Saigon is een bruisende stad.

Inmiddels ben ik Hue aangekomen, maar ik wil eerst nog wat meer vertellen over Saigon. In Hue blijf ik zolang, dat komt nog wel ruim aan de orde.

Als ik naar Vietnam vlieg, heb ik met de meeste vliegmaatschappijen enkel de keus tussen Hanoi en Saigon. Ze verkopen wel een ticket naar Hue, maar zelf vliegen ze daar niet heen en dan boeken ze mij op een aansluitende vlucht met Vietnam Airlines. En daar rekenen ze een heel stevige prijs voor. Dan wordt het ticket soms wel twee keer zo duur. Trouwens ook als ik met Vietnam Airlines van Nederland naar Vietnam vlieg. Het gekke is dat Vietnam Airlines niet vanaf Amsterdam vliegt, maar mij eerst door KLM naar Frankfurt of Parijs laat brengen. Dat kost geen stuiver extra. Zal wel het gebrek aan concurrentie zijn, er zullen maar weinig mensen zijn die vanuit Europa direct naar Hue willen vliegen.
Ik koop dus zelf maar een kaartje bij Vietnam Airlines om van Saigon naar Hue te vliegen. Dat kostte mij deze keer 35 euro (enkeltje). Terug naar huis vlieg ik vanaf Hanoi. Daarheen neem ik waarschijnlijk de trein, dat kost ongeveer net zoveel als vliegen.
En van de besparing kan ik wel een paar dagen in Saigon en straks in Hanoi verblijven.

Deze keer ben ik vijf dagen in Saigon gebleven. Dat was eigenlijk wat te lang. Ik vind het een leuke stad om een paar avonden gezellig uit te gaan, maar het is tegenwoordig een waar gekkenhuis. Ik kom er niet voor mijn rust, maar zelfs een rustig ogenblik is tegenwoordig een ijdele droom. Het is een heel drukke stad en mijn hotel staat ook midden in het uitgaansgebied. Tegenover het hotel zit een openlucht theater, dat 's avonds om zes uur begint. Dat is net zo'n beetje op het tijdstip dat ik na het diner terug ben in het hotel en nog even wil relaxen voor ik uitga. Dat relaxen kan ik wel vergeten. Het is oorverdovend en dan te bedenken dat mijn kamer aan de achterkant van het hotel zit. Wat later neemt de buurman, een openlucht disco, het over. Was was het kabaal een aantal jaren geleden zo rond één uur wel afgelopen, nu is het om drie uur nog niet afgelopen.

De megatenten waarover ik de vorige keer al heb verteld, zitten een straat verderop. Ik was op het terras van een mooie nieuwe zaak gaan zitten. Rechts ernaast zo'n megatent, links een wat kleinere zaak, maar wel met een respectabele geluidsinstallatie. De zaak waar ik voor zat, had een live-bandje spelen. Heb ik niets van kunnen horen. Dat ging volledig verloren in het house-geweld van rechts en links, natuurlijk niet met de zelfde dreun. Het maakte mij horendol. Ik zal wel oud worden, alhoewel, of het nu echt aan mij lag, erg druk waren deze zaken niet. Maar dat kan ook aan de prijzen liggen. Nogal wat toeristen zitten een eindje verderop in de straat op een plastic krukje en een flesje bier voor 50 cent. Daar geen megaversterker, maar echt rustig is het ook niet.
Een andere avond maar in een zijstraat een rustiger zaakje opgezocht. Daar werd de muziek aan mijn wensen aangepast en de rekening was ook nog beduidend lager.

De hele dag staat er om de paar minuten wel een verkoper voor je neus. Soms erg handig als je iets nodig hebt, je hoeft niet op zoek naar een winkel, maar ik ben voorzien. Ik heb al een zonnebril, nagelknippertje en sigaretten. En vandaag heb ik ook geen behoefte aan wattenstaafjes, een waaier of koelkastmagneetje. Na verloop van tijd heb ik een stijve nek van het nee schudden. Vooral niet blijken, dat je ook maar enige intresse hebt, beter nog, net doen of je ze niet ziet, terwijl ze vlak voor je staan. Dat heb ik van de Vietnamezen geleerd. Wordt soms wat lastig als ze je kennen, als je drie jaar geleden wat hebt gekocht, weten ze het nog. Ze gaan dan op je sentiment spelen, "I am not lucky today". Tja, het zal helpen als ik jou mijn geld geef, maar dan ben ikke niet lucky. Maar och, vervelend vind ik dit niet. Het is juist een stukje van de charme van Saigon.

In de avond wordt het een stuk leuker, dan komen ze langs met allerlei etenswaar. Daarvoor ben ik meer in de markt. Die hebben trouwens ook een stevig geheugen. Als je een avond wat bij ze koopt, staan ze prompt de volgende avond weer voor je neus. Ik heb vogeleitjes, lotusbolletjes, fruit, pinda's en gedroogde inktvis gekocht. En, oh ja, een t-shirt voor die aardige serveerster.

Een heel stuk minder leuk zijn de bedelaarsters met kind, die ook 's avonds tevoorschijn komen. Staat er een meisje van een jaar of drie aan mijn broekspijp te trekken, het andere handje opgehouden, haar moeder (neem ik tenminste maar aan) vijf meter verderop. Wat moet er in hemelsnaam van dat kind terecht komen. Hartverscheurend vond ik het, maar geven doe ik dan zeker niets. Ik zou het kind nog liever van de moeder afpakken.
Een zwerfhondje kun je als toerist nog een keer redden, maar dit zullen de Vietnamezen toch zelf moeten oplossen. Dat doen ze ook wel, maar in een stad als Saigon is dat waarschijnlijk dweilen met de kraan open. Het weeshuis in Hue dat ik ondersteun, heeft ook kinderen die niet echt wees zijn, maar waarvan de ouders niet voor ze kunnen zorgen.

Op zaterdag- en zondagavond wordt de uitgangsstraat voetgangersgebied. Geen overbodige luxe gezien de drukte, ze zouden het elke avond moeten doen. Nog beter de hele dag. Zou makkelijk moeten kunnen. 50 meter verderop aan beide zijden lopen paralel grote straten. Het is ook maar een stukje van de straat, nog geen 500 meter schat ik. In Hue is het voetgangersgebied wel vier keer zo groot en ook nog op de vrijdagavond. Elke zichzelf respecterende plaats in Vietnam heeft tegenwoordig een voetgangersgebied.

Er staat een verbodsbord aan het begin van gebied, maar dat is niet echt werkzaam. Er worden hekken neergezet en een soort van stadswachten zitten erbij, om te voorkomen dat mensen er toch in rijden. Het verbod geldt tot 2 uur's nachts. Toen ik echter op zondagavond om half een terugliep naar mij hotel, waren de stadswachten al verdwenen. Dat had ik halverwege de straat al geraden. Het zat muurvast, één lange rij taxi's tussen de voetgangers en de straatventers met hun karretjes. Ik heb een van de chauffeurs een vinger gegeven, per slot ben ik geen beleefde Vietnamees. Tot mijn verbazing kreeg ik toen een paar high-fives van de Vietnamezen om mij heen. Die konden het gebaar kennelijk wel waarderen.

Kortom, ik kan iedereen Saigon aanbevelen, maar boek wel aansluitend een paar dagen op een rustig strand of zo, om weer tot rust te komen.