Honden als huisdier en een monnik zonder einddatum

In de jaren dat ik hier kom, heb ik de welvaart flink zien toenemen. Een van de dingen waar ik dit aan zie zijn de honden. In de eerste jaren dat ik hier rondliep zag ik op straat enkel een kortharige bruine vuilnisbak. Het was, trouwens is nog, verstandig, niet te proberen deze honden aan te halen. Erg veel vertrouwen in mensen hebben ze niet. De laatste jaren zie ik steeds meer honden die echt als huisdier worden gehouden. Ik weet zelfs al een diervoerwinkel te vinden. Vaak nog rashonden ook. En dan soms ook nog langharige honden, die vast niet in de tropen thuishoren. Vrienden van mij hadden een langharige hond. Een bijzonder lief beest, maar het is niet erg oud geworden. Ik heb mijn commentaar maar voor mij gehouden. Ik heb hier zelfs al eens een Husky gezien.

Net als in Nederland begrijp ik niet goed waarom mensen perse een dure merkhond willen hebben. Juist deze week zag ik op de BBC een docu over hondensmokkel vanuit Hongarije naar West-Europa. Ik viel zowat van mijn stoel toen ik hoorde dat mensen 2.000 euro voor een Teckel betalen. En dan ook nog één met een bijzonder duistere herkomst. Voor zoveel geld controleer je toch alles, zelfs dubbel zou ik denken.

Ook deze week, vandaar mijn inspiratie, stond er nog een relletje in de krant. Op de wandelpromenade in Saigon laten mensen massaal hun hond uit, wat niet is toegestaan. Wat mij het meeste opviel in het artikel, waren de interviews met de niet hondenbezitters. Nogal wat van hun waren echt bang van honden. Geheel onterecht is dat niet, aangezien hier in Vietnam wel hondsdolheid heerst. Ik las ook dat die beesten hiertegen ingeent moeten zijn. Maar of je daarop kunt vertrouwen, dat mensen dat echt laten doen? Tegenover mijn stamtent zit bijna de hele dag een hond aan een touw voor het huis. Soms neemt zijn baas hem mee op de scooter. Honden houden wel van scooterritjes. Een lief dier dat zich graag laat aanhalen, maar daar ben ik wel redelijk voorzichtig mee. Ik laat mij niet likken door dat beest en daarna was ik ook nog mijn handen.

Deze week kwam ik op een van mijn dwaaltochtjes door de oude stad, langs een klooster. Ik was daar wel vaker geweest, maar het hek ervoor is altijd gesloten. Ook deze keer. Ik wou toch een foto maken en daarom liep ik naar het hek. Doordat de hond begon te blaffen, ook monniken houden dus honden, kwam de werkster eraan en deed het hek voor mij open. Ik mocht het terrein op, een mooie tuin, en mij werd ook duidelijk gemaakt, dat ik de pagode wel in mocht.

In deze pagode wordt kennelijk een monnik vereerd. Waarom? Wie?, nou ja, hij heet Minh, maar dat maakt mij niet veel wijzer. Wanneer was ook niet zo duidelijk. Op een grote foto van hem staat 1923 - ?. Of dat nu betekent dat de man nog leeft, of dat hij is verdwenen, daar kan ik slechts naar gissen. Wellicht verdwenen in de oorlog? Of misschien heb ik het wel helemaal mis. Ik was er helemaal alleen, dus ik kon zelfs niet proberen er met mijn handen en voeten Vietnamees achter te komen.

Ik heb maar braaf wat geld in de donatiebox gegooid. Foto's gemaakt en geprobeerd vriendjes met de hond te worden. Dat laatste wilde niet lukken, hij bleef op afstand.

Deze week heb ik mij in het restaurant een keer beklaagd, dat het eten niet erg spicy was. Ze weten toch onderhand dat ik dat wel lust. Nou, dat had ik geloof ik beter niet kunnen doen. De bamisoep de volgende dag was spicy in het kwadraat. Het zweet gutste al van mijn voorhoofd, voor ik zelfs maar halverwege met de soep was.