Souvenir uit Vietnam

Ongetwijfeld ben ik zelf ook een rare vogel. Iemand vergeleek mij hier al met een trekvogel, elke winter komt hij terug. Echter ik ben zeker niet de enige hier. Mede-toeristen zijn een aardige bron van vermaak of ergernis.

Ze, de Vietnamezen, kunnen het ook niet helpen, dat ze dom zijn. Zei de zwaar getatoeëerde Metallica-fan, alvorens een boer te laten en ketchup op zijn loempia te smeren. Zijn ergernis was ingegeven doordat ze hem (zijn Engels) niet begrepen hadden.

Dan is er de Amerikaan die hier al langere tijd verblijft. Dagelijks zit hij in een kroegje in lotuszit, op een stoel hoor, op zijn Apple te werken. Hij doet programmeerwerk. Het is natuurlijk wel de ultieme vorm van thuiswerken. Naar eigen zeggen mag hij China niet meer in, omdat hij op al zijn websites een logo met de tekst "Tibet is no China" zet. Hij wil Boedistische monnik in Nepal worden. Hij is volgens mij nog wel ver verwijderd van verlichting. Hij kan stevig zuipen en al twee keer heeft hij hier 's avonds in de disco stevig stennis geschopt. Had er weer een serveerster die hem (nog) niet kende gevraagd of hij zijn drankje direct wilde betalen. Dat meisje mag dan nog weer blij zijn als ze haar baantje niet verliest.
Deze week zat hij mij te vertellen, dat hij miljoenen gestolen dollars Irak had uitgesmokkeld. Wellicht was hij wat teleurgesteld, omdat ik op dat verhaal geen sjoege gaf. Daarna moest ik het namelijk ontgelden. Sorry dat hij het zei, maar ik liep er toch wel wat belachelijk bij. Daar heeft hij ongetwijfeld gelijk in, maar van een monnik-in-spe verwacht ik toch geen commentaar. Ik draag sokken, weliswaar anklets maar toch, in mijn sandalen. (Hij loopt op blote voeten in teenslippers.) Ik weet dat het (bij ons) zeker ook geen mode is om zo te lopen, maar ik houd er nu eenmaal niet van op blote voeten te lopen. (je mag het ook eigenwijs noemen) Die slippers vind ik al helemaal ondingen, handig op het strand, maar niet om een eind op te wandelen. Ik troost mij trouwens met de gedachte dat zodra de juiste zanger (M) besluit in maillot op slippers te lopen, blote voeten hopeloos uitraakt.
Blote voeten in slippers is hier een teken van armoede. Onderhand zijn Vietnamezen wel aardig gewend aan de slecht geklede toeristen en worden ze niet meer (stiekem) uitgelachen. Ze nemen zelfs onze gewoontes over en vinden mijn anklets ook maar niks. Maar nog steeds, als je hier maar een beetje baantje hebt, dan dien je gekleed in schoenen, lange broek en overhemd op je werk te komen. Dit wordt ook verwacht van de buitenlanders die hier werken.

Ik blijf mij verbazen over het gemak waarmee toeristen hier een scooter huren. Ik ben een ervaren motorrijder zeggen ze dan. Dat zal wellicht wat helpen, maar aan het verkeer hier ben je vast niet gewend.
De Vietnamezen zelf zijn zo ongeveer vergroeid met de motorbike. Als baby gaan ze al mee en als kleuter staan ze voor de bestuurder op de treeplank. En de hoogbejaarde oma gaat achterop bij haar kleinzoon als ze naar de dokter moet. Maar zelfs met hun ervaring blijft het hier gevaarlijk. Een Vietnamese die ik al een tijdje niet had gezien, had het gezicht helemaal onder de pleisters toen ik haar weer tegenkwam. Het was wel duidelijk, waarom ik haar een tijd had gemist. Motorbike? Ja hoor.
Pas nog kwamen twee Nederlanders mij (ik op de fiets) voorbij. Bij de volgende bocht zag ik er een op de grond liggen samen met een Vietnamese tegenligger. En dat was op een rustige buitenweg.
En je bent naar alle waarschijnlijkheid ook helemaal niet verzekerd als er wat gebeurd. Officieel mag je hier enkel rijden met een Vietnamees rijbewijs. Het lijkt mij aannemelijk, dat de kleine letters van de reisverzekering dit ook uitsluiten. Gisteravond sprak ik nog een Canadees die een verhuurbedrijf voor de toeristen heeft. Hij vertelde mij, dat ze een dokter betalen om op papier te zetten, dat het ongeluk is gebeurd op de fiets.

Zo af en toe zie ik hier toeristen met kinderen. Niet veel, maar er zijn ouders die het blijkbaar vinden passen in de opvoeding. Dan zie je ze zitten in een restaurant met zoonlief van een jaar of tien, waar de verveling overduidelijk van afstraalt. Zo’n kind heeft het vast wel gehad na een week pagodes kijken. Wellicht maakt het op de lagere school indruk als je vertelt dat je in Vietnam op vakantie bent geweest, heeft het joch tenminste toch nog wat.

In mijn stamtent hebben ze tandenstokerautomaten in de vorm van een pinguïn. Er op drukken en met een beetje geluk komt er een stokje uit. Ik zag dat ze daar een redelijke voorraad van hadden. Waarom is dat dan? Nou, de toeristen vinden ze erg leuk en kopen ze. Souvenir uit Vietnam, een plastic pinguïn made in China.

Eergisteren heeft het na een periode van mooi weer behoorlijk geregend. Niet zo zwaar als een paar weken geleden, maar nu stonden grote delen van de stad blank. Het heeft ook nog bijna een dag geduurd, voordat het water was verdwenen. De oorzaak hiervan was dat een eind stroomopwaarts de sluizen bij een waterkrachtcentrale waren opengezet. Hierdoor was het water in de rivier met een razende vaart gestegen. Het water kwam met veel geweld over een laaggelegen weg hier. Daardoor kon ook het regenwater niet goed worden afgevoerd. Vanochtend kwam de schoonmaakploeg. Een grote sproeiwagen met een leuk muziekje. Zie de video's. Wat voor de afvoer ook niet zal helpen, is dat de Vietnamezen de openingen naar het regenriool vaak voor driekwart afsluiten vanwege de stank die eruit kan komen.

Nog als aanvulling op het vorige verslag. De cateraar-maaltijd kost 50 cent. Dat is inclusief soep. Die wordt geleverd in een plastic zakje, dichtgeknoopt met een elastiekje.