Vliegangst

Vliegen is een enerverende bezigheid en met behulp van wat (televisie-)fantasie kan het ook een angstaanjagende zijn.

Langs een van de cabineraampjes kan ik de roest zien zitten. En als je wel eens Aircrash Investigated kijkt, weet je dat dan zomaar een heel stuk vliegtuigwand kan afscheuren. Na een hap van de warme "maaltijd" moet ik gelijk denken aan een vliegtuigrampenfilm waarbij de bemanning ziek wordt van vergiftigd eten. Dan is tot overmaat van ramp ook nog een Palestijns zelfmoordcommando naast mij gaan zitten.
Het vliegtuigraam bleef zitten, de stewardess kwam niet vragen of ik kan vliegen en de Palestijn bleek een Spaanse bokser. (De neus was dus niet Arabisch maar vermoedelijk al eens gebroken.) Ik had zelfs een erg ontspannen vlucht, op tijd vertrokken en ruim een half uur eerder dan gepland in Bangkok. Ook bijna geen turbulentie en dat is op zo'n lange vlucht vaak wel anders.

Ik had al eens eerder gevlogen met China Airlines en toen zat ik in een behoorlijk oud vliegtuig. Dus deze keer had ik het nog even nagezocht. Volgens CA hebben ze een vloot die "beschouwd mag worden als een van de jongste ter wereld". Dat moet dan wel gemiddeld zijn en ik zat nu vast in hun oudste vliegtuig.
Ondanks dat ik als self-supporting vrijgezel behoorlijk gewend ben aan magnetronvoer vind ik een vliegtuigmaaltijd zelden lekker. Deze keer ook geen uitzondering. Een bakje met overgaar vlees, macaroni, een stukje wortel en nog minder broccoli. Maar goed, zeker gezien de kwaliteit meer dan genoeg. Wel moet ik toegeven dat het voorgerecht en het toetje erg lekker waren. Een garnalencocktailtje en een chocolade petit-four.
De bokser was een Spaanse Thai-boks-kampioen onderweg naar zijn jaarlijkse drie-maands trainingskamp in Thailand. Hij was pas op de heenreis en zat mij nu al te vertellen hoeveel hij zijn familie daar zou missen. Een ruwe bolster met een wel erg blanke pit.

Al mijn zorgen waren dus voor niks. Slechts ingegeven door te veel TV kijken. Vanuit de veilige beslotenheid van de woonkamer kan de TV een heel erg enge buitenwereld scheppen.
Ik had er verstandiger aan gedaan om mij zorgen te maken over de echte problemen van het vliegen.

Om de vliegtuigen op tijd te laten vertrekken, wordt er op Schiphol nu al wel een uur van te voren met het boarden begonnen. Met de huidige veiligheidscontroles een must. De opgevouwen krant in mijn broekzak moest er zelfs uit en via de bagagescanner. Zelf moest ik door de body-scanner.
In Bangkok kwam ik natuurlijk aan de ene uiterste kant van het vliegveld aan en stond de verbinding zo ongeveer aan de andere uiterste kant. Dat is daar anderhalve kilometer, waarvan slechts de helft met loopbanden. Maar zeker door de snelle vlucht had ik ruimschoots de tijd. Zelfs nam ik nog maar een extra kop koffie, aangezien op de borden nog steeds niet stond dat het boarden van mijn vlucht al was begonnen. Toen er twintig minuten voor de geplande vertrektijd nog steeds niets stond, ben ik toch maar naar de gate gegaan. En dat was bijna tien minuten lopen. Het was al de zogenaamde final-call toen ik daar aan kwam. "Oh, stond er niets op de borden? Sorry hoor." Ik kwam dus als laatste aan boord.
Hadden ze al bijna mijn koffer van boord gehaald. Achteraf gezien hoefde ik mij daarover geen zorgen te maken. Bij de overstapbalie was het mij al opgevallen, dat de controle van de gegevens (van ondermeer het bagageticket) wel erg moeizaam verliep. En ja hoor, op de bagageband in Saigon stond een groot geel bord, met het verzoek of dhr. Smit zich wilde melden bij lost and found. Mijn koffer was er niet. Gelukkig was deze al wel terecht en zou deze later op de dag arriveren. 's Avonds werd deze in mijn hotel gebracht, ik was 's ochtends aangekomen. Kwam die ene verschoning die ik altijd meeneem in handbagage toch eens van pas. Dacht ik eerst nog dat mijn koffer in Bangkok was blijven steken, aan de labels kon ik zien dat deze in Amsterdam was achtergebleven en via Parijs en Air France naar Saigon is gevlogen. Echt verwonderlijk is het niet. Af en toe staat er wel eens een artikel in de krant over het percentage koffers dat op Schiphol verkeerd gaat. Op basis hiervan was ik wel een keer aan de beurt. Maar goed, meer dan een klein ongemak was het niet.

Inmiddels ben ik nu twee dagen in Saigon. Aangenaam weer hier, met name door een lekker briesje waardoor het niet zo broeierig is als normaal. Het briesje heeft wel een oorzaak. De typhoon die een paar dagen geleden heeft huisgehouden op de Filippijnen is nu onderweg naar het noorden en of midden van Vietnam. Oorspronkelijk was ik van plan om maar een dag of drie vier in Saigon te blijven, maar ik stel mijn verder reizen naar Hue nu maar even een paar dagen uit. En het is geen straf om een paar dagen langer in Saigon te blijven.