Naar het strand

Het heeft de nodige zelfoverwinning gekost, maar het is mij nu al twee dagen gelukt om om zes uur op te staan. Dan om zeven uur op weg naar het strand. Ik ben helemaal geen strandmens, maar de omstandigheden dwingen mij bijna. Ik zit hier nu al zes van de zeven weken in, naar Nederlandse maatstaven gerekend, een hittegolf. Het is onderhand bloedjeheet. Het koelt ook helemaal niet meer af, zelfs midden in de nacht is het hier wel dertig graden.
De eerste dag op de fiets naar het strand, dat is hier maar 15 kilometer vandaan. Rustig peddelend is het een uur fietsen. Flink de sokken erin lukt het in drie kwartier, harder wil mijn fietsje niet. Dat is mij een keer gelukt aan het eind van de dag toen de zon bijna onderging en dan is het nog afzien. Een paar Australiërs, die ik op het strand had ontmoet en toevalligerwijs ook in mijn hotel logeerden, hadden hun eigen fietsen bij zich en waren beduidend sneller dan ik, maar aangezien ik de weg weet, was ik toch eerder bij het hotel. HaHa, het zweten werd beloond. Deze Australiërs doen Vietnam op de fiets. Zal mijn hobby niet worden, honderd tot honderdvijftig kilometer op een dag bij 30 plus, schaduwtemperatuur.
Heerlijk 's ochtends op het strand. Enkel ik houdt maar een paar uur uit. Dat betekent dat ik om half elf weer op de fiets zit, maar dan is het onderhand al weer heet, heet, heet. Een nieuw record gevestigd, vijf kwartier. De Vietnamezen verklaren mij ook allemaal voor gek. Daar hebben ze best wel gelijk in, maar ik moet toch iets doen om nog wat conditie te houden. Het is geen wonder dat ze van die korte benen hebben, die hebben zich nooit ontwikkeld in de loop der eeuwen. Het alternatief is om 's avonds te gaan, wat de Vietnamezen ook veel doen, maar dan moet ik in het donker terug op mijn onverlichte fietsje en daar kijk ik niet naar uit.
De volgende dag kon ik met iemand mee achter op de motor, dat is dan toch wel een heel stuk aangenamer.

Net buiten de branding zijn vissers actief. Met een klein bootje, maar sommigen nog eenvoudiger. Die lopen net zo ver de zee in tot ze net niet kopje onder gaan en spreiden dan een net uit. Voorzien van een paar drijvers van piepschuim en verzwaard met grote kralen. Het net is heel fijnmazig, dus de kleinste visjes worden nog gevangen. Maar er zwemmen niet enkel kleine visjes hier. Zie ik de volgende dag in de krant dat ze in Vietnam voor de kust ook grote haaien vangen.
Bij de diverse strandtenten kun je vanzelfsprekend echt verse vis eten. Samen met de Australiërs een grote inktvis gedeeld, heerlijk.
Vandaag geen tochtje naar het strand. Gisteravond ben ik wezen stappen. Tegen de tijd dat ik vandaag uit bed kwam, negen uur, was het al weer veel te warm om in beweging te komen.

Om te stappen hoef ik niet zo ver, dat kan ik lopend af. In een straal van honderd meter om mijn hotel zitten de belangrijkste toeristenkroegen van Hue.
Allereerst de DMZ, de bekendste van allemaal. Al sinds jaren en momenteel elke avond druk. Twee poolbiljarts, twee computers om te internetten, gratis Wifi, een dakterras en een goed restaurant.
De Bar Why Not?, ook druk. Meer een kroeg, en voorzien van een tap met prima bier. Een pooltafel en een computer, maar die is al een tijd stuk. Ze hebben een keuken, maar niet van het niveau van de DMZ.
Verder is er de disco Brown Eyes, "open until the last man passes out". Zeker later op de avond, the place to be. Ook hier een pooltafel en twee prima werkende computers. De disco heeft een joekel van een airconditioning en op het toilet hangt een ventilator die een windmolen jaloers kan maken. Ze hebben geen keuken, maar je krijgt altijd (pittige) kroepoek. Regelmatig een gratis drankje, wodkamixje. Sla ik altijd af, maar de kroepoek laat ik niet staan. Brown Eyes bestaat al jaren, maar was eerst wat meer buiten het centrum gevestigd. De eigenaar heeft een prima gevoel voor de klanten die binnen zijn en weet daar altijd goed op in te spelen. Ook de muziek altijd naar de omstandigheid. De volumeknop pas omhoog als het drukker wordt en niet omdat toevallig het personeel er lol in heeft. Wat ik er zelf erg prettig vind, is dat je er ook in een ruime tuin buiten kunt zitten. In tegenstelling tot de DMZ en de Why Not hier geen opdringerige fietstaxi's voor de deur die je per se willen rijden.
Laatst wilde ik een avondje aan de wijn, maar tot mijn verrassing hadden ze dat niet. Ze hebben een compleet menuboek met drank. Whiskey, wodka, cognac, etc, per glas of fles en keuze te over in cocktails, maar geen wijn. Volgens de eigenaar leidde dat enkel tot dronken toestanden.? Maar voor mij werd snel een fles om de hoek gehaald.
De drukte in deze zaken is natuurlijk sterk afhankelijk van de toeristen en omdat zij vaak maar een paar dagen blijven in Hue, wil het wel wat wisselen per avond. Sommige avonden zie ik hele groepen door de stad struinen en een andere avond bijna niemand. Momenteel is het hoogseizoen en is het wel bijna dagelijks druk.
Wat rustiger en ook veel eerder gesloten is Cathi. Daar zit ik nog wel eens 's middags. Een boekje lezen, of zoals nu met de laptop onder een ventilator. Daar hebben ze bia tuoi, vers bier. Twee dubbeltjes voor een groot glas. Het is bier dat niet kan worden bewaard, hooguit vierentwintig uur. Als het goed vers is, dan is het prima te drinken. En! de lekkerste patat van Hue. Geen gebakken aardappels, maar echte frites.
Twee weken geleden is er een nieuwe kroeg geopend. Ik had het direct goed geraden, een Franse eigenaar. Ongezellig ingericht en helverlicht. Tot op heden stevenen ze recht op een faillissement af.
Dan zijn er de nodige restaurants waar je natuurlijk ook een biertje kunt drinken. En natuurlijk de echte Vietnamese gelegenheden, variërend van stoep toch echt luxe.
Ten overvloede toch nog even vermelden, dat in alle zaken het personeel allervriendelijkst is.