Het café op de stoep

Als ik aan het eind van de avond naar het hotel terugloop wil het wel eens niet altijd in één etappe lukken. Op de hoek van de straat zitten diverse "café's en restaurants". Echte Vietnamese. Vieze garageboxen en plastic kleutermeubilair op de stoep. Daar staan ook altijd wel voedselverkopers met een karretje of een mand met hun waar. Aangezien ik toch al wel wat mensen hier in Hue ken, gebeurt het regelmatig, dat ze mij er bij roepen voor nog een biertje. Ik probeer er dan wel onderuit te komen, maar dat lukt niet altijd. Dan zit ik daar midden in de nacht op een krukje van 20 centimeter hoog met een biertje op buitentemperatuur, dus minstens 25 graden. De waarschuwing om als toerist geen ijs te gebruiken sla ik dan ook al tijden in de wind. Net als de Vietnamezen een groot brok ijs in het bier. Echte kroegen serveren wel degelijk een goed gekoeld biertje, maar daar zie dan toch nog wel dat Vietnamezen er voor kiezen een ongekoeld flesje te krijgen en het met ijs drinken. Heeft natuurlijk het voordeel dat de alcohol ook verdund is.
Ook de route via de andere kant van de straat is niet veilig, daar zit halverwege de straat ook een dergelijke tent. Feitelijk een klein schuurtje van waaruit koekjes e.d. worden verkocht. Maar tevens een goed lopend café. De hele dag zitten daar mensen op het ter plekke nogal smalle stoepje. Tot diep in de nacht, het lijkt wel een night-club. Ik heb er al eens gezeten terwijl de eigenaar al in bed lag in het huisje ernaast. Misschien gaat het wel de hele nacht door, maar dat durf ik niet te zeggen. Als ik daar beland heb ik er al wel meer dan een paar op en was ik al op weg naar mijn bed. Waarschijnlijk overbodig te melden, dat het toilet ook wat te wensen overlaat.

Deze week was het weer eens zover en bij die gelegenheid gebeurde het. Ik heb DE Vietnamese specialiteit gegeten. Ha lekker, hoor ik jullie al zeggen, Vietnamese Loempia, maar nee, die zijn, zoals al wel vaker verteld, enkel in Nederland te koop. Of wellicht denken jullie nu dat ik hond heb gegeten, weer nee, dat vinden ook de meeste Vietnamezen toch echt wel een beetje louche activiteit.
Ik heb iets gegeten dat hier op elke straathoek te koop is, namelijk eendenei. Dat klinkt misschien niet echt buitengewoon, maar het is een ei met het ontwikkelde kuiken erin. Ik heb de Vietnamezen het al vaker zien eten en het ziet er bijzonder onsmakelijk uit. Tot op heden had ik mij er dan ook niet aan gewaagd.
Een van de mannen waar ik mee zat te drinken was even weg, om terug te komen met een ei voor elk van ons. Ik wist direct wat het was en deed een paar pogingen om te weigeren. Maar ja, ik had het nog nooit geproefd en wie weet was het enkel koudwatervrees. Ik had ook al een paar biertjes op en dus ook wat moediger. Toen kwam daarbovenop nog het argument dat het goed is voor de potentie. Natuurlijk, weigeren is onbeleefd.
Dus daar ging die. Op de straatstenen kapot tikken, het is een behoorlijk stevig ei, en als eerste, slobber het vocht eruit. Niet lekker, maar het was te doen. Daarna het beestje en de dooier er met een lepeltje uitpeuteren. Ik heb mij niet laten kennen en het helemaal opgegeten, het enige dat ik het uitgespuugd zal het bekje wel zijn geweest. Er was echter wel een enorme lading zout en peper voor nodig. Gelukkig is er hier geen sprake van een zouttekort zoals in Nederland. En muntbladeren, wat ik normaal helemaal niet lekker vind. Ik begrijp nu ook waarom dit er altijd bij wordt geserveerd.
Het smaakt dus zoals het er uitziet. Dat was eens maar nooit weer. Dan maar wat minder potent.

Vorig jaar was ik hier te gast op een bruiloft, dus logischerwijs moest ik nu gaan kraamschudden. Voor de niet Oosterlingen, op kraamvisite. Dat hebben ze hier wel praktisch geregeld. Als de baby vier weken oud is, wordt er een feest gegeven. Het leek verdacht veel op een bruiloft. Een boel eten op de tafels en kratten bier eronder. Dus ook nu bier met ijs. De tafels zijn prachtig gedekt, maar wat kunnen ze er een zooitje van maken. Alles gaat op de grond. Ik ben dan nog zo gek om een asbak te pakken. Dat zal ook wel de reden zijn dat ik hier nooit vloerbedekking zie.

Tien dagen voor Tet, het Vietnamees nieuwjaar, beginnen de feestjes. Het eerste was, als ik het goed heb begrepen, een offerring voor de mensen die afgelopen jaar zijn overleden. Daarna eten en alweer, kratten bier onder de tafel. Ik was uitgenodigd door de fietstaxirijders. Ik trakteer hun wel eens op een biertje, maar deze keer was het hun beurt. Daar stelden ze wel eer in. En het ging van dik hout zaagt men planken.
Toen zij mij vorige week uitnodigden was ik aanvankelijk verward. De twintigste zou het feestje zijn, over vijf dagen. Het duurde wel even voordat ik door kreeg dat de Vietnamese kalender werd gehanteerd. De twintigste van de twaalfde maand. Niet onlogisch gezien ook de datum van Tet, 14 februari dit jaar, maar bij alles wordt hier de westerse kalender gehanteerd. Ik heb nu eens goed naar een Vietnamese krant gekeken. Daarop staat groot de westerse datum maar wel daaronder de Vietnamese.

Uit bovenstaande lijkt het hier wel een grote drankorgie, maar dat valt reuze mee. De drankloze momenten zijn nu eenmaal wat minder spannend om te melden.