Holland Bar

Momenteel zijn de SEA-games (Zuid-Oost-Azie-spelen) in Indonesië aan de gang. Vietnam doet het goed in het voetbaltoernooi daar. Na elke gewonnen wedstrijd daveren er hier honderden scooters met een behoorlijke vaart in colonne door de straat.
Vorige week heb ik zelf nog naar PSV - Heracles gekeken. Live te volgen op een Vietnamese sportzender. Nou ja echt gekeken heb ik nu ook weer niet. Zo erg verveel ik mij nog niet.
Nederland - Duitsland had ik ook kunnen kijken, maar dat was midden in de nacht en ook nog enkel op betaal-TV. Veel gemist heb ik geloof ik niet. Voorlopig ben ik beter af als Vietnam-supporter. Met 8-0 van Brunei gewonnen en gisteren Laos verslagen met 3-1. Ze zijn groepswinnaar en staan nu in de halve finale.

Bij het stoep restaurant staat een gloednieuwe Audi TT geparkeerd. De eigenaar doet het dus duidelijk beter dan gemiddeld. Maar hij voelt zich toch nog niet te goed, om gewoon op de stoep een maaltijd van een paar dubbeltjes te verorberen.
Ik vraag mij wel af waar hij de auto laat onderhouden. In Hue waar ik behoorlijk bekend ben, weet ik niet een echte garage te vinden. Enkel zie ik wel kleine werkplaatsen, waar wordt gewerkt aan een oud barrel van een vrachtauto. Het belangrijkste gereedschap daar, lijkt een hamer. Telkens als ik voorbij kom, hoor ik gehamer. Maar wellicht heeft de Audi-eigenaar een handig neefje. Ik hoop wel dat deze handiger is dan het neefje van de hoteleigenaar. (de wastafelkraan werkt verkeerd om)

Al vaker heb ik verteld over namaak en kopiëren. Dat gebeurt hier ronduit schaamteloos. Echte DVD's zijn niet eens te koop. Recent zag ik een taalcursus van Rosetta Stone die een kennis hier had gekocht. Die kost bij ons gauw 300 euro of meer. Het wordt hier in alle openheid (internet) verkocht door een bedrijf uit Ha Noi voor een paar tientjes. Er zit een duidelijke handleiding bij. Daarin staat ook; de gekraakte software installeren en niet aanmelden bij Rosetta.
In Hue staat het Google-hotel. De naam in de exacte letters en kleuren van Google. In Nha Trang is sinds kort een Green Peace hotel. In een van mijn vorige verhalen vertelde ik over de populaire muziekgroep Super Junior uit Korea. In het winkelcentrum zit een winkeltje met de naam Supper Junior. Met twee p's. Waarschijnlijk slechts een spelfout en zeker niet het idee dat je niet mag kopiëren.

Dagelijks ga ik naar een (eet)café om een kop koffie te drinken voor 35.000 dong (1,20). Maar het dan ook wel goede koffie en ze schenken een ruime bak. Neemt niet weg dat het voor hier schrikbarend duur is. Een biertje halen 's avonds doe ik daar niet, die kan ik even verderop een stuk goedkoper krijgen, maar dat is met westerse stijl koffie wat minder makkelijk. Ik moet toch eens wat serieuzer op zoek.
Ik zit daar altijd buiten voor de zaak. Er tegenover zit een souvenirwinkel, die gezien de opschriften, zich richt op Russen. Aan de buitenkant is het een nauwelijks opvallende winkel en ik zie ook niemand voorbijkomen die reageert van, gut een leuke winkel laat ik eens binnen kijken. Maar bij de Russen is de zaak klaarblijkelijk erg bekend. Je ziet de mensen er gericht op af komen. Ze komen zelfs met een taxi voorrijden. Ik vind het maar een verdacht zaakje.

Hier in de toeristenbuurt lopen de onvermijdelijke straatverkopers. Boeken, sigaretten, zonnebrillen, ansichtkaarten, etc. Verder fruitstalletjes en karretjes met maïskolven. Voor sommigen is dit hun reguliere baan, bij anderen lijkt het meer een bijbaantje. Die zie je enkel in de avond.
Ook voor gehandicapten is dit een manier om hun brood te verdienen. Een man rijdt hier rond in een invalidenwagentje en verkoopt pinda's. Hij kan lopen, maar erg ongelukkig. Hij is behoorlijk duur met zijn pinda's, maar hij verkoopt wel goede pinda's, wat lang niet altijd het geval is. Meestal koop ik toch maar weer twee zakjes.
Een andere man, ook in zo'n karretje, heeft helemaal geen benen. Hij spreekt elke toerist aan, 'how are you today" en geeft ze een hand. Dan overhandigd hij een kaartje waarop staat dat hij zijn benen is kwijtgeraakt in de oorlog. Hij verkoopt ansichtkaarten.
Een spastische vrouw verkoopt souvenirs. Soms verdenk ik haar er van, het wat te overdrijven, maar geef haar eens ongelijk. Ze is altijd opvallend gekleed, vaak in een au dai. Op die manier trekt ze natuurlijk sneller de aandacht van toeristen. De meeste verkopers zijn zeg maar armentierig gekleed. Volgens mij heb ik haar nog twee keer in de zelfde kleding gezien.

Ik voel mij nu helemaal thuis in Nha Trang. Ik heb de Holland Bar gevonden. Die begint al aardig mijn stamkroeg te worden. Wat er Nederlands aan is, is mij een raadsel. Er staat Heineken op de kaart maar dat heeft elke zichzelf respecterende kroeg hier. Mij is verteld dat de eigenaar een Nederlander is, maar die heb ik nog niet ontmoet.
Het is wel een apart gebeuren daar. Elke avond verzamelen nogal wat dames daar voor de zaak. En ik moet mij toch zwaar vergissen, als deze dames niet van de wel heel erg lichte zeden zijn. Ze maken af en toe gebruik van het toilet in de zaak, maar het lijkt er niet op dat ze iets met de bar te maken hebben. Ze praten wel met klanten die voor de zaak zitten, maar daar houdt wel aardig mee op. Het lijkt er op dat deze enkel dient als hun uitvalbasis. Af en toe verdwijnt er eentje. Die zal dan wel een telefoontje hebben gehad van haar manager.
Gisteravond heb ik daar nog van het uitzicht genoten, meerdere biertjes gedronken met een Zwitser, de barkeeper een biertje gegeven en de serveerster lustte wel een whisky. De rekening was 7 euro.

Helaas heeft Vietnam de halve finale verloren van gastland Indonesië. De wedstrijd heb ik in de Holland Bar gekeken.