Badplaats Nha Trang

Voor diegenen die nog op zoek zijn naar een echte strandvakantie, kan ik zeker Nha Trang aanbevelen. Het is een eindje vliegen, maar dan heb je ook wat. Een mooi en rustig strand en een bij een dergelijke vakantie horend uitgaansleven.
Ik begin het zelfs leuk te vinden. Elke ochtend om een uur of acht op het strand. Op dat moment heb ik de strandstoel voor het uitzoeken. Ik word enkel elke dag verslagen door een bejaarde Duitser in een tijgerslip. Hij heeft een stoel middenin de zon. Ik zoek die met de meeste schaduw.
Enkele dagen was het iets bewolkt toen ik naar het strand liep, maar de wolken branden snel weg. En het is ook om acht uur al boven de dertig graden in de schaduw. Het zeewater is een lekker verfrissende 29 graden.
Pas tegen een uur of elf begint het drukker te worden, maar dan ook nog slechts dat je wat verder moet lopen voor een strandstoel. Dat is voor mij het tijdstip om te vertrekken, een lekkere uitgebreide lunch te halen en siësta te gaan houden.

De hotelkamer kan ik niet koeler krijgen dan een graad of 27. De airco is niet bepaald de nieuwste en de kamer is ruim en voorzien van grote ramen. Je moet wat over hebben voor het zeezicht. Maar die 27 graden ervaar ik onderhand als aangenaam. Een te groot verschil met buten is ook niet bepaald fijn. De hotelklerk: "mooie dag vandaag, niet zo heet". Nee, vandaag is het maar 33.

Echt bruin word ik met mijn (oorspronkelijk) rossige haar niet. Ik moet het heel voorzichtig opbouwen, anders word ik prachtig egaal dieprood en dan ontbreekt mij enkel nog een veer op het hoofd. Maar na drie maanden Vietnam en de vroege strandbezoekjes heb ik voor mijn doen een aardig kleurtje.
Een Vietnamees heeft niet die aanvechting om zo bruin mogelijk te worden, eerder andersom. Vaak zijn ze van top tot teen ingepakt als ze overdag buiten zijn.

De eerste ochtend dat het bewolkt was, om 7 uur, leek het mij een goede gelegenheid om naar het Oceanografisch Museum te gaan. Een kleine 3 kilometer, dus een leuke wandeling, maar toen ik om 8 uur onderweg ging, verdwenen de wolken al snel. Dat was dus weer afzien. Ik wou mij niet laten kennen, of beter eigenwijs als ik ben, sloeg ik alle aanbiedingen van cyclo's en bromfietstaxi's af. Ik was per slot al halverwege en dat laatste stukje moet er makkelijk bij kunnen. Maar op het laatste stuk was de schaduw ver te zoeken. Ik heb er bijna een uur over gedaan en bij aankost eerst bij een stalletje voor de ingang onder een ventilator met een ijsthee tien minuten zitten afkoelen. De terugweg heb ik toch maar per bromfietstaxi gedaan. Toen ik daar achterop stapte had ik het vaste voornemen om in het vervolg hier nooit meer verder dan 500 meter te lopen en mij nu maar eens echt aan te passen aan het land en het klimaat. De jongeman had echter het idee dat ik haast had en deed zijn uiterste best een snelheidsrecord te vestigen. Dan lijkt lopen ineens niet meer zo'n slechte optie. Dit was wel een uitzondering, hoor. Meestal rijden ze juist erg rustig met een toerist achterop.
Het bezoek aan het museum was zeker de moeite waard. Binnen en buiten grote aquaria en ongeveer alle zeeleven in flessen op sterk water.

Voor de avond is Nha Trang voorzien van de nodige restaurants en kroegen. Veel daarvan behoorlijk luxe.
Vanzelfsprekend staat vis prominent op het menu. Elke nacht zie ik op zee de lichten van tientallen vissersboten.
Een aantal restaurants heeft buiten de vis, kreeft, reuzengarnalen, etc. op ijs uitgestald. Zoek er een uit en na weging gaat het op de barbecue. Je kunt het ook wat minder luxe uitzoeken. Op de strandboulevard zijn altijd vrouwen te vinden, die een paar kreeften te koop hebben. Deze worden dan voor je op de stoep gebarbecued.

Verder zijn er een aantal grote uitgaansgelegenheden. Echte toeristenkroegen en strandclubs. Groot, luxe en voor Vietnam behoorlijk duur. Nergens voor nodig. Er zijn nog genoeg leuke kroegjes waar een biertje zelfs extra goedkoop is.

Een eerste indruk zegt niet alles. Ik was een van de toeristenkroegen binnengelopen en mijn ogen rolden zowat uit hun kassen. De kleding van het vrouwelijk personeel deed mij toch ernstig vermoeden dat ik in een bordeel of minimaal een animeertent was beland. Allemaal het zelfde spannende niemendalletje aan. Mannen werken er ook (normaal gekleed), maar dat viel mij pas veel later op. Echter buiten een relatief duur biertje of cocktail en het panorama valt er niets te halen.
De eigenaresse van de zaak voert zelfs fanatiek campagne tegen kinderprostitutie. Met grote posters in de zaak en op de menukaart. Ze heeft in de kroeg een zaaltje waar ze overdag school houdt voor de straatkinderen. De toeristen worden uitgenodigd om Engelse les te komen geven, of mee te gaan op een uitje met de kinderen.
Inmiddels ben ik er achter dat de serveersters elke dag iets anders dragen en het is niet elke dag even spannend, maar het blijft leuk.

Nha Trang maakt een moderne indruk. Het komt ook allemaal veel welvarender op mij over dan Hue. De uitzondering hierop zijn de straatvegers. Een blik om daarop de rommel te vegen hoort niet tot de standaarduitrusting. In plaats daarvan twee plankjes om de boel bij elkaar te scheppen. Het (echt prima) onderhoud van het groen langs de boulevard zal het gemeentebudget wel hebben uitgeput.

Inmiddels ben ik in Saigon gearriveerd. Per vliegtuig.

n.b. bij mijn vorige verslag heb ik ander videotje gezet dan de bedoeling was. Deze keer alsnog de video van het bevrijdingsfeest.