Hotelkamer met zeezicht

Na een kort tochtje, zo'n 50 minuten per vliegtuig ben ik nu in Nha Trang. Daar kwam nog wel een taxirit bij van een klein half uur. Het vliegveld ligt 30 kilometer buiten de stad. Via een nieuwe en zo goed als lege snelweg door een prachtig landschap. Aan de ene kant bergen(jes) aan de andere de zee.
Al met al heeft ook een korte trip met een vliegtuig een totale reisduur van 5 uur. Naar het vliegveld, daar op tijd zijn en dan weer van het vliegveld bij je hotel komen. Ik zit nog te dubben hoe ik nu naar Saigon ga. Met de slaapbus, die is uitgerust met bedden, maar van slapen komt niet veel in zo'n schuddende bus, duurt het 10 uur. Als ik op basis van geld moet kiezen wordt het heel simpel. De taxi naar het vliegveld kost al een heel stuk meer dan de bus naar Saigon.

Ik heb een kamer in hotel Sea View met zeezicht. Dat klinkt logisch, maar dat is het niet. Veel kamers hebben enkel uitzicht op de binnenplaats, maar daar is dan wel een zwembad. Mijn kamer zal dan ook wel een van de duurdere zijn, $15. Daarvoor heb ik een ruime (driepersoons-) kamer. Het hotel heeft volgens de taxichauffeur (van het vliegveld) slechts 2 sterren. Hij wilde mij naar een 3 sterrentent ( $30) brengen. Ik denk zelf dat ook 2 sterren wat overdreven is, maar het bed is prima, de kamer heeft een ruime badkamer en de televisie werkt min of meer nadat ik de zenders opnieuw heb ingeregeld, Dus ik heb wat ik nodig heb. Enkel het internet is waardeloos. Volgens mij zitten ze in lobby online en krijg ik dan geen verbinding. De breedband zal wel niet zo breed zijn.
Hotelkamers gaan voor toeristen altijd in US dollars. Als je zegt dat je een prijs in Vietnam Dong wilt, dan kijken ze je niet begrijpend aan. Als je niet in dollars wilt betalen, wordt het bij het afrekenen omgerekend tegen de actuele dagkoers.

Het hebben van uitzicht vanuit de hotelkamer is zo wie zo niet iets wat vanzelfsprekend is in Vietnam. Vaak hebben hotels ook binnenkamers, wel voorzien van een raam, maar dat kijkt uit op de gang of het trappenhuis. Toen ik het raam opendeed in mijn hotel in Da Nang keek ik in de ventilatieschacht. Het was nog een dure kamer ook. $18. Wel nieuwer dan mijn huidige kamer, maar kleiner en ook hier moest ik eerst de zenders op de TV inregelen. De mensen schijnen er niet met hun tengels van af te kunnen blijven. Ik dus ook niet.

Nha Trang is een populaire badplaats en dat is niet voor niets. De stad ligt langgerekt aan de zee. Een strook van 25 meter zand en 6 kilometer lang. Tussen het strand en de weg palmbomen. Op het strand luxe strandstoelen onder rieten afdaken. Een plaatje zoals wij ons de tropen voorstellen.
Op een paar plekken geen palmen, maar mooi ingerichte parken en een boulevard. Deze boulevard is voor mij telkens een probleem. Dan moet ik de schaduw verlaten en 100 meter zonder enige beschutting lopen. Er staan 2 lichtmasten van 10 meter hoog, die midden op de dag ongeveer 1 meter schaduw hebben. En dan is het nog niet eens zomer.
Eigenlijk ben ik best wel een beetje masochistisch. Ik kan helemaal niet zo goed tegen de hitte en na drie maanden bijna onafgebroken te hebben doorgebracht in een hittegolf, kijk ik uit naar de Nederlandse zomer. Maar ik weet ook zeker dat ik dan al weer snel de volgende trip naar Vietnam ga plannen.
Sommige mensen schijnen echter totaal ongevoelig te zijn voor de hitte. Dan zie ik als zon op zijn hoogst staat toeristen midden op het strand zitten. Niet in een strandstoel onder een afdak, maar direct in de hete zon. Je hersens zouden smelten. Zo'n stoel zal wel te duur zijn (1 euro), of je wordt niet snel genoeg bruin. De Vietnamezen zijn niet zo gek. Op de handelaren na zie je die overdag niet, maar 's avonds bevolken ze massaal het strand.

Op de dag van mijn aankomst hier was het feest. 35 jaar bevrijding. Dat werd 's avonds gevierd met muziek en dans. Naar mijn smaak redelijk oubollig, maar ongetwijfeld heel cultureel verantwoord. Verder een braderie en vuurwerk. Een vrijmarkt was er niet, maar ja die hebben ze hier 24/7. Ik moet wel toegeven dat het vuurwerk spectaculair was. Twintig minuten lang gingen de vuurpijlen met de snelheid van een mitrailleur de lucht in.
Zie de video´s, gemaakt met de telefoon dus geen commentaar op de kwaliteit. De echte liefhebber kan het straks bij mij thuis op HD-video komen kijken.

Vaak vertel ik over de stoeprestaurants, maar daar doe ik Vietnam niet helemaal recht mee. Er zijn zeker ook veel heel mooie restaurants, koffie- & theehuizen. Deze zaken richten zich vaak nauwelijks op toeristen, Die gaan natuurlijk ook veel liever, vanwege de coleur locale in een krakkemikkige tent zitten. Voor Vietnam zijn deze zaken duur, maar toch is het er vaak best wel druk. Wellicht net als in Nederland om indruk te maken op zakenrelaties of je nieuwe vriendin. Op mijn laatste dag in Hue werd ik nog meegenomen naar een wel heel erg mooie zaak, om getrakteerd te worden op een koffie.