Het grote telefoonavontuur

Het weer is momenteel nog steeds slecht. Daardoor zit ik wat meer achter de computer en krijgen jullie nu een verhaal waar ik nog niet aan toegekomen was.
Het gaat over iets waar ik wel vaker tegen aanloop in Vietnam, de hulpvaardigheid. Ze willen je heel graag helpen, maar het resultaat lijkt wel ondergeschikt, zolang je maar helpt. Daar word ik hier dan wel eens heel erg moe van. Ze begrijpen je niet, maar dat willen ze niet toegeven, helpen moet en zal. Niet helpen zou vreselijk onbeleefd zijn, zeker tegenover een ouder iemand en dan nog een buitenlander ook.
Soms heb ik ook de indruk, dat ze geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Kom niet ietsjes naast het trucje dat ze hebben geleerd. Ik vraag mij dan ook af hoe ze aan dat leuke baantje zijn gekomen. De juiste mensen kennen, of nog erger plat schuiven. Ze hebben mij dat al wel eens verteld en onderhand geloof ik dat ook wel.

Al vorig jaar had ik mij een Vietnamese sim-kaart aangeschaft, Mobifone. Dat is aanzienlijk goedkoper dan bellen met mijn Nederlandse kaart. Niet enkel voor gesprekken en sms'n in Vietnam, maar ook het bellen naar Nederland. Scheelt echt een factor 10.
De eerste dag dat ik terugkwam in Vietnam heb ik het saldo bijgeladen en bleek het nog prima te werken. Echter de volgende dag al kon ik alleen nog sms'n en telefoon ontvangen, maar uitgaande telefoontjes waren niet meer mogelijk. Een computer met een vriendelijke vrouwenstem vertelde mij in het Vietnamees, en gelukkig ook in het Engels, dat het bellen was geblokkeerd. Waarom werd er niet bij verteld.
Toen dit de volgende dag geen voorbijgaand probleem bleek te zijn, heeft een bekende voor mij het informatienummer van Mobifone gebeld. Het leek mij een hopeloze opgave om zelf een Vietnamese telefooncomputer te bellen. Zelfs al zou ik uiteindelijk daadwerkelijk iemand aan de lijn krijgen. Gelukkig ken ik ondertussen een aantal Vietnamezen die werkelijk goed Engels spreken.
De oorzaak was dat ik de sim-kaart op mijn naam diende te zetten. Ik heb, zoals de meeste Vietnamezen, een pre-paid-kaart die je op ongeveer elke straathoek kunt kopen. Vaak is het beltegoed bij zo'n eerste aanschaf extra goedkoop. Dat heeft er nu toe geleid dat er onderhand veel meer sim-kaarten in omloop zijn dan er Vietnamezen zijn. De overheid heeft nu bepaald dat iedereen niet meer dan een bepaald aantal kaarten mag hebben en de telefoonmaatschappijen verplicht dit te registreren. Ik wist dit eigenlijk wel, ik had dit al op internet gelezen. Aangezien ik de eerste dag gewoon kon bellen en de pre-paid-kaarten nog bij elke koekjeswinkel te koop zijn, dacht ik dat het nog niet zo'n vaart liep.
Ik diende met mijn paspoort naar Mobifone te gaan. Eerst naar een telefoonwinkel met groot Mobifone op de gevel. Daar bleek het niet mogelijk, maar zij konden mij wel vertellen waar ik wel heen moest.
Op de kaart van HCM heb ik het adres opgezocht en het bleek niet zo ver te zijn. Iets van 2 kilometer. Wel was ik weer zo snugger om er op het middaguur heen te lopen. Ik was dus al helemaal bezweet toen ik daar aankwam. Ik ben nog steeds niet best geïntegreerd. Lopen doe je hier niet en al helemaal niet midden op de dag.
Een mooi modern en luxe kantoor van Mobifone. Een boel balies en een kaartjesautomaat om een nummertje te trekken. Dat moet voor de Vietnamezen die hier binnenkomen een cultuurschok zijn, niet dringen en op je beurt wachten. Voor mij was het zelfs nog gemakkelijker. Extra service voor de buitenlander. Aan de infobalie kreeg ik een formulier dat ik moest invullen en een jongeman werd geroepen, die een kopie van mijn paspoort heeft gemaakt en mijn sim-kaart even meenam. Wat hij heeft gedaan was mij niet helemaal helder, maar het zou nu goed moeten zijn. Toen ik even later buiten stond en mijn telefoon weer in elkaar had gezet, bleek het nog niet te werken. Dat leek mij ook nog niet zo gek, het moest vast nog even in de computer worden doorgevoerd. Na twee dagen werkte het nog steeds niet. Ik was inmiddels in Hue aangekomen. Het enige dat er was veranderd, was dat ik niet meer te horen kreeg dat het nummer was geblokkeerd, maar dat het nummer niet bestond.
Maar weer op zoek naar Mobifone. Ik weet hier in Hue twee heel grote telefoonwinkels te vinden. Beide van het formaat waar alle telefoonwinkels van Deventer inpassen. Naar binnen bij de winkel waar boven een van de balies Mobifone staat. Daar sprak men geen Engels en er werd een meisje geroepen die dat wel zou kunnen. Zelf had ze daar niet zo veel vertrouwen in, maar haar collega's duwden haar naar voren. Gelukkig kwam er even later iemand die het wel kon. Mijn telefoon werd uit elkaar gehaald en de sim-kaarten van plek verwisseld. (Ik heb een telefoon waar twee sim-kaarten in kunnen) Helaas dat werkte dus niet. Toen mijn kaart in een andere telefoon, wat natuurlijk ook niet werkte. Maar blijkbaar was toen het kwartje (of de Dong) wel gevallen. Ik kreeg een adres op een papiertje. Daar aangekomen stond ik voor het kantoor van Mobifone.
Wat kleiner dan in HCM, maar verder gelijk. Enkel zat er niemand achter de infobalie en werd bij iedere balie al iemand geholpen. Voor dat soort gelegenheden heb ik hier echter al een speciale hulpeloze blik ontwikkeld. Dat hielp. Een van de dames wenkte mij om te komen. Je moet wel weten dat de gebaren in Vietnam anders zijn dan in Nederland. Wat ik in het begin aanzag voor opzouten, betekent hier komen. Ze was al wel iemand anders aan het helpen, maar die moest maar even wachten. Ook hier weer hetzelfde als in de winkel. Telefoon open, sim-kaart eruit, andere sim-kaart erin. Ja, de telefoon werkt prima, enkel de kaart nog steeds niet. Na vijf minuten gaf ze het op en ging mijn telefoon naar de volgende balie. Ook daar werd op dat moment iemand geholpen, maar ook nu geen probleem. Wel bleef het telefoonprobleem. Ik zag intussen dat de klanten aan de balies allemaal bezig waren met het zelfde formulier, welke ik had ingevuld in HCM. Ik daar dus naar wijzen. Zonder succes en dame nummer twee kwam er ook niet uit. Daar ging dus de telefoon weer, naar de volgende balie. Onnodig te zeggen dat daar ook al een klant voor zat. Maar waarachtig dame nummer drie wist direct wat er aan de hand was. Zij bellen met de juiste afdeling, en ja mijn telefoon was al geregistreerd. Er diende nog wat te worden doorgevoerd in de computer. Als ik een half uurtje zou wachten, dan moest ik weer kunnen bellen.
Ik optimistisch naar buiten, maar dat was wel wat te vroeg gejuicht. De volgende dag werkte het nog steeds niet. Het idee dat ik het zelf wel zou kunnen regelen heb ik toen maar opgegeven en ik heb maar weer een Vietnamees verzocht voor mij te bellen. Binnen vijf minuten was het toen opgelost . Ik moest een bepaalde code doorbellen en het werkte daarna direct probleemloos.

Nu lijkt op basis van bovenstaande Vietnam misschien wel een vreselijk land om iets te regelen, maar ik kan met het zelfde gemak een even lang verhaal over Nederland schrijven. Ik ben recent bezig geweest een internetabonnement bij Vodafone op te zeggen. Mijns inziens werd er een onjuiste opzegtermijn gehanteerd.
Er is dan wel een groot verschil met mijn ervaring in Vietnam. Hier proberen ze je tenminste te helpen. In Nederland krijg je die indruk niet. Je kunt niet eens iemand te spreken krijgen. De telefoonwinkel geeft niet thuis als je niks koopt en per telefoon kom je niet verder dan een computer. Via e-mail krijg je per kerende mail de reactie, dat ze proberen je binnen twee dagen te helpen. Dat wordt twee weken en dan nog enkel dat je de e-mail via My Vodafone moet opsturen. Gedaan en weer twee weken wachten om slechts te horen dat mijn klacht schriftelijk moet. Dat werd dus een erg boze brief. Het resultaat is nu bereikt, maar mijn frustraties bereikten een kookpunt.