Vliegen zonder zorgen

Hij die verre reizen maakt, kan veel verhalen. En dat zeker als je gaat vliegen.
Deze keer heb ik een vlucht geboekt bij Etihad. Een gunstige prijs en een heel gunstig vliegschema. Een heel korte overstaptijd in Abu Dhabi en aangezien dat ongeveer halfweg is, twee vluchten van elk ruim zes uur. Dit leek mij wel prettiger, dan wat ik voorgaande keren had. Bijvoorbeeld over Bangkok. Dat is een vlucht van elf uur en dan nog een van anderhalf.
Het vliegtuig vertrok om tien uur in de avond. Om niet in de avondspits te hoeven zitten had ik al de trein van vier uur genomen. Of ik nu thuis zit te wachten, of op Schiphol, dat steekt hem ook niet veel.
Bij het inchecken joeg de dame achter de balie mij de stuipen op het lijf. Ze laten je enkel meevliegen als je een visum hebt, omdat als je de toegang tot een land geweigerd wordt, de vliegmaatschappij wordt verplicht je mee terug te nemen. Het visum had ik wel, maar volgens haar diende volgens de visumvoorwaarden mijn paspoort nog zes maanden geldig te zijn bij het verlaten van Vietnam. Dat had ik nog speciaal uitgezocht, aangezien mijn visum verloopt in augustus. Het paspoort moet zes maanden geldig zijn bij aankomst. En dat paste precies, ik had nog een week over.
Nu was ik best wel zeker van mijzelf, maar op zo'n moment neemt de hartslag toch wel wat toe. Ik had al visioenen, dat ik die avond weer in mijn eigen bed zou slapen. Pas nadat de chef erbij was gehaald, werden wij het eens, wat nu "six months after arrival" betekent. Phhhh.
Het ticket was erg goedkoop, wellicht dat daarom Etihad probeert nog wat extra te verdienen. Ik had al mails gehad, waarin de mogelijkheid werd geboden om het te wijzigen in een business class plaats en ook aan de balie werd mij dit aangeboden. Voor een luttele bijbetaling van slechts 500 euro voor (enkel) het stuk tot aan Abu Dhabi (voor de hele reis dus maal vier). Het retour heeft mij 588 euro gekost. Ik heb hiervoor maar bedankt, voor dat geld kan ik een behoorlijke tijd leven in Vietnam.
Zoals gemeld had ik een hele korte overstaptijd in Abu Dhabi. Slecht een uur. Ik had al wel bedacht dat ik daarmee geen tijd zou hebben om rustig over de terminal te lanterfanteren, maar het werd wel wat erger dan dat. Mijn koffer had een rood label gekregen, voor een snelle behandeling. Ik had er zelf ook wel een kunnen gebruiken. Het vliegtuig landde weliswaar op tijd, maar daarna duurde het nog zeker een kwartier voor de trap tegen het toestel werd gereden. Toen nog met de bus naar de terminal en zoals je op zo'n moment kunt verwachten, was mijn vertrekgate aan de andere kant van het vliegveld. Dat zou nog kunnen, met stevig doorstappen te redden in een kwartier, maar er is dan nog wel een veiligheidscontrole. Een rij van hier tot Tokio, mijn schatting een wachttijd van minimaal een uur. Op de borden stond toen bij mijn vlucht al last call. Op vertoon van mijn ticket mocht ik langs de rij, zeg maar de fast lane. Ik was echter duidelijk niet de enigste met een korte overstaptijd. Bij de controle heerste complete chaos. Disaster-area is een goede benaming. Van alle kanten probeerden zwaar gestreste mensen hun koffers op de band van het rontgenapparaat te duwen. En dan moet je in deze drukte ook nog al je spullen uit je zak halen en in een bakje tussen de koffers trachten te wringen. Ik geloof er niets van, dat de controleur op het rontgenbeeld nog iets kon ontdekken.
Nadat ik dit had overleefd en zelfs mijn eigen portemonee terughad, kwam ik als laatste bij mijn vliegtuig aan. Dat was op de geplande vertrektijd, maar het toestel stond er nog.
Daarna werd alles snel stukken beter.
Ik had een plek achterin in het vliegtuig gereserveerd, maar bij het instappen werd ik tot mijn verrassing naar voren gestuurd. Wellicht had Etihad er al op gerekend dat ik het toch niet zou halen en mijn stoel verkocht. Maar je hoort mij nu niet meer klagen. Ik zat alsnog zonder enige bijbetaling in de bussiness class. En deze is bij Etihad bijzonder luxe. De ruimte van zeker drie stoelen in de economy class. Direkt na opstijgen een drankje naar wens geserveerd, vanzelfsprekend niet in een plastic bekertje. Geen miezerig zakje pinda's, maar verwarmde(?) gesorteerde noten in een schaaltje. Niet een uur wachten op een magnetronmaaltijd, maar direkt een naar wens samengesteld ontbijtje. Geen flut dekentje, maar een dekbed. Hieronder languit liggend prima geslapen. En een bediening, een vijfsterrenhotel waardig (neem ik aan, ik heb daar geen ervaring mee). Dan is 500 euro extra niet te veel gerekend, maar ik heb het er toch niet voor over.
Goed uitgerust kwam ik dus in Sai Gon aan, alwaar ik met mijn paspoort zonder enig probleem snel door de controle kwam.
In de vliegtuighal kocht ik een taxiticket voor 250.000 dong (ongeveer een tientje). Dit is wat duurder, dan op de meter rijden, maar je hebt dan sneller een taxi en spaart een discussie met de chauffeur over het wel of niet aanzetten van de meter uit. Dat was toch wat buiten de waard gerekend. Nog steeds hebben hier veel mensen vakantie, nieuwjaar was vorige week. Daardoor ook beduidend minder taxi's. Buitengekomen wilden ze mij bij andere mensen in een taxi laten instappen. Toen ik dat weigerde, ik heb per slot voor een taxi betaald en niet voor de bus, bood de chauffeur mij 50.000 dong aan. Mocht ik van zijn handeltje meeprofiteren. Nog wat voet bij stuk houden, ik ben hier onderhand wel door de wol geverfd, leverde binnen een minuut een eigen taxi op.

Op de terugreis heb ik weer een korte overstaptijd.