Een sigaretje roken in Laos

Het was alweer zover. Deze week moest ik opnieuw het land uit om een nieuw visum te kunnen krijgen. Ik heb nu voor een andere route gekozen. Met een auto naar Laos. Bij Lao Bao, Vietnam, de grens over. Ik realiseer mij, nu ik dit schrijf, dat ik niet eens weet hoe het aan de andere kant van de grens heet. Lao Bao ligt hemelsbreed zo'n 110 km van Hue, maar er liggen wat bergen tussen. Over de weg is het 150 km. Lijkt niet zover, maar hier liggen hier geen Duitse snelwegen en worden Duitse snelheden al helemaal niet gehaald. Die 150 km is ruim 3 uur rijden. Het kan met de bus, een soort belbus die je bij je hotel ophaalt, maar daar had ik weinig zin in. Ik heb een auto met chauffeur gehuurd. Dat kostte mij 80 euro. Via vrienden had ik dit geregeld. Ik had het eerst bij hotel geprobeerd, maar de portier vond dit maar een belachelijk duur idee en hij wilde mij in een bus stoppen. Maar ja, wie het breed heeft laat het breed hangen.

De chauffeur sprak geen woord Engels, dus had hij een vriend meegenomen die dat wel, min of meer, sprak. Had ik nog een gids ook. Deze vriend heeft familie in Lao Bao. Volgens mij zijn ze daar op visite geweest, toen ik met de grensformaliteiten bezig was. De vriend wist ook de weg. Daarnaast beschikte de auto over een mooie sat nav, dus dat moest wel helemaal goed komen. Ik kwam erachter dat die sat nav enkel aangaf waar we reden, niet waar we heen gingen en het was kennelijk al heel lang geleden, 10 jaar gaf hij toe, dat de vriend nog eens op visite was geweest bij de familie. Op een goed moment zag ik linksaf de 16, de weg naar Lao Bao, maar daar reden we steil aan voorbij. Waar gaan we heen? Nou dwars door de stad heen en niet over de nieuwe rondweg. Na een behoorlijk stuk omrijden, de volgende afslag werd ook gemist, kwamen we toch nog op de goede weg. Nieuwsgierig werd gevraagd, hoe ik het wist? Tja, ik kan kaartlezen. Ik had van te voren gezien dat het heel eenvoudig is, eerst de hoofdweg, de 1A, naar het noorden, dan linksaf de 16 op. Dat was de hele route. Het is mij al wel vaker opgevallen, dat kaartlezen niet tot de sterke kanten van de Vietnamezen kan worden gerekend. Pas nog vroeg ik de hotelportier waar hij woont. Hij had grootste moeite dit op de kaart te vinden, terwijl hij in het op de kaart meest herkenbare deel van stad woont. Hij was overal aan het zoeken behalve daar. Ik zie hem zeker niet voor dom aan, maar kaartlezen is iets wat ze hier niet leren.

Slechts met een kleine vertraging kwamen we aan in Lao Bao. Ik werd pal voor de grens afgezet. Allereerst naar het loket Vietnam-uit, toen door een paar honderd meter niemandsland naar Laos toe. Laos heeft nog covid controle, ik had dus de vaccinatiebewijzen bij mij. Die had ik echter niet nodig. Een dame noteerde mijn gegevens in een schriftje en vertelde mij, dat dat een dollar kost. Ik had niet kleiner dan $5. Ik kreeg een blauw biljet Laos Kip terug, toen ik zielig keek en om dollars vroeg werd het blauwe biljet omgewisseld voor een rode. Nog zieliger kijken leverde mij uiteindelijk toch de 4 dollar op. Later heb ik het op het internet nog even nagezocht, het blauwe biljet is ongeveer een halve dollar, het rode iets meer dan een hele. Toen naar het visumkantoor van Laos. Dat kostte $45, laat ik nou denken dat het visum $40 kost. Een recu kreeg ik niet. Na $46 dollar armer was ik in Laos. Daar heb ik een sigaretje gerookt, ik wilde wel even profiteren van mijn dure Laos-visum, waarna ik weer naar Vietnam ben gelopen. Wel eerst naar het loket Laos-uit. Daarna weer door niemandsland, op naar het visumkantoor van Vietnam. Daar duurde het wel even en de beambte zat redelijk somber te kijken, ik begon mij al zorgen te maken, maar ik denk dat dit slechts kwam omdat zijn pc zo traag was. Het Vietnam-visum kost $25. Al met al een duur dagje. Maar ik mag weer een maand blijven.

Met de beambten aan de kant van Laos was ik dus niet zo blij. Anderszins was ik aangenaam verrast aan de Vietnamese kant. Ik heb zowaar een paar zinnetjes gewisseld met een van de Vietnamese douaniers. Dat ben ik niet gewend. Die op de vliegvelden zijn vast geselecteerd op hun uitgestreken smoelwerk, komt geen boe of bah uit. Ik probeer nog wel eens goedendag te zeggen en dank je wel als ik mijn paspoort terug krijg, maar dat is verspilde moeite. Ze kijken je enkel aan om de pasfoto te controleren.

Deze week sprak ik een Fransman die hier woont. Hij had eerst een werkvisum, maar is hier nu op een toeristenvisum. Volgende week wilde hij voor de achtste keer een visum-run doen, maar deze week kreeg hij bericht dat zijn aanvraag is afgewezen en dat hij het land echt uit moet. Alhoewel ik zijn reden om te willen blijven, best wel valide vind, dit is wel de reden waarom Vietnam moeilijker doet. Waardoor het voor mij nu als echte toerist ook een stuk lastiger is.

Omdat ik wist dat het een lange rit zou worden, had ik een puzzelboekje meegenomen, maar dat heb ik niet nodig gehad. Vooral het stuk door de bergen was erg mooi en ik heb mij geen moment verveeld.