Voetbal kijken, etc.

Vorige week vertelde ik over een nieuwbouwwijk waar de huizen wel 280.000 euro kosten. Dit had iemand mij verteld. Een paar dagen geleden hoorde ik van een vriend dat sommige van die huizen wel een miljoen kosten. Dit bevestgde ook wel mijn vermoeden, voor een aantal veel grotere huizen leek de kleine drie ton, ook hier in Vietnam, behoorlijk goedkoop. Zij kan het denk ik wel weten. Zij woont namelijk in het grote flatgebouw dat er ook staat. Zij heeft daar een appartement van 50m2, dat heeft 80.000 euro gekost. Dat is ook niet kinderachtig, zeker niet hier. Ik heb rijke vrienden.

De Fransman waarvan ik heb verteld dat hij geen nieuw visum meer kreeg en het land uit moest, is alweer terug. Hij heeft toch weer een visum gekregen. Wellicht was het voldoende om het nieuwe visum vanuit het buitenland aan te vragen. Je dient het visum electronisch aan te vragen, waarna je bij goedkeuring de toezegging van het visum krijgt. Je moet dan wel nog over de grens wandelen om ook het stempel in je paspoort te krijgen. Ik heb de nieuw visa telkens aangevraagd terwijl ik hier in Vietnam ben. Het is dat je het visa enkel via het internet kan aanvragen, anders zou ik de Fransoos ervan verdenken een douanebeambte erg zielig te hebben aangekeken.

Ik kijk hier de wedstrijden van het Nederlands elftal in mijn stamtent. Druk is het dan niet, ik heb al alleen gezeten terwijl de zaak al op slot ging. Een eindje verderop zit een heel grote echt Vietnamese (ik zit in een toeristentent) uitgaansgelegenheid. Bijkant elke avond afgeladen. En daar staat het voetbal aan op een aantal grote schermen. Ik zou beter daar kunnen gaan zitten in mijn oranje shirtje. Echter de zaak heeft voor mij een heel groot nadeel. Het is echt! Vietnamees en dat betekent dat het meubilair kleuterafmetingen heeft. Als ik daar ga kijken, heb ik na afloop van de wedstrijd hulp nodig om weer overeind te komen. Wanneer ik, bij een andere wedstrijd, op mijn balkon zit, hoor ik aan het gebrul dat ik even naar binnen moet lopen om een doelpunt te zien. Voetbal is hier heel populair en dan met name het Europese voetbal. Ik ben een mooi-weer-kijker en weet dus nauwelijks iets van voetbal. Gelukkig weet de Vietnamese restaurantbaas wel wie Gakpo is.

Een goede vriend van mij is hier een week geleden opgenomen in het ziekenhuis. Daar schrik ik tegenwoordig niet meer zo van. Je ligt hier een stuk sneller in het ziekenhuis dan bij ons. Een huisarts kennen ze hier niet. Als je een dokter nodig hebt, moet je naar het ziekenhuis. Ik denk niet dat hij in Nederland zou zijn opgenomen, maar het is toch wel redelijk serieus. Hij heeft zo'n akelige multi-resistente bacterie onder de leden. Het is druk in het ziekenhuis, hij moet het bed delen met een andere patiënt. En wij maar klagen over de zorg in Nederland. Hij is lopend patiënt en ook dat is wel wat anders dan bij ons. Als hij zich goed voelt, stapt hij op de brommer en gaat thuis eten. Anders moet de familie hem het eten in het ziekenhuis brengen.

Elke 10 dagen betaal ik mijn hotel. Als ik dat weer heb gedaan, wordt ik daarna telkens verrast met een fruitschaal op mijn kamer. Deze keer een grote dragon fruit (Nederlandse naam weet ik niet) en een kam bananen. Ik heb al meerdere keren gezegd, dat wat minder ook wel genoeg is, maar dat helpt niks. Ik neem straks de dragon fruit wel mee naar mijn vrienden, zo'n ding is veel te groot om alleen op te eten.