Toegenomen welvaart

In mijn vorig stukje melde ik al over de meer opvallende kloof tussen rijk en arm. Toen ik tien jaar geleden voor het eerst in Vietnam kwam, was het een land zonder grote verschillen in arm en rijk. Tenminste zover dat voor mij zichtbaar was. Geen zichtbaar schrijnende armoede en ook geen zichtbaar patserige rijkdom. De eerste privé-auto zag ik pas toen ik twee jaar later voor het eerst in Saigon kwam.
In relatief korte tijd is dat wel veranderd. Weliswaar is de gemiddelde Vietnamees er in de laatste jaren zeker op vooruit gegaan, maar een selecte groep is ineens wel heel erg rijk geworden. Je vraagt je af, hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, tot 1990 was het hier nog echt communistisch. Nu is het enkel het regeersysteem nog communistisch, in het dagelijkse leven spant het kapitalisme de kroon.
Audi TT, Lexus, Mercedes (de dure types), ik zie ze dagelijks. Een privé-tempel laten bouwen waar wel 10 families in kunnen wonen. Ik weet ze te staan. In de disco een paar Vietnamezen met een fles whisky op tafel die evenveel kost als een minimum maandloon hier. Nonchalant op de I-pad surfen in de kroeg.

De gemiddelde Vietnamees kan zich tegenwoordig ook enige, in vergelijk met ons heel relatieve, luxe veroorloven. De eenvoudige brommer is steeds vaker een mooie scooter. Ook hier heeft iedereen wel een mobiele telefoon. Meestal wel de goedkope uitvoering en niet uitzonderlijk zonder beltegoed, maar toch. Dat goedkope moet je wel heel relatief zien. Voor een telefoon van 50 euro, moet je wel sparen.
De mensen die ik hier ken werken vaak in de horeca, zegt natuurlijk wel iets over mij, en van hun weet ik redelijk wat ze verdienen. Goed Engels sprekend personeel in de toeristententen verdient tussen de 80 en 160 euro per maand. Dat is in Hue. In Saigon wellicht wat meer, maar daar is ook alles duurder.
Het keukenpersoneel verdient vaak per dag minder dan wat een maaltijd in het restaurant kost. Zij moeten maar aanschuiven bij een kookpot op de stoep.

In een andere categorie vallen de Vietnamese reisleiders. Ik weet niet wat zij verdienen, maar zij kunnen zich best wel het een en ander veroorloven. Zoals I-phone en zelfs I-pad. Natuurlijk niet te gebruiken als de toeristen in de buurt zijn, dan kon de fooi nog wel eens tegenvallen. Een van hen informeerde bij mij wat het zou kosten om zijn zoon in Nederland te laten studeren. Saxion, niet een eens universiteit, kost inclusief huisvesting 15.000 euro per jaar. Komt natuurlijk nog de reis en levensonderhoud bij. Viel hem niet eens tegen. Hij wou zelfs ook wel de informatie van Nijenroode hebben. Daar is het kale schoolgeld al minimaal 15.000 euro.
Van een ander kreeg ik het verzoek om de volgende keer drie! paraplu's mee te brengen uit Nederland. Gaarne kwaliteit, want die zijn hier niet te koop. Ik heb het even gegoogeld. Knirps, 50 euro per stuk. “Oh, dat is helemaal niet duur.”

En dan de buitencategorie. Degenen die zich de Audi of Mercedes kunnen veroorloven. Die hebben duidelijk vooraan gestaan bij het uitdelen. Het geld wat ze hebben, moet worden geïnvesteerd, op de bank zetten is hier door de inflatie zonde van het geld. En bijster veel vertouwen hebben ze ook niet in hun eigen munt de Dong. Wij denken tegenwoordig wel dat de euro een onbetrouwbare munt is, maar hier willen ze deze maar wat graag hebben. Of dollars, of goud, of onroerend goed. Alles beter dan de Dong.
Soms lijkt het wel dat het rendement niet zo belangrijk is. Nog een hotel wordt gebouwd en daar zijn er hier al meer dan genoeg van. Vorig jaar gezien dat er een nieuwe disco werd gebouwd. Dat was kennelijk niet zo'n succes, want toen ik hier in het voorjaar was, werd er druk verbouwd. Na de verbouwing ging het feestelijk open met onder meer een optreden van Ming Hang, een in Vietnam erg populaire zangeres. Blijkbaar hielp ook dat niet, aangezien de disco nu tegen de vlakte ligt en er weer nieuw gebouwd gaat worden. Ondanks het gebrek aan zakelijk succes, lijdt de eigenaar er niet erg onder. Afwisselend staat er een nieuwe Mercedes sportwagen, of een nieuwe BMW cabriolet voor de zaak.

Van een wel goed lopende disco ken ik de eigenaar. Hij is nu ook bezig een nieuwe zaak te bouwen op een nog betere locatie, maar hij rijdt wel nog steeds op een fiets. Deze week nog zat ik met hem te praten in de disco. De zaak was vol, maar er werd niet gedanst. Hij excuseerde zich bij mij, hij moest even de DJ (die er toch al jaren werkt) corrigeren. Binnen de kortste keren had hij de dansvloer vol. Mij (en de DJ kennelijk ook niet) is het niet duidelijk waarom op deze muziek iedereen wel ging dansen, maar kennelijk leest hij zijn publiek.

Voor de gesloopte disco installeert zich nu elke ochtend een vrouw met een geïmproviseerd restaurant. Voor Ho-Modaal.

Via een Vietnamese provider heb ik internet op de laptop. Sinds een paar dagen kan ik nu.nl niet meer bereiken. Klaarblijkelijk wordt deze geblokkeerd, aangezien het wel lukt via de hotel-wifi, die waarschijnlijk via een omweg de blokkades ontwijkt. Ik heb nota bene wel facebook, dat voorheen altijd werd geblokt. Nu heeft blijkbaar over heel controversiële zaken geschreven.