Derde woensdag van september.

Na de derde dinsdag in september vond ik het wel tijd om weer te vertrekken. Woensdagochtend met de trein van half negen naar Schiphol en na een probleemloze reis de volgende dag rond het middaguur, lokale tijd, liep ik mijn hotel in Saigon binnen.

Het heeft lang geduurd om aan de Vietnamese koffie te wennen en dan vooral dat het in de tropen toch heus wel een stuk slimmer is, om ijskoffie te drinken, maar nu keek ik er echt naar uit. Dus na mij te hebben opgefrist, was het eerste wat ik deed, een koffiezaak opzoeken. Heerlijk. Vandaag heb ik trouwens in een steegje een zaak gevonden die een prima Americano verkoopt. Helemaal laten kan ik het dus nog niet.
Waar ik nog meer naar had uitgekeken was het Vietnamese ontbijt. Bamisoep, daar heb ik helemaal niet aan te hoeven wennen, dat vond ik vanaf dag één lekker. Mijn eerste ontbijt was hu thieu bo kho, een Zuid-Vietnamese variant, bamisoep met draadjesvlees. In een onooglijk zaakje, een kale ruimte met simpel meubilair. Ik moet dan eerst twee stoeltjes op elkaar stapelen om een beetje christelijk te kunnen zitten en dan komt nog het probleem, dat ook het tafeltje erg laag is. Ik zit dan helemaal voorovergebogen te eten. Maar het is de moeite waard, meer dan heerlijk.
Mijn dinner heb ik die dag in een veel luxere zaak gegeten. Dat was wat per ongeluk. Het begon ploseling te regenen, doet het hier momenteel elke dag, toen maar het dichtsbijzaande restaurant binnen. Aangezien het toch etenstijd was, gelijk maar wat lekkers besteld, inkvis. Over de kwaliteit van het eten viel niets te klagen, ook niet over het meubilair, wel over de rekening. De kop thee was alleen al duurder dan de bamisoep van die ochtend. En het bleek nog duurder, alle prijzen in het menu waren ex belasting. Kwam er nog tien procent bij. Dat stond wel op voorblad van het menu, maar dat had ik natuurlijk helemaal niet gezien. Ook in Vietnam is het normaal dat de juiste prijs op het menu staat. Ik moet toegeven, dat ik het eerder heb meegemaakt en dat was ook bij een luxe zaak.
Naar Nederlandse begrippen is het nog steeds niet echt duur, ik was een kleine acht euro kwijt, maar ik voelde mij wel wat genomen.

Gistermiddag zat ik het park tegenover mijn hotel een boek te lezen. Telkens krijg ik daarbij gezelschap van jongelui, die met mij willen praten om hun Engels te verbeteren. Dat is dan geen truc om je uiteindelijk wat te willen verkopen. Ze krijgen dit van school als opdracht mee. Een tweetal hield een echt interview dat ook werd gefilmd. Of ik "joint a party". Bedoel je een politieke partij? " Yes". Nee dus, hij bedoelde een feestje. Kan dus duidelijk zijn Engels nog wel wat verbeteren. Een jongedame wilde graag dat ik haar huiswerk verbeterde. Diende zeker nog wel enige correctie. Een andere jongedame knoopte een gesprek met mij aan. Zij sprak wel behoorlijk Engels. Haar vriendin bleef een paar meter verderop staan, die vond het duidelijk nog wat eng. Het waren allemaal universiteits-studenten. Maar degene die het beste Engels sprak, was een jochie van een jaar of twaalf. Toen ik daarover complimenteerde, vond hij zelf dat het nog wel beter kon. Er zijn hier prive-schooltjes waar kinderen Engels kunnen leren. Ik denk dat hij daar heen gaat. Tegen de tijd dat hij naar de universiteit gaat, spreekt hij vermoedelijk beter Engels dan de docent daar.

Ik zat ergens koffie te drinken, toen een man en een agent (ook een man trouwens) uit steegje tegenover kwamen. De man liep wel erg vreemd. Het duurde een paar tellen, voor het tot mij doordrong, dat dit kwam, omdat de agent zijn arm op de rug vasthield. Blijkbaar had de agent niet helemaal op een arrestant gerekend, hij had geen vervoer. Geen probleem echter, een Grab (soort Uber) bromfietstaxi wilde helpen. De arrestant in het midden en de agent achterop.

Toen ik jaren geleden voor het eerst in Saigon kwam vond ik het uitgangsleven wel druk. In vergelijk met nu, kan ik het echter niet meer dan gemoedelijk noemen. De ene grote megatent na de andere opent zijn deuren. Dat zijn luxe en dure zaken, maar er zijn nog genoeg plekken (ook een stuk meer dan vroeger) waar je op krukje zittend, voor een habbekrats een biertje kunt krijgen. Het kabaal is oorverdovend. Elke zaak probeert de muziek harder te zetten dan zijn buurman, met als resultaat dat ze denkelijk allemaal het volume op het maximum hebben staan.
Ik zoek zoals altijd een wat kleiner tentje, waar een aardige dame mij in ruil voor dure drankjes gezelschap houdt. Zij dopt mijn pinda's, pelt mijn vogeleitjes en gisteravond was het zelfs nog inclusief een rugmassage. Jammer genoeg worden de echte annimeertentjes wel wat schaars, de meeste zijn tegenwoordig nauwelijks verhulde hoerenkasten.
Dit gaat allemaal door tot diep in de nacht. Aan sluitingstijden houdt niemand zich. De buurt klaagt vermoedelijk steen en been, maar wel zonder succes. Saigon is een stad, waar niets mag en alles kan.

Ik logeer hier in het zelfde hotel als andere jaren. De kamer is wel duurder geworden, van 17 naar 20 euro (Saigon is een dure stad). Omdat het meubilair was vernieuwd. Ook het bed is vervangen door een boxspring. Ik kan niet anders zeggen, dat is de drie euro extra wel waard.