Een tropische depressie.

Als je als Nederlander nog nooit regen in de tropen hebt meegemaakt, heb je geen idee hoe hard het kan regenen. Nu ben ik "ervaren" en ik dacht het allemaal al wel een keer te hebben gezien. Nou, daar zat ik redelijk mis. Een tropische depressie, dat is minstens zoveel regen als een typhoon, maar dan zonder de storm. Het regende vrijdag de hele dag. Overdag 10mm per uur. Later in de middag werd het nog erger bijkant 15mm per uur. Per uur! Die wetenschap heb ik van een weerapp. Een krant sprak zelfs over 550mm in totaal, zal wel een andere weerapp hebben. In ieder geval een onvoorstelbare hoeveelheid water. Een wolkbreuk die maar niet stopte. Rond middernacht werd het rustiger maar het heeft 's nacht nog wel een paar keer flink geregend.

Toen ik 's avonds rond elf uur terug naar mijn hotel ging, ik heb de hele dag in mijn stamtent maar een boek zitten lezen, moest ik door zeker 20 cm water waden. Had ik na de typhoon nog zo gepocht dat de regenwaterafvoer hier zo goed is. Ik bedacht toen al wel, dat het wel eens kon komen omdat de rivier waar deze afvoer in uitkomt, de laatste dagen al behoorlijk hoog stond en zo de afvoer belemmerde. Dat had ik dan wel weer goed bedacht. De volgende ochtend lag mijn hotel aan de oever van de rivier. Alle straten in de buurt stonden blank. De straat voor mijn hotel zo'n 50cm diep. De rivier is 200 meter verderop, maar daar kwam het niet direct vandaan. Via een zijrivier werden we in de rug aangevallen. Tussen deze twee rivieren ligt een dijk, maar nu stroomde met enorm geweld het water uit de hoofdrivier eroverheen. (ps hier komt ook de regenwaterafvoer op de rivier uit.) Juist aan die zijrivier wonen veel mensen vlakbij het water. Ik ken hier mensen die kort bij deze rivier wonen en bij 'normaal' hoog water nog maar net het huis droog houden. Ik hou mijn hart vast voor hun.

Ik eet vrijwel dagelijks bij mijn vrienden, maar die zijn nu ook omgeven door het water en volkomen onbereikbaar. Ik heb de weg nog wel even verkend, maar die richting uit werd het water toch wel te diep. Zij wonen een paar honderd meter van de genoemde zijrivier. Vooralsnog is voor hun het ergste dat ze geen stroom hebben.

Toen het water iets was gezakt ben ik er met de fiets opuitgegaan. Net als veel van de lokale bevolking (zij natuurlijk niet op de fiets maar op de scooter). Allemaal even kijken. Aangezien in mijn buurt bijkant alles nog was gesloten, tegelijk maar even naar de grote supermarkt een eind verderop. Ik moest een behoorlijk eind omrijden om er te komen en dan nog moest ik door het water fietsen. Voor mij wel grappig, maar ik zag ook een vrouw met draagstok over de schouder met 2 manden eraan, door het water waden. Dan is het vast minder leuk. Ik kon nog maar net bij de supermarkt komen. Iets verderop werd het water wel erg diep. Daar was al een boottaxiservice uit het niets ontstaan. Ze zijn wel creatief hier. Bij mijn hotel had op dat ene kleine droge stukje midden op de weg iemand zich met haar handel geïnstaleerd.

De winkels, restaurants en hotels hebben ook nog het probleem dat een groot deel van het personeel niet op het werk kan komen. Ik moet het nu al weer 2 dagen zonder werkster stellen. Nou ja, dat moet ik thuis het hele jaar. De keuken van mijn stamrestaurant is ook onderbezet en naar mijn vrienden kan ik niet, dus word het een bak instant bamisoep op de hotelkamer.

Door de regen was het vrijdagavond nog maar 23° en dat vind ik tegenwoordig best frisjes. Nu is het inmiddels al weer 27°, wel nog een enkel buitje. Straks maar eens even kijken hoever ik met de fiets kan komen. De straten rond mijn hotel zijn al min of meer droog.

Nu nog iets dat niets met Vietnam te maken heeft, maar iets wat ik in de Stentor heb gelezen. Een bureau doet jaarlijks onderzoek naar de financiën van de Nederlandse ziekenhuizen en concludeerde dat een aantal ziekenhuizen er niet best voor staan. Ook het Deventer Ziekenhuis scoorde maar matig, het rechter rijtje.

Dat gaat op basis van een aantal financiële kengetallen. Onder andere het eigen vermogen telt. 25% wordt gezien als het gewenste niveau. Volgens mij stijgt het gewenste niveau mee met de jaarlijkse toename van de vermogens van ziekenhuizen. Toen ik 15 jaar geleden met pensioen ging was dit 10%. De Nederlandse algemene ziekenhuizen, dat zijn er (door fusies) nog maar 64, hebben een totaal eigen vermogen van 5 miljard. Goeddeels geld dat ongebruikt ligt te verstoffen. Een ander belangrijk cijfer is de Ebitda. Voor degenen onder jullie die niet weten wat dit is, hoe minder geld je uitgeeft (aan zorg) hoe beter je scoort in het onderzoek.

Dit rapport is een hoogst theoretische economische benadering van ziekenhuizen. Waarin ziekenhuizen worden doorgelicht alsof het beursgenoteerde ondernemingen zijn. Het toont slechts aan dat de schrijvers op school goed hebben opgelet. Of ze ooit een ziekenhuis van binnen hebben gezien, is nog maar de vraag.