Krantenknipsels

Op het spituur hebben ze hier soms bij drukke kruisingen een soort hulppolitie bij de verkeerslichten staan. Jongelui in een groen uniform met een vlaggetje en fluit. Als het licht op rood springt, fluiten ze en gaat de vlag omhoog. Erg veel gezag hebben ze niet, maar het helpt iets. Dan rijden er nog maar een stuk of tien door het rode licht in plaats van de gebruikelijke twintig.

Toen ik in een restaurant zat, kwam er een erg grote man met een erg klein hondje binnen. Het hondje was voorzien van een enorme roze strik. De man zette het hondje voor zich op tafel, waar het rustig ging liggen. Dit leek mij hier in Vietnam wel wat riskant. Ik zat er op te wachten tot de kok aan tafel zou komen, om naar de wensen te informeren. Hoewel dat valt nog wel mee, zeker in het zuiden van het land, daarvoor moet je echt in het noorden zijn.

Telkens als ik weer in HCM kom is er naast veel hetzelfde ook weer het nodige veranderd. Nieuwe kroegjes en restaurants, oude weg, nieuwe eigenaren en ander personeel. Zo is nu een van mijn favoriete kroegen een Doner Kebab zaak en daarvoor kom ik niet naar Vietnam. Verder is er nu een mega night-club met westerse prijzen. Ik ben er nog niet binnen geweest.
Ook positief. Ik heb een nieuw restaurant ontdekt. Heel netjes, prima eten en schappelijk geprijsd. Mooie luxe inrichting, maar ik ben wel in Vietnam. De volgende avond zag ik dezelfde vlek in het tafellaken. Maar wel, en dat is heel bijzonder in Vietnam, werd er een waskom gebracht toen ik garnalen had besteld. Vaak krijg je niet meer dan een uiterst klein papieren servetje, als je geluk hebt een verpakte geparfumeerde tissue. En als je die dan gebruikt staat er een dubbeltje extra op de rekening.
Ik eet er nu bijna elke avond. Een van de serveersters, volgens haar naamplaatje heet ze Loan, probeert elke keer haar Engels op mij uit. Maar dat is toch wel behoorlijk beperkt. En aangezien mijn Vietnamees nog veel rottiger is, had het nogal wat voeten in aarde toen ik een poging waagde om extra groente te krijgen. Met de assistentie van nog twee van haar collega's is het uiteindelijk toch gelukt.
Hoe ze het doen weet ik niet, maar het eten staat steeds razendsnel op tafel en het zijn zeker geen kliekjes uit een grote pot. Toen het van de groente was overgekomen, had ik dan ook binnen de kortste keren een groot dampend bord met gestoomde verse groenten voor mij staan.
Ik heb er onder andere garnalen in kokosnoot gegeten. Opgediend in de kokosnoot en gekookt in de kokosmelk, een aanrader.

Inmiddels ben ik in Hue aangekomen. De eerste paar dagen was het vies regenachtig, maar nu is het heel lekker weer. Onderhand ben ik wel strontverkouden. Van het koude Nederland, naar het behoorlijk warme HCM daarna het frisse Hue en niet te vergeten de tochtige airco-vliegtuigen. Ik weet wel dat je het hier niet van hoort te krijgen en dat je een virus de schuld dient te geven, maar ik ben nu eenmaal eigenwijs.
Op een verzoek van een Vietnamees (hoe komt hij er bij) heb ik Nederlandse hoestpastilles meegebracht, maar die zit ik nu zelf op te eten. Maar ik zal hem toch nog wel blij maken, ik heb genoeg bij me. Dat ging ten koste van de lading chocolade die ik anders meeneem. Dat is hier wel te koop, maar niet van die grote repen zoals bij ons. Hier zijn het meestal gevulde chocolaatjes.

Deze keer wat nieuwtjes uit de krant, de Engelstalige Vietnam News.

Vietnam mag dan wel communistisch zijn, maar is wel aanwezig in Davos. De premier-minister is er hoogstpersoonlijk naar toe.

Je kunt hier zestien jaar de bak in voor het zaaien van ontevredenheid en het ondermijnen van de regering. Dat heeft wel het grote voordeel dat je geen Wilders in het parlement krijgt, maar ik denk dat ik toch maar de Nederlandse democratie prefereer.

HCM barst uit zijn voegen. De laatste 10 jaar zijn er miljoenen bijgekomen. Er wonen nu 8 miljoen mensen en de infrastructuur is voor 3 miljoen bedoeld. Dat heeft onder andere tot gevolg dat de basisscholen 70 leerlingen per klas hebben.

Vietnam kent ook sociale verzekeringen. Echter deze worden door de werkgevers vaak niet afgedragen. De boete hiervoor staat in geen enkele verhouding. Sommigen hebben een schuld van een paar ton en die hangt een boete boeven het hoofd van 800 euro. Zoiets lees ik wel vaker. Er is wel een wet aangenomen, maar niet de bijbehorende regelingen, of er is geen personeel aangesteld voor de uitvoering.
Veel Vietnamezen werken in de zeg maar informele economie en komen denk ik helemaal nergens voor in aanmerking.

Ze maken zich wat zorgen over het toenemend aantal ouderen. Ze hebben nota bene een Nederlandse professor langs laten komen, om ze voor te lichten over het vergrijzingsprobleem. Er zijn rottiger klusjes te verzinnen.
Volgens mij loopt het hier nog niet zo´n vaart met de vergrijzing. Zolang er nog 70 kinderen in een klas zitten, zal dat wel meevallen. Ze hebben wel een erg groot probleem omdat er momenteel nog nauwelijks iets aanwezig is. Zo hebben ze in HCM maar 4 verpleegtehuizen voor totaal 1.000 mensen. De overheid stimuleert de oprichting van particuliere tehuizen. Daarvan zijn er wel een aantal, maar dat is voor de meeste mensen hier onbetaalbaar, minimaal 180 euro per maand. De Vietnamezen hebben vaak ook geen enkele voorstelling van hoe het bij ons gaat. Ik heb al heel vaak verteld, dat mijn moeder bij een verzorgingshuis woont, maar ze blijven vragen of ze bij mij en mijn broer woont. Dat wij alle drie een eigen woning hebben, is in een land waar een heel gezin op 12 vierkante meter leeft ook moeilijk te bevatten.