Lepeltje bij de pudding

Ik spaar theelepeltjes. Bij vier (mini-)bakjes pudding krijg je een lepeltje. Ik heb mijn stamrestaurant er maar blij mee gemaakt. Het is trouwens voor hen nog een hele klus deze eerst goed schoon te krijgen. De supermarkt heeft ze namelijk met extra stevig plakbank nog eens extra vastgeplakt over de plakker van de fabriek. Heet water is onvoldoende, ik denk dat er wasbenzine aan te pas moet komen. Erg veel vertrouwen in hun klanten hebben ze hier in de supermarkten duidelijk niet. Enige tijd geleden was er nog een relletje in de Stentor naar aanleiding van het voornemen van de supermarkten in Deventer, om de tassen van hun klanten te controleren. Hier kom je de supermarkt helemaal niet in met tas. Gaarne bij de ingang in bewaring geven. Wilden ze in het begin mij nog wel doorwuiven, nu moet ik er ook aan geloven. Ze zijn er, denk ik, inmiddels achter, dat ook toeristen niet zijn te vertrouwen. Als een paar jongemannen bij de scheermesjes staan, dan staat de bewaking ze zo ongeveer op de lip. En als je de supermarkt verlaat, is er nog iemand die de kassabon controleert. Hij zet er een stempeltje op. Ik neem aan, dat dit is om te voorkomen dat je niks onder de kassa doorsmokkelt.
N.b. de puddinkjes zijn hier best duur. Zelfs in Nederland zou ik ze prijzig vinden. Dat maakt het hier dus zeker een luxe-artikel. Het lepeltje kan er wel vanaf.

Ondanks dat ik al vaak hier ben geweest, denk ik nog regelmatig veel te Westers. Dan veronderstel ik dat bepaalde zaken toch wel correct zullen zijn geregeld. Als ik dan hier ergens op de TV betaalzenders zie, en ik het hoogst onwaarschijnlijk acht dat ze daarvoor betalen, dan neem ik aan dat ze zelf een gekraakte satellietdecoder gebruiken. Dat is echter helemaal niet het geval. Dat komt gewoon binnen via het kabelbedrijf. Daar staat al de gekraakte satellietdecoder. Wat ik toch inschat als dure film- en sportzenders zit gewoon in het pakket.
Blijkbaar proberen die zenders er wel wat aan te doen, maar niet met veel resultaat. Dan is zo'n zender weer eens uit de ether, maar dat duurt meestal niet meer dan een halve dag. Momenteel staat op HBO ( een filmzender ) dat ik mijn kaart moet controleren. Niet alleen ik moet dat, het staat dus bij iedereen hier in beeld.
Iedereen weet het, natuurlijk ook de overheid, maar die belijdt enkel met de mond dat ze wat doen aan het beschermen van copyright e.d. Het wordt enkel maar erger met de nieuwe technologieën. Onderhand zitten er hier op de kabel zeker zo'n acht zenders waarvan ik toch ernstig vermoed dat het betaalzenders zijn.
Over de kwaliteit moet je verder niet zeuren. Alles wordt nog geleverd in 4:3, terwijl ook hier de breedbeeld TV al aardig is ingeburgerd. Het geluid loopt lang niet altijd synchroon en de ook wel meegeleverde HD-zenders zijn in de verste verte niet in HD.
Deze week heb ik Polen Engeland live op TV gezien. Dit op een zender die gezien de mededelingen op het scherm is gericht op Thailand. (Het commentaar bij de wedstrijd was in het Engels.) Dat zo'n wedstrijd zo vroeg wordt gespeeld, om 6 uur in Polen, is denk ik niet enkel dat er op deze manier er in Europa die avond nog een wedstrijd op TV kan, maar ook wel omdat op dat tijdstip je ook het publiek in Azië bereikt. Er is hier een grote markt voor het Europese voetbal. Moeten ze nu natuurlijk nog wel wat bedenken, dat ze er ook echt voor betaald krijgen.
Gisteravond was Manchester United live op een normale Vietnamese zender. Halverwege de tweede helft was plotseling het beeld weg. Er volgde een muziekje en na enige tijd was er weer voetbal. Enkel was het nu Manchester City. Geen idee, wellicht vond de regisseur de eerste wedstrijd niet spannend genoeg.

Bij het stoplicht staat naast mij een vrouw op een scooter. Ze zegt mij enthousiast goedendag. Heb ik weer een nieuwe verovering gedaan, of zou ik haar moeten kennen? Geen idee. Haar gezicht is namelijk helemaal niet te zien. Een helm over een dichtgeknoopte capuchon, daarbij gevoegd een mondkapje en een zonnebril, maken haar volslagen onherkenbaar. Een boerka zou het resultaat niet kunnen verbeteren. Ondanks dat er hier geen moslims zijn, is het dus toch geen land voor Geert.
De meeste vrouwen gaan overdag slechts geheel bedekt naar buiten. Wie wil er nu ordinair bruin worden, een Vietnamese vrouw zeker niet. Ze hebben vaak een hoofdbedekking met lange flappen, zodat ook nek en hals bedekt zijn. Verder lange handschoenen en wordt het mondkapje niet enkel op de scooter gedragen. Het nieuwste is een jack met capuchon en flappen aan de uiteinden van de mouwen, zodat de handen bedekt zijn als ze scooter rijden. Momenteel is dit jack in de mode met druk bloemetjesmotief. Een ware rage. Gelukkig zie ik toch ook nog steeds de dames in de meest prachtige ao dai, de traditionele Vietnamese kleding.

Ik ben toch wel behoorlijk in het nadeel met het weten of ik iemand moet kennen. Ik ben hier in de buurt onderhand wel een aardig bekende verschijning. Ik wordt nog wel met enige regelmaat gevraagd, "weet je nog wie ik ben?". Maar ik weet toch echt niet meer, dat zij die serveerster uit dat restaurant is, waar ik een half jaar geleden ook een paar keer heb gegeten. Zeker niet als ik haar nu extra mooi opgemaakt in de disco tegenkom.
Je wordt hier als je als toerist over straat loopt met enige regelmaat aangeroepen, meestal de cyclorijders en de bromfietstaxi. Ik reageer daar al helemaal niet meer op, maar dan krijg ik later weer het verwijt van een cyclorijder die ik wel ken, dat ik niet reageerde. Ik kijk enkel nog maar om als ik mijn naam, of beter gezegd iets wat er op lijkt (Kees kan bijna niemand uitspreken), hoor roepen.