Een warm en nat Vietnam

Na een voorspoedige reis ben ik afgelopen maandag weer aangekomen in Vietnam. Enkel heb ik deze keer behoorlijk last van een jet-lag. Dat is denk ik wel een beetje mijn eigen schuld. Normaal probeer ik al direct de eerste dag in het lokale tijdritme mee te draaien. dus al ben ik moe, niet eerder naar bed dan de plaatselijke bedtijd. Nu ben ik echter na aankomst in het hotel om 12 uur s'middags in slaap gevallen en heb de hele middag in bed gelegen. Het heeft mij dagen gekost om weer een beetje in het ritme te komen.

De trein naar Schiphol was voorzien van een mooi nieuw interieur, maar de geluidsinstallatie was absoluut onverstaanbaar. Een Franse jongeman naast mij moest naar Almere en ik meende bij Hilversum iets op te vangen van overstappen naar Almere. De jongen had echter een briefje bij zich waar iemand had opgeschreven dat hij in Duivendrecht moest overstappen. En aangezien ik het niet echt goed had verstaan, durfde ik het niet beter te weten. Later heb ik het nog eens nagekeken en de jongen heeft toch wel een aardige omweg gemaakt, maar hij zal er desondanks wel zijn gekomen.

Ik was ruim op tijd op Schiphol, zo´n vier uur voor vertrek. Meestal kun je dan al wel inchecken, maar ik vloog met China Airlines. De maatschappij van Taiwan. En CA begon exact 3 uur van te voren met inchecken. Dus maar een kop koffie gehaald, precies dezelfde als op het station in Deventer, enkel 1 euro duurder. Toen ik weer terugging naar de balie stond daar toch een rij. Dat is meestal het lot van de luchtreiziger. In de rij staan om in te checken, bij de paspoortcontrole, voor de detectiepoortjes, bij het instappen en ten slotte in het gangpad van vliegtuig waar je moet wachten op de mensen die hun bagage aan het opbergen zijn.

Op Schiphol wordt je gewaarschuwd dat er skimmers actief zijn. Het bulkt van de bewaking en dit kunnen ze niet eens voorkomen. Dat geeft dan toch wel weer veel vertrouwen.

In het vliegtuig zat ik naast een Chinees. Dat lijkt niet zo raar in een Chinees vliegtuig, maar zover ik het kon overzien was het de enigste Chinees in het vliegtuig. Er zullen er vast nog wel een aantal ergens in het vliegtuig hebben gezeten, maar veel waren het er dus zeker niet. Aardige man trouwens.
Aan de andere kant van het gangpad zat een jongedame gekleed in een dikke winterjas en een reisplaid over de benen, maar wel met blote voeten. Ze heeft de jas zeker nog anderhalf uur aangehad in het behoorlijk warme vliegtuig. Toen ging ze echter op haar gameboy sporten, hardlopen en trampolinespringen, en moest toch echt de jas uit. Met haar vinger was ze razendsnel op het apparaat, maar als ik haar zo bekeek zou het mij verbazen als ze wist hoe een sportveld er in het echt uitziet. Blijkbaar was ze van het sporten zo verhit geraakt dat ze daarna nog meer kleren uittrok. We waren nog boven het koude Europa toen zij al helemaal in tropenoutfit gekleed was. Een korte broek en top. Het uitzicht dat ze daarmee bood op haar buitengewoon weelderige speklaag en slechte tattoes, maakte dat ik de winterjas haar toch goed vond passen. Ze had ondermeer acht streepjes in de nek, overwinningen op de gameboy?

De eerste paar dagen in HCM regende het zowat de hele dag. Maar het regent hier warm water, dus kan gewoon de korte broek aan. Ik vind het zelfs wel prettig, want dan is het niet zo onbenullig warm.

Ik ben hier erg populair bij de serveersters in de kroegen. Aan het eind van de avond moet ik plechtig beloven morgenavond weer te komen. Dan blijkt dat ze er zelf helemaal niet is, maar och haar vervangster is ook al verliefd op mij. Zo heb ik in vier dagen al drie grote liefdes ontmoet. En jaloers aangelegd zijn ze niet. Zijn er twee van mijn vriendinnetjes tegelijk aanwezig, leidt dit helemaal niet tot vervelende toestanden, die het eerst komt, die het eerst maalt.
Om een of andere reden heb ik niet dezelfde uitwerking op winkelmeisjes. waar dat toch aan licht?
Ik heb wel erg on-Vietnamese-rekeningen. Een avondje in de kroeg kost mij zo'n 25 euro. Dat is voor een doorsnee Vietnamees volslagen onbetaalbaar.

Na een aantal avonden stappen ook iets cultureels gedaan. Ik ben naar het oorlogs-herinnerings-museum geweest. Een wel heel erg ontnuchterende ervaring. Ik ben in Vietnam al wel eens eerder naar een oorlogsmuseum geweest, elke zichzelf respecterende stad heeft er wel een. Meestal is het niet veel meer dan een verzameling van door de Amerikanen achtergelaten oorlogsmaterieel, maar in HCM een grote collectie foto´s. Erg expliciete beelden van oorlogsslachtoffers en ook van kinderen met ernstige misvormingen doordat hun ouders zijn blootgesteld aan het ontbladermiddel dat de Amerikanen gebruikten, Agent Orange. Zelfs een misgeboorte op sterk water. In Amerika zijn van dit middel ook slachtoffers, soldaten die dit middel hanteerden en dus ook hun kinderen. Maar zij krijgen erg Amerikaans een schadevergoeding van de fabrieken die het middel produceerden. Vietnam probeert ook schadevergoeding voor de slachtoffers te krijgen, maar dat is tot op heden niet gelukt en zijn de slachtoffers afhankelijk van liefdadigheid. Ik ben behoorlijk depri het museum uitgekomen.