Aankomst in Saigon

Afgelopen zondag was het weer zover. Met de trein naar Schiphol en daar het vliegtuig. Wederom naar Vietnam. Onderhand routine.

Zelf via het internet ingecheckt en thuis de boardingpass uitgeprint. Op Schiphol ook zelf de koffer in een automaat gestopt. Wat zou het volgende zijn, waardoor er nog meer op personeel bespaard kan worden? Waarschijnlijk moeten de passagiers over enige tijd iemand uit hun midden kiezen die het vliegtuig bestuurd.

De vlucht liep op een incident na voorspoedig. Plotseling ging een enorme schok door het vliegtuig. Ik ben best wel turbulentie gewend, maar dit was wel erg plotseling en hevig. Volgens de piloot waren wij door een ander vliegtuig gepasseerd. Deze vloog driehonderd meter boven ons. Dat was, ook weer volgens de piloot, een normaal hoogteverschil. Ik hoop dus nooit mee te maken, hoe het voelt als het verschil tweehonderd meter is.

Doordat een tweetal passagiers de toegang tot het vliegtuig was geweigerd, er werd niet bij verteld waarom, vertrok het vliegtuig twintig minuten te laat. De koffers moesten er eerst uit. Toch kwam het toestel op tijd aan in Bangkok. De piloot had extra gas gegeven. Ik was wel blij dat het toestel toch op tijd was, aangezien ik niet veel tijd had om over te stappen. Dan scheelt de routine ook weer een stukje. Ik weet de transferbalie op Bangkok probleemloos te vinden.

De KLM heeft wat leuks bedacht. Na afloop hoef je de koptelefoon, die je hebt gekregen niet meer in te leveren en mag je deze mee nemen. Je hebt er helemaal niets aan, aangezien de stekker enkel in de armleuning van een vliegtuigstoel past. Wellicht leuk als souvenir.

Ik moest in Saigon een ander hotel opzoeken. Het hotel waar ik de laatste keren verbleef is gesloten. Gelukkig had ik de laatste keer al eens rond gekeken naar een ander hotel. Nu zit ik bij de buurman. Even duur. Wel is de kamer wat kleiner, maar daar staat tegenover dat het allemaal wat nieuwer en netter is. In het oude hotel had ik een suite, maar het was allemaal wel wat uitgewoond.
Nu heb ik een ruime slaapkamer. Maar de douche is stukken beter dan het oude hotel. Daar was het altijd maar afwachten of er ook heet water uitkwam. Nu is dat niet het ergste hier, echt koud water komt er nooit uit een kraan als de buitentemperatuur dertig plus is.
Op de koelkast zit nog de winkelsticker. Om een of andere reden laten ze die vaak zitten. Staat wel kleurig en als Vietnam iets is, dan is het wel kleurrijk.
Er zit ook een prijslijst op. Heineken is wel erg duur, ongeveer 70 cent. En om mij helemaal thuis te voelen, staan er (plastic) tulpen op de kamer.
In het trappenhuis hangt altijd een kooklucht. De keuken zit duidelijk in de kelder en heeft vast geen afzuiging. Maar goed, daar heb ik op mijn kamer geen last van.
Op straat kwam ik de portier van het oude hotel tegen. De tent was verkocht en al het personeel ontslagen. Hij was nu op zoek naar een nieuwe baan.

Blijkbaar was ik te lang uit Vietnam weggebleven. Mijn Vietnamees telefoonnummer was geblokkeerd. Ik heb dus maar weer een nieuwe Sim-kaart gehaald. Op elke straathoek te krijgen, maar wel lastig. Moet ik iedereen weer mijn nieuwe nummer melden.
De data-sim voor mijn laptop werkte nog wel. Ik moest wel eerst nieuw saldo er op storten, maar daarna was ook mijn oude tegoed weer geactiveerd. Het kost werkelijk zo goed als niets, ik kan het saldo helemaal niet opkrijgen. Na aanschaf vorig najaar heb ik twee keer zo'n twee euro bijgeladen.

Het is nu regentijd. Bij aankomst kreeg ik te horen, dat er die dag erg veel regen werd verwacht, wat in combinatie met hoogtij zou leiden tot het overstromen van grote delen van Saigon. Alleen maar bangmakerij. Tot op heden heb ik enkel heel dreigende wolken gezien en ik had al geschreven nog geen spatje regen gezien, maar gisteravond toch een bui. Tien minuten slechts, maar genoeg om doorweekt te raken.

Ik had daar weinig last van. Heel toevallig zat ik in een kroeg. Ik moest enkel wat meer naar binnen verhuizen. Ik was op dat moment in aangenaam gezelschap. Zoals trouwens elke avond hier in Saigon. Ik ben nu drie avonden uitgeweest en ook al weer drie keer verliefd geworden. En dan moet ik nog keuzes maken ook. Ik moet toch wel een erg aantrekkelijke kerel zijn, want de liefde is wederkerig. De dames die ik ontmoet zijn trouwens wel allemaal erg dorstig en de rekening loopt dan ook flink op. Gisteravond was ik ruim twintig euro kwijt.
Toen ik voor het eerst in Saigon kwam, waren er ongeveer drie barretjes in de buurt, waar het vrouwelijk personeel de doorslaggevende reden is om juist daar een biertje te drinken. Nu zijn er al een stuk of twintig.
Naast alle restaurants en eettentjes lopen er zeker ‘s avonds ook nog de nodige verkopers van eetwaren op straat te venten. Onder andere de echte Vietnamese specialiteit. Eendeneieren met een ontwikkeld kuiken erin. Na dit ooit eenmaal te hebben geprobeerd, sla ik dit nu met ferme zekerheid af. Al het personeel van de kroeg vindt dit echter wel een lekkernij. Allemaal bij mij aan tafel een paar van die eieren verorberen. Gelukkig kwam er even later ook nog een verkoopster langs die kwarteleitjes verkocht. Gewoon met eigeel en eiwit erin.

Vanavond zal het stappen erg bescheiden worden. Morgen ga ik met de bus naar Nha Trang en deze vertrekt al om kwart over zeven in de morgen.