Chuc mung nam moi, gelukkig nieuwjaar

Vanochtend ben ik op tijd, half zeven, opgestaan om de 500 meter schaatsen te kijken. Nu was dat niet zo erg moeilijk. De Vietnamese familie met kinderen op de gang stond al om half zes op, met het voor dit land gebruikelijke kabaal. Je kunt er slecht iets van zeggen, half zes is hier helemaal niet bijzonder vroeg. In de ochtend moet het werk gebeuren, rond het middaguur wordt het veel te heet. Om 12 uur is het siëstatijd. Aan het houden van siësta ben ik wel gewend, enkel het vroege opstaan heb ik nog niet onder de knie.
Het lijkt trouwens vandaag helemaal niet zo warm te worden. Sinds gisteren miezert het en is het wat frisjes. Voor het eerst in drie weken is de lange broek weer uit de koffer en heb ik zelfs een trui aan. Niet dat ik dat erg vind, eindelijk wat verkoeling.

Ik had helemaal niet zo vroeg op hoeven te staan. Het schaatsen heeft behoorlijke vertraging opgelopen omdat de ijsmachine kapot was. De eerste heat is nu, 9 uur, net afgelopen. Ondertussen ben ik al wezen ontbijten en nu maar even de tijd om wat te schrijven.

Zondag was het Vietnamese nieuwjaar, Tet. Op oudejaarsavond was er om middernacht een vuurwerk aan de rivier. Het kermisvuurwerk in Deventer is spectaculairder. Voor de rest wordt er geen vuurwerk afgestoken. Dat is hier niet toegestaan en blijkbaar worden sommige regels hier wel nageleefd. Wat je wel ziet is dat bijna iedereen een tafel met offergaven buiten heeft staan. Dit zijn gaven voor de overledenen, welke zij nodig hebben in het hiernamaals. Veel papieren gebruiksartikelen. Heel vaak erg kleurrijke laarzen en altijd (namaak-)geld. Dit wordt dan om middernacht verbrand. Het vuurtje wordt geblust met water met rijst.
Aan het offertafeltje voor mijn hotelraam hangt nu een zak met daarin een papieren hoed en een paard. De bedoeling daarvan is mij nog niet duidelijk. Wellicht moet ik nu snel vertrekken? Hoewel dat geloof ik niet echt. Ik ben vermoedelijk hun beste klant.
Op oudejaarsdag was ik met stomheid geslagen. De eigenaresse van het hotel bleek Engels te kunnen spreken. In al die keren dat ik hier ben geweest was ze tegenover mij nog nooit verder gekomen dan "hi, hi, hi" Manlief komt trouwens niet verder dan "ha, ha, ha" De zaken werden gedaan via een van de receptionistes.
Ik werd uitgenodigd om de volgende ochtend in het hotel te ontbijten. Dat doe ik er normaal nooit, een echt restaurant hebben ze niet. Het ontbijt is er niet meer dan van die vierkante witte en kleffe boterhammen.
Natuurlijk heb ik de uitnodiging wel aangenomen. De meeste luxe variant genomen, met gebakken ei. Als extra vanwege Tet stonden er twee potten op tafel. Een met gember en een met meloenpitten. Ook een speciale trommel op een draaivoet met vakjes met daarin diverse snoepjes. Een draai geven en dan een snoepje pakken uit het vakje voor je. Maar gelukkig smokkelen mag.
Na dit ontbijt naar mijn stamrestaurant om nogmaals te ontbijten. Ook daar weer snoepjes en gember. Op nieuwjaarsdag gingen ze later open, maar voor mij was de deur een uur eerder open. Ik moest wel direct betalen, wat ik lang niet altijd doe. Op deze dag geef je kinderen wat klein geld verpakt in een rood envelopje, maar veel volwassenen willen dat ook nog graag, Vaak proberen ze je wat af te bietsen, Lucky Money voor Tet. Aangezien ik tegenwoordig wel weet dat dit een gewoonte is voor kinderen, kan ik ze daar effectief de mond mee snoeren.

Later op de dag ben ik naar een oude brug gefietst een kilometer of 6 buiten de stad. Normaal is het daar vrij rustig, maar nu waren er veel Vietnamezen. Dit zijn echt dagen om met de familie te vieren.
Bij de brug is een museum, waarin wordt getoond hoe de rijst wordt geoogst, gedorst en gemalen. Het wordt allemaal gedemonstreerd door een al behoorlijk kromme oma. Ze zingt er ook nog bij.
Aan de waterkant is een winkeltje annex café waar je heerlijk kunt zitten. Normaal heerlijk rustig, eindelijk eens geen lawaai. Alleen vandaag dus toch wat drukte.
Zelfs hier kwam de snoeptrommel op tafel en ook kreeg ik cakejes van plakrijst.

Ik word onderhand bang dat ik het einde van de vijfhonderd meter niet ga zien. Om elf uur heb ik een afspraak en de ijsmachine is klaarblijkelijk al weer kapot.