Oude huizen en gevoelstemperatuur

Hue heeft een nieuw stadhuis gebouwd, of zoals wij dat tegenwoordig blijkbaar dienen te noemen een nieuw stadskantoor. Het heeft vast geen vijfenzestig miljoen gekost, (voor de niet-Deventenaren, dat is de begroting van het nieuw te bouwen stadskantoor in Deventer), maar het is wel twijfelachtig, of het voor het oorspronkelijk begrootte bedrag is gebouwd. Binnen de planning blijven valt ook hier duidelijk niet mee.
Het is niet geel. Nou en, hoor ik jullie al zeggen. Nou, toen ik zo'n tien jaar geleden voor het eerst in Vietnam kwam was bijkant alles geel. Scholen, ziekenhuizen, kazernes en ook de meeste huizen. Overal waar ik keek, geel. Weet ik dat aanvankelijk aan de communistiche meerjarenplaning van de verfproductie, het bleek toch wat genuanceerder. Geel is de kleur van goud en goud betekent voorspoed. Nu het ze hier daadwerkelijk wat voorspoediger gaat, is het kennelijk niet meer zo noodzakelijk je huis geel te verven. Zo ongeveer enkel de kazernes zijn nog geel. Die kunnen blijkbaar nog wel wat voorspoed gebruiken.
Het nieuwe kantoor is niet gebouwd in de oude stad, maar aan een brede weg in een nieuwe buitenwijk. Weer voor de niet-Deventenaren, in Deventer wordt de nieuwbouw tussen de smalle straatjes in de oude binnenstad gepleegd.

Op meerdere plekken rondom Hue, zijn terreinen aangewezen voor uitbreiding van de stad. En anders dan bij ons wordt eerst de infrastructuur aangelegd en dan pas gebouwd. Ze lopen hier bepaald niet achter in de planning. Grote delen zijn nog onbebouwd. Dan staat er een enkel verdwaald huis, maar liggen er al wel straten.
Ze waren wel erg optimistisch over de te verwachten uitbreiding. Waarschijnlijk speelt ook hier de economische crisis wel een rol. Ook hier waren de prijzen van onroerend goed de pan uitgerezen. Nogal wat projecten zijn hier op een heel laag pitje gezet. Op sommige plekken zie ik ze al een aantal jaren wel heel erg traag bouwen.

Het is niet enkel het geel wat weg is. Binnen de oude stad, die nog steeds ommuurt is, is behalve het keizerlijk paleis niet veel ouds meer te vinden. De meerderheid van de woningen die er staan, schat ik niet veel ouder dan een jaar of twintig. Er wordt over het algemeen ook niet voor de eeuwigheid gebouwd. Onroerend goed kopen, is hier het land kopen en dan afbreken wat er op staat en nieuw bouwen. De grond is op de goede plekken schunnig duur en wat er op staat vaak niet veel waard.
Zelfs het paleis, dat tussen de honderd en tweehonderd jaar geleden is gebouwd, was bijkant verdwenen. Feitelijk is een groot deel van het paleis ook niet veel ouder dan een paar jaar. De restauratie die de laatste jaren heeft plaatsgevonden is goeddeels nieuwbouw.
Hier en daar is er nog een enkel oud huis te vinden, maar dat is wel een bedreigde diersoort. En die zou rustig wat meer bescherming verdienen.
Echt deskundig ben ik niet, maar voor mij is het dak een herkenningspunt dat het echt oud is. Het lijkt wat op een dak van leiplaten, maar het zijn denk ik toch wel gebakken tegels.
Recent zag ik ze nog ergens een oud dak slopen en de traditionele daktegels vervangen door moderne dakpannen. Waarschijnlijk wat meer lekproef en aangenamer voor de bewoners, maar toch wel jammer. De oude daktegels die de sloop overleefden werden wel verzameld, maar men deed niet erg hun best om ze er heel af te krijgen.

In Nederland wil het weerbericht in de winter wel eens melding maken van de gevoelstemperatuur. Het kan dan een stuk kouder voelen, dan het werkelijk is. Dat komt hier ook voor, enkel wel andersom. Gisteren was het drieendertig graden en de gevoelstemperatuur vierenveertig.
De UV-index was elf. Ik heb een tabel kunnen vinden, maar die ging niet verder dan tien. En bij tien is de tijd dat je onbeschermt in de zon kunt vertoeven al minder dan tien minuten.
Nauwelijks nodig lijkt mij, om te melden dat ik het heet vind. Mijn Vietnamese vrienden vertellen mij, dat het hier in de zomer heet wordt. Dat is ook gevoelstemperatuur.