Gratis koffie

Voor het terras waar ik zit, staan drie medewerkers op straat. Ze houden het terras in de gaten, maar dat is niet moeilijk aangezien ik momenteel de enige ben. De voornaamste reden om daarbij op straat te gaan staan, is om voorbijgangers over te halen op hun terras te gaan zitten. Vanavond zonder veel succes.
Op een moment dat alle drie net even naar binnen zijn, komt een groep van ongeveer twintig toeristen aangewandeld. Als ze stoppen om te kijken, gebruik ik het standaardzinnetje "please come in" en dat blijkt genoeg om ze over te halen. Ik mag nu ook in het restaurant werken, maar aangezien mijn idee over een dagloon een weekloon hier ruim overtreft, zal dat wel niet wat worden.
De groep bestaat uit westerlingen en Cambodianen (geloof ik). Door de Aziaten in het gezelschap denkt een straatverkoper nog wel een kansje te maken. Hij rijdt rond op een oude fiets met achterop een grote ketel boven een vuurpot. Hij verkoopt een soort broodjes Bao Pao. Westerlingen zullen niet zo snel als zij op het terras van een restaurant zitten, voedsel van een straatverkoper kopen. Ik ben al behoorlijk wat gewend en heb mijn grenzen al een stuk ruimer gemaakt, maar vlees van een straatverkoper is ook mij nog steeds een brug te ver.
De verkoper heeft ook bij de Cambodianen nog niet veel succes, maar hij geeft de moed niet snel op. Aziaten hebben nog wel eens de onhebbelijke neiging een verkoper volkomen te negeren, om hem dan als hij dertig meter verder is weer terug te roepen.
Als ik een klein half uur later vertrek, staat hij nog steeds voor het terras. Ik heb daarbij ook wel het idee, dat hij vol verwondering kijkt naar het gebeuren. Als hij zijn fiets verkoopt, heeft hij misschien net genoeg geld om ook eens hier te eten.

In Hue is recent een nieuwe brug over de rivier geopend. De stijl is wat verwarrend, een mengeling van klassieke Europese straatlantarens en Aziatische daken. Deze daken zitten boven een aantal aangebouwde uitkijkplekken. Moeilijk uit te leggen, dus zie foto. Deze uitkijkplekken zijn aardig multifunctioneel. Behalve als uitkijkplek ook ideaal als jongerenhangplek, ontmoetingsplek voor stelletjes en verder uitstekend geschikt om te offeren. Toen ik over de brug fietste, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt door een Vietnamees die een grote doos vanaf zijn brommer de uitkijkplek opsleepte. Toen hij daarna een soort grijze overjas aantrok, wist ik het. Een enkeling, ik denk degenen die wat strakker in de leer zijn, trekt bij het offeren zo'n jas aan. De doos zat vol offergaven voor de overledenen. In plaats van de offergaven te verbranden kun je ze ook in de rivier gooien.

Het hotelpersoneel is uitermate vriendelijk. Enkel, als je er zo als ik, langer verblijft, valt het op, hoe oppervlakkig en aangeleerd het is. (De meeste gasten hier blijven niet meer dan een dag of twee. ) Rond het middaguur terugkomen in het hotel, leidt tot de vraag of ik lunch heb gehad. Op antwoord wachten ze niet echt. Er is er volgens mij ook maar een, die een wat uitgebreider antwoord dan ja of nee in het Engels zal begrijpen.
Ik trachtte een van de receptionistes uit te leggen, dat ik een probleem met de koelkast had. Aangezien ik hier in Vietnam al wel vaker met dat bijltje heb gehakt, stel ik mij niet meer tevreden met begrijpend knikken en yes, yes. Ze had het dus ook niet begrepen. Maar na wat extra uitleg mijnerzijds viel het kwartje. Ah, the minibar. Ik was niet op het idee gekomen, dat ding zo te noemen. Een koelkast met als standaardvulling, twee blikjes cola, drie blikjes bier en twee bakjes instant-noodles. Die bar is wel erg mini.
Ik moet toegeven, ik wist ook niet wat koelkast is in het Vietnamees. Nu wel, weer wat geleerd.
Op de kamer heb ik een waterkoker. Dan kan ik de noodles mee klaar maken, wat ik trouwens nog niet geprobeerd heb. Ik kan het mij wel veroorloven in een restaurant echte bami te eten.
Wel gebruik ik de waterkoker enthousiast om koffie te maken. Dagelijks liggen er twee zakjes instantkoffie op de kamer. Deze is van fabriekswege al voorzien van suiker en melk. Zolang ik maar niet denk dat het koffie moet zijn, is het goed drinkbaar. En, de koffie is gratis en een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. Trouwens ik krijg hier al vaak genoeg koffie die staat in de maag. Ook gratis zijn dagelijks twee flesjes bronwater. Zo bezien is het hotel helemaal niet zo duur.
De was is er wel aan de dure kant. Het gaat niet per kilo, maar er ligt een prijslijst op de kamer met stuksprijzen. Een paar sokken kost twaalf cent. Een kilo was kost mij anders iets van een euro. De was breng ik naar mijn oude hotel. Die wordt weliswaar verbouwd, maar er is ook nog een restaurant en een bar.
De vriendelijkheid mag dan wat overdreven zijn, het komt er allemaal wel erg prettig over. En dan heeft het hotel ook nog een klein zwembad, Wel ongeveer zo mini als de minibar, maar als je een moment uitzoekt dat je het niet hoeft te delen met andere gasten, is het heerlijk ontspannen. Het mag dan eigenlijk een noodonderkomen zijn, nu mijn vaste hotel wordt verbouwd, het laat zich prima leven.

Als ik de was wegbreng, moet dat liefst in een oude plastic zak. Zodra het een mooie zak is van betere kwaliteit, ze hebben hier meestal zakken van inferieure kwaliteit, zie ik die nooit meer terug. Ik verdenk de wasvrouwen in Vietnam van een extra handeltje in plastic zakken.

P.S. Vanochtend kwam een Cadillac (en niet de goedkoopste) voorbij rijden. Gisteren stond langs de straat een Bentley geparkeerd.