De brandweer rukt uit.

Een fikkie stoken op de stoep is hier de normaalste zaak van de wereld, elke paar weken dient er weer te worden geofferd om te zorgen dat de overledenen het goed hebben, maar het vuur dat ze deze week stookten, was toch wel van de buitencatagorie. Schuin tegenover mijn stamtent zit een luxe feestzaal voor bruilofte en partijen. Ik stond juist even buiten in het zonnetje en vroeg mij al nieuwsgierig af wat ze toch van plan waren met die grote bak toen ze die aanstaken. De bak zat kennelijk vol met brandstof en brandde dus als een fakkel. Het bleek een oefening. Eerst probeerde het personeel het vuur met schuimblussers te blussen, vanaf boven,, wat dus niet lukte. Ik weet nog van de bhv-training die ik ooit eens heb gehad, dat het zo in ieder geval niet moet. Tegelijkertijd werden de mensen uit het gebouw gevacueerd. Daarna werden grote brandslangen uitgerold en gingen ze de gevel van de feestzaal nat houden. Toen was het de tijd voor de profs. Om de hoek stonden 2 brandweerwagens, die had ik al gezien en daarom stond ik ook al zo nieuwsgierig buiten. Met gillende sirenens de straat in. Daarbij werd de oefening behoorlijk realistisch, er stond een taxi hopeloos fout geparkeerd (gelukkig had hij wel de alarmlichten aangezet). De loeiende sirenes hadden geen enkel effect, er kwam geen hevig geschrokken chauffeur aanrennen. Gelukkig kon de brandweer zich er nog net langs wurmen. Met het grote materiaal was het snel gedaan met het vuur.

Ik woon in mijn hotel op de 7e etage. Als ik in een ernstgeval op de brandweer moet wachten, moet ik maar hopen dat ze niet teveel foutparkeerders tegenkomen. De brandweer woont wel dicht bij mijn hotel, da's dan wel weer een voordeel. En mocht ik moeten springen, ze hebben pas ook nog geoefend met het uitleggen van de springmat. Vorige week dreigde er iemand in de zelfde straat van zijn hotel te springen. Volgens mij is hij/zij niet gesprongen, maar ik ben dit niet van dichtbij gaan bekijken, gelukkig ontbeer ik een dergelijke morbide nieuwsgierigheid. Het viel mij toen wel op dat de straat niet werd afgezet. Er reden de nodige auto's de straat in, die halverwege dus niet verder konden omdat de brandweerwagen midden op de weg stond. Scooters mochten er wel langs rijden.

Deze week diende ik mijn visum weer te verlengen. Even op en neer naar Laos dus. Nou ja even, 's ochtends om 7 uur weg, 's middags om 3 uur terug. De douaneformaliteiten, Vietnam uit, Laos in en andersom kostten een uur. Dit terwijl het niet druk is. Wel met enige verrassingen. Ik had mijn paspoort aan een douanebeambte gegeven en toen ik even met een andere toerist stond te praten, was hij verdwenen. En toen? Wachten dan maar. Vijf minuten later was hij terug en kreeg ik mijn paspoort weer. Hoe of wat, geen idee. Daarna naar het visumkantoor van Laos. Daar krijg ik twee formulieren om in te vullen. Er wordt zelfs gevraagd om het ras in te vullen. Dat heb ik maar blanco gelaten. Zoals wel meerdere vragen. Maakt weinig uit, ik betaal en krijg mijn visum. Omgedraaid en weer op weg naar Vietnam. Bij de balie daar geef ik mijn paspoort en visum aan de beambte. Het visum heb ik dus al, online gekregen, maar er moet ook nog een stempel in mijn paspoort en dat krijg je enkel bij binnenkomst in Vietnam. Deze reis is dus alleen voor een stempel. Een Vietnamees die achter mij staat legt zijn paspoort voor mij op de balie, wellicht in de hoop dat het sneller gaat. Ik zie dat er een biljet van 20.000 Dong (80 cent) inzit, wellicht helpt dat ook. De beambte laat dan een biljet van 50.000 Dong zien. In mijn argeloosheid denk ik dat hij de Vietnamees vertelt dat 20 niet genoeg is. Onderwijl is het wachten tot zijn computer groen licht geeft, dat duurt wel een paar minuten. Wat later haalt hij het bankbiljet nogmaals te voorschijn en nu pas gaat bij het licht aan. De hint is voor mij bedoelt. Ik trek mijn meest domme gezicht, niet zo moeilijk, en kijk hem niet begrijpend aan. Hij geeft de moed maar op en zet het begeerde stempel in mijn paspoort. Hij heeft mijn paspoort gezien dat vol zit met stempels van Vietnam en weet dus, dat ik wel weet, dat er geen kosten aan verbonden zijn. Ik heb al on-line betaald. Maar misschien dat hij daardoor juist denkt dat ik al zodanig ingeburgerd ben, dat ik al weet dat een bijdrage aan het fonds voor nooddruftige ambtenaren niet ongebruikelijk is.

Omslachtig, kost het nodige geld en mijn paspoort is ook al bijna vol, maar het is wel een mooie trip door de bergen naar Laos.