Een restaurant, een winkel en naar de kroeg.

Af en toe ga ik uit nostalgische redenen naar een onooglijk restaurantje. Niet veel meer dan een slecht onderhouden garagebox. Bij mijn eerste bezoek aan Huế zagen de meeste restaurants en winkels er zo uit. Nu is het hier, in ieder geval in het centrum, een van de laatste der Monicanen. De meeste restaurants zien er nu niet meer uit, alsof je er gelijk een voedselvergiftiging oploopt. Alhoewel, ook nu nog, denk ik dat velen niet de HACCP-toetssteen kunnen doorstaan. Bij een van de "betere" restaurants waar ik kom, brengt de kok zijn hond mee naar het werk. Ach, die houdt dan op zijn beurt weer de ratten uit de keuken. En wellicht doet het dier dienst als afwasmachine.
Dat ik nog steeds naar het genoemde restaurantje ga, heeft de maken met de eigenaresse. Een heel aardige en hartelijke oudere dame. Ze minstens zeventig en het werk valt denkelijk lichamelijk niet meer mee. Afgelopen jaar heeft ze nog een nieuwe knie gekregen. Pas zat ik er te ontbijten en was ze achter in de zaak in slaap gevallen. Toen er nog een klant binnen kwam, moest ik behoorlijk hard roepen, om haar weer wakker te krijgen. Volgens de lokale roddel zou ze zich het best kunnen veroorloven om te stoppen met werken. Het is er duidelijk een van de oude zuinige stempel, als je niets uitgeeft, kun je geld overhouden. Ze zal wel niet weten wat te doen als ze stopt.

Recent is daar in de straat ook een nieuwe regenwaterafvoer gemaakt. Nu werd de oude verwijderd. De hele stoep en een stuk weg lag er uit. En het heeft de hele nacht geregend. Ik moest dus wat omzichtig manoeuvreren om er te komen. Het ging bijna goed, maar met de laatste stap stond ik toch in de blubber.
Blijkbaar was de oude rioolpijp nog goed bruikbaar. Die werd voorzichtig opgegraven. Het ontstane gat werd daarna opgevuld met de brokken asfalt van het wegdek. Zelfs hele stoepranden verdwenen in de grond. Heel praktisch, kuil vol en rotzooi weg.

Een heel andere zaak is een winkeltje hier op de hoek. In de toeristenbuurt zitten tegenwoordig meerdere kleine supermarktjes. Van alles en nog wat te koop van wat je als toerist zoal nodig hebt, zoals tandpasta en chips. Alles is er zeker 20% duurder, dan in de grote supermarkt een eind verderop. Maar ze voorzien duidelijk in een behoefte en doen denkelijk ook wel goede zaken. Zoniet het winkeltje op de hoek. Dat is een Duitse supermarkt. Alhoewel supermarkt, het is een beetje een allergaartje wat ze verkopen. Behalve erg dure Duitse worst is er niet veel te koop dat mijn belangstelling heeft. En door de prijs laat ik de bockwürst ook maar staan. Dat maak ik binnenkort wel weer doed. Direct na terugkomst uit Vietnam staat een bezoek aan een Duitse kerstmarkt gepland.
Ik zie er ook bijna nooit iemand binnengaan. De eigenaar komt wel voorrijden in een dikke Audi. Ik neem tenminste aan dat het de eigenaar is, anders is het hun enigste vaste klant. Die parkeert die auto dan vlak voor de hoek en dan ook nog zeker een halve meter van de stoep af. Onbenulliger is bijna niet mogelijk.
Die Audi kan toch echt niet met het winkeltje zijn verdient. Toen ik dit schreef, heb ik nog eens extra goed gekeken. Ik zag dat de naam van de winkel hetzelfde is als die van een heel grote populaire koffietent in de buurt. Wellicht is het winkeltje een hobby van zijn vrouw.

Vrijdagavond heb ik met twee vrienden een paar biertjes gedronken. Op tafel kwam een schaal met hapjes. Stukjes worst, wortel, uitjes, rode pepers, knoflook en fruit. Als je dan denkt, laat ik maar veilig een stukje fruit nemen, kom je bedrogen uit. Het fruit is gemarineerd. En de marinade is behoorlijk aan de pittige kant. Het blijkt dat de worst nog het meest vriendelijke is. Als dit op is, geven mijn vrienden mij de menukaart, mag ik wat uitzoeken. Ik denk dat dit bedoeld is om wat te plagen. Het menu is namelijk in het Vietnamees. En dan bedoel ik niet enkel de taal. De gerechten zijn ook heel anders dan wat een doorsnee toeristenrestaurant hier serveert als zijnde echt Vietnamees eten. Van die gerechten weet ik ook de Vietnamese naam wel. Op de kaart die ik nu krijg, weet ik van de gerechten enkel welk beest het is, maar welk onderdeel en hoe bereid, daar laat ik het snel afweten. Ik laat mij echter niet kennen en doe een beredeneerde gok. Onder het hoofstuk waarvan ik vermoed dat het snacks zijn, zie ik inktvis staan. Daar kan ik niet gauw een buil aan vallen, hoe ook klaargemaakt. Het blijkt gedroogde inktvis te zijn en mijn vrienden kunnen mijn keuze wel waarderen. Ik zelf trouwens ook wel.

Ik krijg trouwens nog een compliment. "Je lijkt al aardig Vietnamees, het is 23° en je hebt een trui aan." Ja, ik vind het wel wat frisjes. Het heeft de hele dag geregend en mijn gevoelsthermometer staat behoorlijk laag.
Wat het weer betreft, mag ik anders helemaal niet klagen. Tot vorige week op een enkel dagje na stralend weer. Het is hier al net als Nederland het afgelopen jaar; heel weinig regen. Oktober en november is hier normaal gesproken de regentijd. Vorig jaar hadden ze hier nog grote overstromingen, maar dit jaar staat de rivier meters lager. Deze week heeft het dan wel geregend, maar dat leek meer op een wat vroeg begin van de Vietnamese winter, dan een verlate regentijd. In plaats van een enorme stortbui dagenlang aanhoudende regen, buien die aan elkaar worden verbonden door van dat nare gemiezer.

De Vietnamese menukaart had ook echt Vietnamese prijzen. Mijn aandeel in de rekening, drank en happen, bedraagt een kleine vier euro. Ik heb vier halve liters op. Als ik terugloop naar mijn hotel regent het weer, maar na die vier bier kan ik er wel tegen.