Naar de supermarkt

In verband met de Mexicaanse griep moet je bj aankomst in Vietnam een gezondheidsverklaring invullen, Deze moet je inleveren bij een functionaris met een mondkapje voor. Trouwens ook de douane draagt een mondkapje. De rest van het van het vliegveldpersoneel heeft ook kapjes gekregen, maar die nemen het niet zo serieus. De helft van het formulier krijg je mee, met de boodschap dat je die absoluut bij het hotel moet laten zien. Daar schieten ze hooguit in de lach als je dat doet. Zo ver ik het heb kunnen begrijpen staat er op dat ze mij in de gaten moeten houden op symptomen van de griep.
Ik denk dat ze er hier er zo overdreven op reageren omdat een aantal jaren geleden de vogelgriep ze de nodige toeristen heeft gekost. Mijn inziens zijn er wel een paar andere ziekten om zich wat meer zorgen over te maken. Elk jaar heerst er hier knokkelkoorts en momenteel ligt de halve kinderafdeling van het ziekenhuis vol met kleine kinderen met mond- en klauwzeer. Ik wist niet eens dat mensen dat konden krijgen.

De stad Hue heeft investeringen gedaan. Een sproeiwagen en een veegwagen. Een paar keer daags komt de sproeiwagen voorbij die de straat nat spuit, dat is gezien de stof zeker geen overbodige luxe. Daarnaast komt een enorme veegauto waarmee nu dagelijks een aantal van de belangrijkste straten worden geveegd. Het was ook het eerste dat mij bij aankomst op is gevallen, dat de straat zo mooi schoon is. Geldt niet voor de zijstraten hoor.

Vorige week heeft de typhoon Ketsana hier huisgehouden. In mijn stamkroeg en ook bij veel mensen thuis heeft het water een halve meter of meer hoog gestaan. Maar je ziet toch niet veel schade. Op de weg van het vliegveld naar de stad staan immense reclameborden die nu allemaal weg zijn, maar dat is geen gemis. Verder is een enkel dak beschadigd. Zitten die bouwvallen toch steviger in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken. Ze hebben hier natuurlijk ook wel de nodige ervaring met extreem weer en weten wat je goed vast moet maken. Wel heb ik gehoord van iemand met een nieuw huis die het dak kwijt is. Zeker door Vietnamese vakmensen laten bouwen. Een bekende in HCM vroeg mij om geld voor de familie in Hue mee te nemen voor de reparatie. Dan is een westerling wel een betrouwbare postbode. Veel Vietnamees geld is voor mij natuurlijk niet zo heel erg veel.

Ondanks dat ik het onderhand wel weet, blijf ik mij telkens weer verbazen over het gebruik van te goedkope materialen. Ziet er vaak erg mooi uit, maar is niets waard. De afvoerring met luxe draai-afdichting in de wastafel op mijn badkamer is compleet verroest en dus niet meer sluiten. Ik zou in Nederland niet eens op het idee komen dat je in de winkel wel moeten vragen of het gebruikte materiaal van roestvrij staal is.
Je kunt ook al een (Chinese) motorfiets 110 cc kopen voor 225 euro. Het schijnt dat deze niet eens bij de eerste rit al uit elkaar rammelt. Voor een lichte Honda moet je een kleine 700 euro betalen. Deze is bij ons niet zo bekend, maar daar zijn er wereldwijd al tientallen miljoenen van verkocht. Die ziet er lang niet zo blits uit, maar daar zou ik toch heel wat meer vertrouwen in hebben. Bijvoorbeeld dat de motor nog remt na een maand gebruik.

Er is alweer een nieuwe supermarkt in Hue. Nog weer groter. De Jumbo uit Deventer zou er in kunnen verzuipen. Ik ben er daar ook weer aan herinnerd hoe onbeschoft Vietnamezen kunnen zijn. Over hat algemeen zijn ze allervriendelijkst en hulpvaardig, maar in de rij staan en op je beurt wachten is ze volslagen vreemd. De winkel is net open gegaan met de nodige spectaculaire aanbiedingen. Onder andere de genoemde motorfiets. Het was dus ook flink druk. Een batterij kassa’s met voor elke kassa een grote meute, rij kan ik het niet noemen. Ik was voor de eerste kaasa achteraan gaan staan, maar dan blijf je ook achteraan staan. Ze proberen langs elke kant bij de kassa te komen. Ze proberen ijskoud of ze hun mandje achterlangs de caissière voor andermans boodschappen kunnen schuiven. Na een tijd vergeefs te hebben gewacht ben ik voor een kassa gaan staan die ging sluiten, een waanidee trouwens gezien de drukte, en heb min of meer geëist dat ze mij zouden helpen. Toen anderen dat in de gaten kregen werd ik zo ongeveer omver gereden door hun boodschappenkar. Een woeste blik mijnerzijds hielp iets, maar niet veel. Als het enkel een paar boodschappen voor mij zelf was, dan was ik allang weggelopen, maar ik was samen met iemand boodschappen voor het restaurant doen.
Voor mijzelf heb ik gedroogd vlees gekocht. Gezoute draadjes varkensvlees en scherp gekruid rundvlees. Voor op de hotelkamer als alternatief voor de zoute pinda’s die ik thuis altijd eet. En Deodorant, dat heb ik hier hard nodig, Rexona voor een kwart van de prijs in Nederland. Ik moet natuurlijk wel afwachten of het geen namaak is.

Alweer lekkere dingen gegeten. Onder andere inktvis. Dat heb ik al veel vaker gegeten, maar nu kreeg ik de hele inktvis. Het lijf ter grootte van een centimeter of tien. Over de lengte zit daar een grote graat. Na een hap kun je deze verwijderen. Ik pulkte daarna de ingewanden en de inkt eruit en had ook daarna ook helemaal zwarte handen. Er zijn Vietnamezen die dat ook lekker vinden, maar daar kan ik mij niet in vinden. Voor het overige prima en uitgebreid gegeten. In een luxe restaurant , met z’n tweeen voor 12 euro, inclusief ieder twee drankjes.
Bij Vietnamezen thuis kreeg ik bij de rijst visjes ter grote van guppies. Vandaag was het beter, pittige gehaktballetjes bij de rijst.

Je ziet hier vaak buiten en ook binnenshuis kleine hagedissen. Ze doen geen kwaad en eten insecten. Vanochtend zag ik echter een kip die er een had gevangen en deze met smaak geheel doorslikte. Eten en gegeten worden.
De kip liep rond bij een geïmproviseerd koffie- en theehuis aan de waterkant. Een golfplaten hut met de handel erin en onder de bomen plastic kleutermeubilair. Ze hadden trouwens wel een spectaculaire geluidsinstallatie. Waar ze daarvoor de stroom vandaan haalden heb ik nog niet ontdekt. Ik was er s’ochtends om 9 uur en het was er behoorlijk druk.

Naast het theehuis is de lokale wasplaats aan de rivieroever. Ik hoop toch wel dat mijn hotel een wasmachine heeft. Meer dan redelijk schoon krijg ik het meestal niet terug, maar ook hier geldt kwaliteit en prijs zijn in evenwicht.

Het stukje is geschreven in een toeristenkroeg die Wi-Fi heeft. Enkel het werkte niet, maar het systeem van het hotel aan de andere kant van de straat heeft een sterke zender. Mijn hotel heeft trouwens ook Wi-Fi. Gratis, en de kamer kost 8 euro.

p.s. bij het vorige stukje staan nu ook een paar foto's