Op stap in Saigon

De andere busmaatschappij die ik had uitgezocht voor mijn rit naar Saigon blijkt ook niet alles. De bus is zo goed als nieuw. Prima slaapstoelen. Je moet wel even weten welke plek je moet hebben, want ze zijn niet allemaal even ruim. Echter de bus is niet vol en ik heb het voor het uitzoeken. Ik daardoor een prima plek en heb goed kunnen slapen. Ik kon mijn benen volledig strekken en dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Wel is de elektrische spoeling van het toilet kapot. Waarom zoiets nou niet wordt gerepareerd, is iets wat ik hier maar niet kan begrijpen. Het is duidelijk niet recent kapot gegaan. Een verkeerd soort zuinigheid, maar soms denk ik ook wel wat laksigheid. Het is zeldzaam, als ik op een hotelkamer kom waar alle lampen werken. Als ik er dan wat van zeg wordt de lamp direct vervangen, maar uit zichzelf komen ze blijkbaar niet op het idee.
Helaas stopte deze bus ook nergens voor een rustpauze. Hier was dat wel wat beter te begrijpen dan bij de vorige maatschappij, die grotendeels toeristen vervoert. Nu was ik de enige toerist. De Vietnamezen zal toch niet gauw geld uitgeven in een wegrestaurant.
Het resultaat van het doorrijden was, dat ik al om vijf uur in de ochtend in Saigon aankwam. De gereserveerde hotelkamer was nog niet vrij. Gelukkig was deze wel op de goede dag gereserveerd. Daar had ik wat twijfels over, aangezien dit telefonisch in half Engels en half Vietnamees was gegaan. En mijn Vietnamees is nog steeds marginaal. Ik moest tot acht uur mijn heil elders zoeken. En in deze had ik ook geluk, aangezien er naast het hotel een restaurant zit dat de hele nacht open blijft.

De jongedame (heel veel jonger dan ik) die in het kroegje naast mij zit, heeft een jurkje aan dat maar net past. Korter is absoluut niet mogelijk. En waarschijnlijk is de jurk gekocht toen ze een pondje minder woog. Spannend dus, zowel letterlijk als figuurlijk. Helaas heren, geen foto.
Haar ken ik al een aantal jaren en ze varieert aardig in gewicht tussen lekker mollig en redelijk slank. Telkens als ik haar weer tegen kom, moet ik van haar eerlijk zeggen wat ik vind. Is ze mooi slank, of, is ze niet te dik.
Gewicht is duidelijk een welvaartsprobleem. Toen ik voor het eerst in Vietnam kwam, heb ik drie weken tijd welgeteld één dikkerd gezien. Nu is zelfs behoorlijk overgewicht geen uitzondering meer. Zo gemeten gaat het dus de goede kant op met Vietnam.

En als ik het dan toch eerlijk moet zeggen, ik vind dat ze er altijd mooi uit ziet. Ik kan ook wel goed met haar het overweg en ik zoek haar dus altijd wel even op als ik in Saigon ben.
Naast de gebruikelijke drankjes bietst ze mij vanavond om een kom bamisoep. Ach, er zit toch al een pondje te veel. Telefonisch worden twee porties besteld. Vijf minuten later komt iemand het van een restaurantje iets verderop brengen. Prima te eten en de kosten voor de twee borden zijn een euro twintig. Net zoveel als een biertje in het kroegje kost. De drankjes die zij drinkt kosten een kleine drie euro.

Ze spreekt ook behoorlijk goed Engels, dit in tegenstelling tot veel van haar collega's in de diverse kroegjes hier. Sommigen komen niet verder dan, hoe heet je?, hoe gaat het? en gaan we naar je hotel?. Bij gebrek aan conversatie houden ze mij dan bezig met een massage, of een hand die niet bepaalt verdwaald op mijn knie of hoger rust.

Dit is het laatste verslag van deze reis. Zondagavond ben ik weer thuis. Dat zal behoorlijk wennen worden gezien het huidige Nederlandse weer.
Helaas te laat voor Sinterklaas. Ik heb hier mijn sandaal met een mango erin onder de airco gezet, maar dat werkte niet.
Tot volgende week.