferd voor de overledenen. Volgens mij is dit vrij algemeen. Ik heb het nog niet anders gezien. Als ik bij mensen aan huis kom, is er altijd een altaar en elke veertien dagen stookt vrijwel iedereen een fikkie op straat. Dit naast het Boedisme wat de meeste Vietnamezen aanhangen. Maar volgens mij zijn ook de Cristenen er niet vrij van. Zo'n tien procent is hier katholiek. Ik weleens het idee dat ze hier alles door elkaar mengen, zo van "baat het niet dan schaad het niet". Katholieke kerken zijn hier vaak ook opgesierd met van die vrolijke gekleurde vaantjes die ook alle Boedistische pagodes hebben.
Naast het altaar thuis hebben veel (niet bepaald onbemiddelde) families ook nog een eigen familietempel. Deze, soms behoorlijke grote tempels, zitten het grootste deel van het jaar op slot en worden maar een paar keer per jaar gebruikt om de voorouders te eren. De kosten van sommige van die tempels schat ik makkelijk op een ton euro.
En dan tenslotte, letterlijk en figuurlijk, een een rijk gedecoreerd familiegraf.
Ik kan wel duidelijk zien dat de toenemende welvaart voor een niet onaanzienlijk deel wordt besteed aan het vereren van de doden. In laatste jaren zie ik steeds meer luxe, zelfs overdreven luxe familietempels en graven. Het lijkt welhaast of een dure Mercedes niet meer voldoende is om je af te zetten ten opzichte van de buren. Dat is niet enkel mijn mening, Vietnamezen vertellen mij ook, dat dit gebeurt om de omgeving de ogen uit te steken.
Op mijn fietstochtjes door de omgeving had ik hiervan al de nodige voorbeelden gezien. Echter recent las ik een artikel op het net over de wel extra luxe begraafplaats. An Bang een dorp in de buurt van Hue stond er bij, maar navraag leerde dat dat wel 35 kilometer was. Dat was mij toch iets te gortig op de fiets. Een van mijn Vietnamese vrienden stond er op, mij er achterop de brommer heen te rijden. Eigenlijk had ik bedacht, zo nodig hoef ik er nu ook niet heen, zoveel anders dan wat ik al heb gezien, zal het nu ook weer niet zijn. Maar goed, het leek wel een leuk tochtje door de lagune naar de kust waar het plaatsje ligt.
Ik moest mijn ongelijk bekennen. Ik stond er met de bek wagenwijd open naar te kijken. Deze begraafplaats sloeg werkelijk alles. Het ene na het andere praalgraf. Elke volgende nog groter, nog luxer, nog protseriger. Ongelooflijk. In het artikel had ik gelezen, dat de graven wel tot 60.000 euro hebben gekost. Ik denk dat dit nog een conservatieve schatting was. En hierbij moet je bedenken dat in Vietnam 2.000 euro een behoorlijk goed jaarsalaris is.
De voorgaande eeuwen bouwden de keizers van Vietnam enorme graven voor zichzelf. Onder meer hierdoor is Hue een toeristische bestemming. Het lijkt wel of de huidige Vietnamees (die met te veel geld) deze naar de kroon willen steken. Enkel ze lijken er helemaal niet op. De oude graven zijn soms weliswaar imposant, maar aan de buitenkant valt er niets anders dan een ommuring te zien. De nieuwe graven in An Bang zijn dusdanig opzichtig, dat ze op afstand al pijn aan de ogen doen.
Volgens zeggen allemaal betaald door Vietnamezen die naar de US zijn geemigreerd, die de achtergebleven familie hiervoor het geld sturen. (En daar dan wellicht ook zelf begraven willen worden, maar dat weet ik niet.) Klaarblijkelijk hebben ze in dat dorp nogal wat familie in de US en dien je het succes van de emigrant te tonen, door een nog duurder graf dan de buurman te bouwen, wil je niet de risee van het dorp worden. Hoewel ik er vol bewondering en verwondering naar heb staan kijken, vind ik het toch een welhaast zondige verspilling van geld.