Het mooie restaurant met de minder mooie keuken.

Afgelopen maandag ben ik aangekomen in Hue. Dan ben ik de eerste dagen wel druk met iedereen de hand te schudden. Het scheen, dat het toen ook de eerste mooie dagen in een redelijke tijd waren en ik werd dus ook bedankt voor het meebrengen van de zon. Dit was echter niet van lange duur. Na twee dagen begon het wat te regenen en zakte de temperatuur terug naar zo'n twintig graden overdag en vijftien in de avond. De winter is hier dit jaar wel erg lang. Het begon al in november en toen ben ik al eerder dan gepland naar het zuiden gegaan. En het had nu toch al wel voorbij mogen wezen.
De Vietnamees waagt zich enkel buiten met een ijsmuts op. Wel nog steeds op blote voeten in slippers. Ik kan een stuk beter tegen de kou, maar aan koude voeten heb ik een broertje dood. Ik heb dus wel schoenen en kousen aan.
Gelukkig lijkt het wat op de laatste stuipen van de winter. Vandaag kwam de zon door en rond het middaguur ging het al aardig richting de dertig graden. Er staat nog weleen fris windje, waardoor het in de schaduw minder aangenaam is en bvanvond zal het wel weer een stukje kouder zijn. Dat betekent dan in de ochtend ontbijt halen gekleed in de lange broek om daarna terug te gaan naar het hotel om de korte broek aan te trekken. En aan het eind van de middag weer andersom.
Maar goed, in Nederland mag de winter dit jaar dan niet zo koud zijn als gebruikelijk, zelfs in het slechtste geval is het hier nog warmer.

In een restaurant waar ik 's ochtends een kopje koffie zit te drinken, hebben ze een hond. Een teefje die duidelijk in de stemming is. Alle reuen uit de buurt weten dat ook en komen regelmatig op visite. Inclusief een enorm bakbeest van een hond. De dames van het restaurant zijn als de dood voor die hond. Nergens voor nodig want het is niet anders dan een grote sul. Als het hem te lastig wordt, dan gaat hij gewoon zitten, met een air van "ik moet de eerste Vietnamees nog tegen komen, die mij van de plaats krijgt". Ik heb dat beest een aantal keren aan zijn halsband het restaurant uitgesleept. Ik schat hem wel op zestig kilo en ik heb nog twee dagen spierpijn gehad. Volgens mij is het voor hem zo wie zo verspilde moeite. Hij is zoveel groter dan het teefje, dat hij er helemaal niet bij kan, Hij heeft onder andere concurrentie van een klein keffertje. Die heeft het zelfde probleem, maar dan andersom. Hij komt niet verder dan tegen de achterpoten van het teefje oprijden. Dat keffertje zou ik trouwens niet maar zo beet pakken. Hij laat regelmatig de tanden zien aan de concurrentie.

Recent is hier een nieuw restaurant geopend. Een prachtige inrichting en de tafels zijn schitterend gedekt. Gisteren heb ik deze maar eens uitgeprobeerd. Niet geheel onverwacht behoorlijk prijzig. Een hoofdgerecht kost zo'n drieenhalve euro. Wat minder verwacht, dat het eten nou niet bepaald bijzonder was. Dat had een waarschuwing kunnen zijn, maar ik heb toch mijn bord leeg gegeten. En aantal uren later kwam het er weer allemaal uit. De volgende keer maar weer naar een wat minder mooi ingericht restaurant. In de ochtend haal ik vaak mijn ontbijt in een straatrestaurant zonder enige inrichting, daar staat enkel een bus met eetstokjes en een grote pot sambal op het plastiek tafeltje, maar daar ben ik nog nooit ziek geworden.
De belangrijkste regel, trouwens overal ter wereld, om goed te eten te krijgen, is enkel daar naar binnen te gaan, waar het druk is.