Effe naar Bangkok

In voorgaande jaren bezocht ik Vietnam telkens met een 3-maands-visum. Dat is nu niet meer te krijgen, enkel een visum voor 1 maand wordt verstrekt. Aangezien ik nog lang niet van plan ben naar huis te gaan, diende ik een zogenaamde visum-run te doen. Het land uit, omdraaien en weer terug. Er zijn hier al bedrijven die zich hier in specialiseren. Dan wordt je met de bus naar de grens gebracht, er overheen lopen en dan terugwandelen, onderwijl 4 stempels in je paspoort verzamelend. Het land uit, eerste stempel. Bij de buurman naar binnen, volgend stempel. Bij zijn collega het uit-stempel krijgen en als laatste Vietnam weer in voor het felbegreerde stempel met het nieuwe visum.

Ik heb het zelf gedaan. Vanuit Da Nang naar Bangkok gevlogen. Hue heeft volgens de naam op de terminal ook een internationaal vliegveld, maar dat is slechts een naam. Je kunt na binnenkomst enkel linksaf of rechtsaf, naar Hanoi of Saigon. En, door vanaf Da Nang te vliegen kon ik dit mooi combineren met het bezoeken van vrienden die daar tegenwoordig wonen.

Met de trein naar Da Nang. Stervenskoud, de airco op vriezen. Dat wist ik al wel van te voren, maar ik had toch de lange broek en trui in het hotel gelaten. Teveel gesleep en och zolang is die treinreis nu ook weer niet, 2,5 uur. Daar had ik dus direct al spijt van.

Via het web had ik een hotelletje geboekt in Da Nang. Erg goedkoop, dus ik dacht zal wel een redelijk oude tent zijn, maar voor 2 nachten, wat maakt dat nu uit. Dat viel best mee, een behoorlijk nette kamer. Toen ik echter even later naar buiten liep, zag ik een bord voor de deur dat ik niet had gezien bij binnenkomst. Het bleek een hotel dat ook kamers per uur verhuurt. Dat vond ik toch niet zo'n aantrekkelijk idee. Het kon wel eens erg vrolijk gaan worden midden in de nacht. Ik heb toen maar een ander hotel gezocht en ben verhuisd. Dat was niet zo moeilijk. Hotels genoeg in de buurt. Ik had toen een bijzonder goed hotel. Een van de beste die ik ooit heb gehad in Vietnam. Wel een stuk duurder, maar nog steeds heel goedkoop, 17 euro voor een nacht. Zelfs nog inclusief ontbijt, maar dat hield niet over. In Hue betaal ik minder, maar het hotel is ook beduidend minder.

De volgende ochtend om 7 uur naar het vliegveld. 3 uur van te voren. Dat was niet echt nodig, zo druk is het internationale vliegveld van Da Nang nu ook weer niet. Ik was zelfs de eerste op het vliegveld. De dag van te voren viel het mij ineens op dat op mijn ticket de naam was omgedraaid. Bij het bestellen moest ik mijn volledige naam invullen en dat had ik op de correcte Nederlandse wijze gedaan. Echter dit was op zijn Vietnamees vertaald. Voornaam was achternaam en andersom. Ik dacht dat dit wel eens een probleem zou kunnen worden en daarom leek het mij een goed idee om ruim op tijd te zijn. Het was ook wel een probleem, zag ik. De dame achter de balie zat een tijdje te prutsen, maar zei niets en na enig wachten had ik mijn boarding pass. Op de terugreis op het vliegveld van Bangkok gebeurde hetzelfde, echter daar ging de dame voor zekerheid nog even bij de baas informeren. Weer iets geleerd waar ik de volgende keer beter op moet letten.

De luchthaven van Da Nang mag dan wel als internationaal vliegveld niet zo heel veel voorstellen, de prijzen doen dat wel. Alle prijzen zijn in dollars. Voor een doodgewone Vietnamese koffie (en zeker niet de beste) moest ik $6,50 betalen. Daarvoor betaal ik hier normaal zo'n 60 cent, in een luxe tent misschien een euro. Daarmee staat Da Nang in mijn persoonlijke top 3 van duurste koffies ooit gedronken, na Guangzhou en Parijs (alle 3 vliegvelden). Voor een heel wat betere koffie op het vliegveld van Bangkok heb ik €3,50 betaald.

De douane in Bangkok had snel door wat ik kwam doen, ik was duidelijk niet de eerste runner. Hoe lang blijft u? 1 dag. Wat gaat u doen? Terugvliegen. Oooh!, u leeft zeker in Vietnam. En ik kreeg mijn visum voor Thailand. Daarvoor werden dan wel de afdrukken van alle vingers en beide duimen gemaakt. Plus nog een foto. Ik sta dus geregistreerd. In sommige landen doen ze daar wat minder moeilijk over. Helaas is dat visum nu niet meer geldig, ik heb ook al het uit-stempel.

Was ik in Da Nang de eerste, in Bangkok moest ik daarvoor denk ik boeten. Ik was tien minuten na opening bij de balies en stond toen al achter zo'n 200 mensen. Ik heb een uur in de rij moeten staan. Maar och, in vergelijk met Schiphol is dat niets. Daarna 5 minuten beveiliging en 5 minuten douane. Ik vloog met een budgetmaatschappij. Niet eens zozeer vanwege de prijs, maar zij hadden de beste verbinding vanaf Da Nang. Ze laten je wel voor alles extra betalen. Onder andere voorrang op het vliegveld. Voor die balie stond niemand. Voor een paar euro meer had ik zo langs de rij kunnen lopen. Ik leer telkens bij.

Na een kleine 12 uur was ik weer terug op mijn hotelkamer in Da Nang, afgepeigerd maar wel met een nieuw visum. Wederom maar 1 maand, dus ik moet nog een keer de grens over wippen.

Ik heb het zweet op de kop staan, niet vanwege het weer, het is 24° en het regent. In het restaurant waar ik meestal kom, heb ik een bamisoep besteld. En dan wil ik niet die slappe hap die ze normaal de toeristen voorzetten. Daar had ik mij al eens eerder over beklaagd en na enige aarzeling, meent hij dat nu echt, weten ze het nu. Er drijven pepers in de soep, van die kleintjes. De goede. Ik ken Vietnamezen die de pepers ook opeten. Zover ben ik nog niet, in vergelijk met hun ben ik nog maar een amateur.

ps Dat was gisteren, het is nu droog en 28°. Dat werd tijd, het was behoorlijk nat de afgelopen week.