Leven in een hotel.

Normaal heb ik altijd een zakmes bij mij. Doordat ik nu enkel met carry-on bagage heb gereisd, kon dit niet mee. Mag niet, veiligheidsrisico. Niet de grootste ramp, maar ik diende wel het hotel te vragen of ik een mes kan lenen. Tuurlijk, geen probleem. De receptioniste haalt voor mij een joekel van een mes uit de keuken. Zag er angstaanjagend uit maar ik kon er nog geen appel mee schillen, zo bot. Ik kreeg het amper voor elkaar een een sinaasappel in tweeën te splijten, dat was eerder scheuren dan snijden. Nog maar een keer naar beneden (ik woon op de 7e) en gevraagd om een wat scherper mes. Even later net zo'n groot mes, maar dan wel scherp. Ik denk echter, dat toen de kok begon te klagen "waar is mijn goede mes gebleven" De volgende dag vond ik heel wat handzamer mes op mijn kamer.

Een mes vragen lukt nog wel, maar uitleggen dat ik de douchekop in mijn badkamer een waardeloos ding vind, gaat een stuk lastiger. De douche op mijn kamer is voorzien van futuristisch uitziende douchekop. Het water gaat eerst door een kleurrijke spinner voor het eruit komt. Ik denk dat het bedoeld is als een waterbespaarder. Ik vind het maar niks en doordat er maar weinig water uitkomt, is het ook nog eens extra moeilijk een goede temperatuur te vinden, de grens tussen heet en koud is maar erg dun. Het echte probleem begint echter pas als ik de receptioniste probeer duidelijk te maken wat ik wil. Mijn Vietnamees is daarvoor veel te beperkt en de receptioniste wil niet toegeven dat haar Engels ook wel wat te wensen overlaat. "Yes, we will fix it". Er valt echter niets te repareren, ik wil gewoon een andere. "Yes". Dus niet. Twee dagen later lukt het mij gelukkig wel het aan haar collega uit te leggen en heb ik nu een prima functionerende ouderwetse douchekop.

Toen ik op een middag terugkwam op mijn kamer, lukte het mij niet om de airco aan te krijgen. Thuis hoef ik zo'n ding niet, dan zal het klimaat nog een stuk verder moeten opwarmen, maar hier vind ik een airco echt wel een basisbehoefte. De afstandsbediening leek in orde, dus er was iets anders mis. Ik kreeg al angstvisioenen dat ik naar een andere kamer zou moeten verhuizen. Onderhand heb ik mij helemaal ingericht en ook nog een uur gespendeerd om de zenders van de tv wat logischer in te delen. Dit met een orginele Sumsung afstandsbediening, ja heus met een u. De kamer die ik heb, heb ik omdat deze een goed functionerende tv heeft. De eerste kamers die mij werden getoond hadden enkel een winterlandschap op de tv.

Ik dus weer naar beneden. Er is wel een telefoon op mijn kamer, maar die staat er slechts ter decoratie. Werkt al tijden niet meer. Is door de mobieltjes natuurlijk ook nog maar weinig behoefte aan. De receptionist ging mee naar boven, drukt op de afstandsbediening en de airco werkt. Daar begon ik toch behoorlijk aan mijzelf te twijfelen. Een week later lukte het mij alweer niet de airco aan te krijgen. Deze keer was zijn vrouwelijke collega aan het werk. Het bleek toen dat haar collega mij lelijk in de maling had genomen en zijn eigen fout had verdoezeld. Zij was tenminste eerlijk, "oh sorry, ik ben vergeten de stroom aan te zetten". Ze kunnen vanachter de receptie de stroom van de airco's per kamer uitschakelen. Kun je niet stiekem de hele dag de airco laten blazen, terwijl je niet op de kamer bent. Dat werkte eerst met een insteekkaart aan de sleutel. Die kaart zit nog wel aan de sleutel en ook het apparaat waar je die moet insteken zit nog aan de muur van mijn kamer, maar het is al net als de telefoon. Dit werkt ook niet meer.

Een trap op en ik ben op het dak en daar is een zwembad. Weliswaar niet al te groot, een slag of zeven en ik ben aan de overkant, maar ik ga elke dag een tijdje zwemmen. Ik heb het bad toch helemaal voor mijzelf. Ik zie nauwelijks andere gasten in het hotel. Op mijn kamer hangt een badjas, maar die is helaas een Vietnamese maat.

Het hotel was nog niet zo heel lang geleden boven-middenklasse, maar nu is het toch wel wat vergane glorie. Covid is hieraan zeker medeschuldig. Ik heb een prima kamer en kan wel brommen, maar ik helemaal niets te klagen. En de grote kamer kost maar €15. En daarvoor heb ik dan ook nog een ruime loggia.

Vrijdag was er feest in het hotel. De dochter van de eigenaar ging zich verloven. Ik was er al wat bang voor en ja hoor, ik werd uitgenodigd. En dat gebeurde natuurlijk op het laatste moment. Gelukkig maar, kon ik tenminste zeggen dat ik al andere afspraken had. Een klopte, de tweede heb ik maar snel gemaakt. Als ik 's ochtends om 8u15 naar buiten loop, komen de eerste gasten er al aan. Feestjes worden hier op andere tijden gevierd dan bij ons. Word ik dan nogmaals gevraagd of ik toch niet wil aanschuiven. Ik, gekleed in mijn vakantieplunje. De gasten allemaal op hun paasbest (zal hier wel anders heten). De werksters hebben ook hun mooiste jurk aan, mijn kamer werd die dag niet schoongemaakt. Ze zijn wel ontstellend gastvrij, maar ik voel er helemaal niets voor. Ik heb geen idee wie de gelukkigen zijn. Ik kom dan aan tafel met mensen die ik niet ken en niet of nauwelijks kan verstaan. Wel zijn ze allemaal heel nieuwsgierig naar mij, maar als ze eerlijk zouden zijn, dan hebben ze heus wel bedenkingen over mijn outfit bij deze gelegenheid. Als ik zou zijn gegaan, dan zou ik mij wel even hebben omgekleed. En dan afzien in de hitte in mijn lange broek met overhemd en strik. "Helaas, ik kan niet." Ik zorg ervoor pas na twaalven terug te komen. Er waren toen nog maar iets van tien, twaalf mensen, maar luid voor het tienvoudige. Ik heb wel wat gemist. Even later wordt op mijn kamer nog wat lekkers gebracht, kan ik toch nog vieren.