Niet op zondag

Het is niet voor niets, dat ik meestal op zondag mijn stukjes schrijf. De meeste dagen ga ik in de ochtend een eind fietsen. Bijvoorbeeld naar een tempelcomplex op een kilometer of twaalf van de stad. Voor de ingang staat een stalletje waar ik dan een kopje koffie drink. Er komen daar niet veel toeristen. Het zijn voornamlijk Vietnamezen die het bezoeken. Zodoende is het er door de weeks behoorlijk rustig. Op zondag echter zijn al die rustige plekjes die ik weet ineens druk.
Het begint 's ochtends al bij het ontbjjt. Het bun-(soep) restaurant is helemaal vol. Nu gaan de Vietnmazen gezellig met de hele familie, of vriendenclub gezamenljjk buiten de deur ontbijten. Ook in de talloze koffieshops, in Vietnam koop je daar koffie, is het ruim voor negen uur al goed druk. Door de weeks zijn slechts een paar tafeljes bezet. Op zondagochtend zijn er hooguit een paar vrij.

Het genoemde stalletje is ook een bromfietsstalling. Fietsenstalling is hier geen goede naam. Ik denk dat mijn fiets daar een zeldzame verschijning is. Ikzelf vermoedelijk ook wel. Ik kom enkel een bakje koffie drinken. De tempels ga ik niet bekijken. Ik heb deze al eens gezien en hier moet je nog betalen ook. Over het algemeen is het gratis. Trouwens al die tempels lijken op elkaar. Ergens op het terrein staat een Bhoeda. Om de tempel te bereiken, moet je meestal wat trappen op. De tempel heeft drie ingangen. Ga je naar binnen, dan sta je voor het altaar.
Dit is wat overdreven gesteld. Een aantal van die tempels is zeker de moeite waard. Maar zoals gezegd, ik ben er al geweest.
Het stalletje verhuurt ook hoeden. Er is weinig schaduw op het behoorlijk grote complex. Verder hebben ze een suikerrietpers, kun je een glaasje vers suikerwater drinken. Dan hebben ze ook nog wat hangmatten. Om van de lange wandeling over het terrein weer uit te rusten. Vietnamezen zijn bepaald niet gewend een eind te lopen.

Om toch niet telkens het zelfde te zien, probeer ik op de terugweg een nieuwe route te vinden. Volgens de kaart die ik heb, moet daar nog een andere weg zijn. Ik denk echter dat dit een weg is die enkel nog op de tekentafel bestaat en met een vooruitziende blik al op de kaart is gezet. Ik heb deze weg tenminste nog nooit kunnen vinden. Deze keer nog maar eens een ultime poging gewaagd en de riching die de kaart aangeeft gevolgd. Maar het begin is al een bospad en na een kilometer niet meer dan een spoor. Net op het moment dat ik besluit om toch maar om te draaien, komt er een Vietnamees op een brommer aan.
Hij is wat bezorgd, dat ik verdwaald ben. Als ik vertel, dat ik enkel wat rond rij om van de omgeving te genieten, word ik uitgenodigd om mee te komen naar het huis van zijn oom die nog wat verderop woont. Prachtig wonen daar, midden in het bos aan een meertje. Volgens mij is hij er maar matig gerust op, dat ik niet verdwaald ben. Als ik vertrek, na beleefd te hebben geweigerd ook nog het huis van zijn andere oom aan de andere kant van het meer te bezoeken, rijdt hij helemaal met mij terug tot aan de grote weg.

Halverwege de terugweg vind ik toch nog iets wat ik nog niet ken. Wederom een tempel. Gloednieuw, dus geen wonder dat het mij nog niet eerder was opgevallen. De tempel is al af, maar het terrein is nog helemaal kaal.
Veel tempels zijn behoorlijk nieuw. Het lijkt er op, dat van de toenemende welvaart in Vietnam een aanzienlijk deel hieraan wordt besteed. De Vietnamezen zijn behoorlijk gelovig. Dagelijks dient er wierrook te worden gebrand en elke veertien wordt er uitgebreid geofferd. Gisteren nog kreeg ik bij vrienden te eten. Vegetarisch, het was namelijk Bhoeda-dag. Zo wordt het tenminste naar mij toe vertaald. Het fijne hiervan heb ik nog niet helemaal door.