Bouwput Nha Trang

Vorige zondag ben ik uit Hue vertrokken. 's Middags met de bus naar Hoi An. Daar net lang genoeg voor het avondeten en daarna in de nachtbus naar Nha Trang. Een rit van elf uur.
Ik neem altijd een bus van Sinh Tourist. Dit is de grootste en waarschijnlijk ook wel de oudste maatschappij. In de toergidsen worden ze aanbevolen. Deze had altijd een goede naam, maar onderhand was mijn mening al behoorlijk bijgesteld. Enkel omdat ze in Nha Trang stoppen naast mijn hotel, had ik toch weer bij hun geboekt.
Telkens is wel het ticket een stuk duurder, maar daarvoor worden geen nieuwe bussen gekocht. Deze zijn onderhand behoorlijk oud. Het wordt blijkbaar besteed aan de kantoren. Deze zijn heel professioneel. Je krijgt als bij een vliegtuigmaatschappij een boardingpass en labels voor je koffer. Klaarblijkelijk is het wel behoorlijk moeilijk om aan goede chauffeurs te komen. Het ligt er maar net aan hoe de muts van de chauffeur staat. Soms wordt er wel drie keer ergens gestopt, maar ik had ook al meegemaakt dat er niet werd gestopt. Enkel ergens in de middle of nowhere voor de chauffeurswissel.
Deze keer spande wel de kroon. De bus stopte wel ergens, maar niet bij een restaurant. De chauffeur stapte uit, sloot de bus en verdween voor zo'n twintig minuten.
Ik heb nu een ticket naar Saigon gekocht bij een ander maatschappij. Het kantoor is een stuk minder imposant dan die van Sinh, maar toen de kantoren van Sinh er nog zo uitzagen was de service een stuk beter.

Nha Trang is een grote bouwput. Momenteel is het zeker geen plaats om voor je rust heen te gaan. Het gebouw naast mijn favoriete ontbijtrestaurant wordt gesloopt. Het regende al puin op mijn tafel. Gelukkig net niet in de bamisoep. Maar gauw aan de andere kant van het restaurant gaan zitten. Naar mijn berekening is dat net ver genoeg om veilig te zitten als de muur instort. Bij mijn favoriete koffie wordt aan de weg gewerkt. Ik denk dat het een nieuwe regenwaterafvoer moet worden. Dat is daar hard nodig. Bij een beetje bui staat het water daar zeker een halve meter hoog. De koffie is daar prima, maar ik zit dan wel in de walm van de graafmachine.
En last but not least mijn hotel is omgeven door bouwprojecten. Bij aankomst op mijn kamer zag ik wel dat een gebouw iets verderop wordt gesloopt, maar dat leek mij niet al te erg. Het leek mij zelfs wel gunstig. Dan blijf ik 's ochtends tenminste niet te lang liggen en ben ik op tijd op het strand.
Dat was een kleine miscalculatie. De hele nacht wordt er door gewerkt. Het slopen stopt weliswaar in de avond, maar een enorme kraan op rupsbanden blijft bezig met het graven voor een damwand. En, al voor half zeven in de ochtend begon het slopen met grote pneumatische beitels al weer.
De volgende dag ben ik naar een kamer aan de andere kant van het hotel verhuisd. Daar wordt niet gesloopt. Wel is er een groot gebouw in aanbouw, maar van de vorige keer wist ik nog, dat er enkel werd gewerkt op christelijke tijden. Echter ook daar wachtte mij een verrassing. Overdag wordt de bekisting gemaakt en daarna wordt de nacht gebruikt om het beton te storten. De hele nacht een loeiende pomp en grote betonmolens met draaiende motor voor mijn raam. Net als je daar wat aangewend bent en weggedommeld, komt iemand op het idee, aangekoekte betonresten met een hamer te verwijderen.
Dus nog een keer verhuizen. Ik heb nu een kamer middenin. Het uitzicht is beperkt tot het balkon van de overbuurman en de blinde muur van de buurman, maar het lawaai is daar tenminste beperkt. Nu heb ik de wekker weer nodig om op tijd op het strand te zijn. En als bonus, deze kamer is drie dollar goedkoper.

Naast deze grote bouwprojecten is ook nog een achterbuurman bezig een verdieping van het gebouw te slopen. Met mokers.

Het is wel allemaal fascinerend om te zien. In de middag ga ik een uurtje op het dak van het hotel zitten toekijken. Allemaal jongensspeelgoed. Grote kranen en bulldozers.
Vol verbazing zit ik toe te kijken hoe ze zich letterlijk het gebouw onder hun gat afbreken. Boven op het gebouw staat een graafmachine, die eerst met een grote beitel een verdieping afbreekt, om zich daarna een weg te graven naar de verdieping eronder.
Toen deze bezig was om van de tweede naar de eerste verdieping te breken, begon een andere machine vanaf de grond te helpen. Bij deze laatste kon ik weinig plan in het werk ontdekken. Zijn collega's bovenop blijkbaar ook niet. Dus begon iemand leunend op een half afgebroken muur aanwijzingen te geven, hoe er daaronder gesloopt moest worden.
Het komt allemaal behoorlijk gevaarlijk op mij over. Het veiligheidsbesef lijkt hier nul. Bijkant naast die grote sloopmachines zijn ze aan het werk. Zittend op de rand van het gebouw een paar betonijzers doorbranden waaraan nog een paar ton cement bungelt. Ik heb er een gezien, die op een zes meter hoge muur stond, welke hij zelf bewerkte met een grote moker. Ze dragen wel helmen, maar lopen onderwijl op slippers.
Ook leuk om te zien is het werken aan de weg bij mijn koffiecafé. Vooral als de straat in beslag wordt genomen door grote zandauto en een graafmachine. Er staan wel hekken, maar daar rijdt iedereen langs heen, om daarna te ontdekken dat je er toch niet langs kunt. Dus over de stoep, die zoals gebruikelijk vol staat met geparkeerde brommers. Daarbij maken ze het zich in hun ongeduld vaak extra moeilijk, omdat er iemand van de andere kant komt die net zo ongeduldig is.

Nu ik weer goed slaap, vermaak ik mij dus prima.